Heimwee

Ik heb heimwee. En niet zo klein beetje ook. Geen heimwee naar mijn vroegere woonplaatsen. Of naar mijn eigen kamer. Ik heb heimwee naar een persoon. Wetende dat die heimwee nooit zal eindigen.

Vorige week las ik het boek ‘Arbeidsvitaminen’ van Martin Bril en Dirk van Weelden uit. Toen ik het laatste blad had gelezen, wist ik dat ik heimwee zou krijgen. Naar de teksten van Bril. Maar Bril zal geen nieuwe teksten meer schrijven.

Jammer.

Emmeloord – Amsterdam

De A6 voert de automobilist van Emmeloord naar Amsterdam. Via de polder, het huidige Flevoland. Wie vanuit de richting van Amsterdam naar Emmeloord rijdt, ziet nog voor de afslag Urk een benzinestation staan. De Abt heet dit tankstation.

Een mooie naam om even bij te tanken.

Even verderop volgt de afslag Urk. Maar daar is iets mee aan de hand. Je kunt niet zomaar Urk binnenkomen. De voormalige visafslag kent zo zijn beperkingen. Want een tijdelijk, geel verkeersbord meldt dat er belemmeringen zijn.

‘Domineesweg ri. Urk afgesloten’.

Dat is toch ook wat. Kom je net bij De Abt vandaan, kun je niet via de Domineesweg een visje halen!

Diefstal

Tussen Leeuwarden en Groningen is Arriva de treinmaatschappij. De van oorsprong busvervoerder, brengt nu Noorderlingen samen in de trein. Een aardig treintje, met op de buitenkant namen van personen die iets met het noorden hebben.

Leuk.

Onlangs zat ik weer in die trein, onderweg naar een gesprek in Groningen. De reis verliep prima. Geen wonder, als het buiten prachtig weer is. Een oudere reiziger had kwaad in zijn zin.

Toen de conductrice de kaartjes kwam controleren, was ook deze gepensioneerde aan de beurt. Hij gaf zijn ov-chipkaart aan de trein-autoriteit. Toen zij de kaart weer teruggaf, was de man niet tevreden. ‘Dank je wel? Kunt u dat nog zeggen?’

De conductrice had geen idee waar de man het over had. ‘Diefstal, nu hebt u mijn gegevens op uw apparaat gezet,’ zegt de man. Daar wil de conductrice niets van weten. ‘Ik kopieer helemaal geen gegevens, dat is onzin.’

De man beseft dat het geen zin heeft om hierover stampei te gaan maken. Hoewel hij dat eigenlijk wel wil doen.

Maar daar is hij de man niet voor.

Liever geeft hij een voorzet, totdat iemand anders op onderzoek uitgaat. En ontdekt dat de man gelijk heeft.

Of ongelijk.

Maar dat zal de man niets uitmaken.

Snip

Dat is toch ook wat: is het eind mei, en ben ik gewoon snipverkouden. Zoiets verwacht je niet. Niet als het zo goed als zomer had moeten zijn. In de winter kan een verkoudheidje nog voorkomen. Maar dan heb je het over de periode van ongeveer november tot begin maart.

Ik moet me maar met een vitamine-boost bezig houden.

En een goede sjaal om doen.

Blokker-kaartjes

Een zaterdag in mei. Ik zit in de trein, richting een stad waar ik E&R-verplichtingen heb. Ik reis fijn met de trein, maar de eindeloze rit waar ik op had gerekend, bleef uit.
Het was namelijk een dag waarop het goedkope dagkaartje gebruikt kon worden, die kaartjes van oldtime prijsvechters Blokker en Kruidvat. Weg rust, zelfs in mijn stilte-coupe is het onrustig.

Naast mij in de tweezitter komt een vrouw. Ze twijfelt. Moet ze haar aantekeningen uit haar laptoptas nog eens doornemen? Of gaat ze voor haar dikke pil, een roman van de Deen Hakan Nesbjun? Ze wisselt tussen de opties. Regelmatig zucht ze als een moeder die haar kleuterkind opnieuw de les leest - voor de derde keer in tien minuten.

Ondertussen probeert de vrouw - een oudere vrouw die een deeltijdstudie doet, geen jonge deerne op reis naar mama - te zien wat ik lees. Ik weet niet of ik moet zeggen dat ik het debuut van Bril & Van Weelden lees. Ik geniet van de opwinding van de vrouw, dat ze zo onopvallend mogelijk achter de titel van mijn boek probeert te komen.
In de vierzits zitten een witharige vrouw, een werkende vrouw en een moeder met haar zoon. De witte mevrouw zie ik alleen bij haar haar. De zoon lijkt een verlate vwo-jongen, die in zijn eindexamens zit. Hij leest dagblad Trouw.
De werkende vrouw doet me denken aan de lesbische dichteres Elly de Waard. Zij heeft een laptop op schoot.
Daarnaast, eveneens in een vierzits, zitten drie blonde dames. Zussen? Ik weet het niet, het kan ook een oudtante met haar twee nichten zijn. De vierde plek wordt bezet door een vreemdelinge, die niets met de blonde dames van doen heeft. Zij heeft dan ook grijzend zwart haar.
De blonde dames keuvelen dat het een lieve lust is. Tot groot ongenoegen van Elly de Waard, die juist in de stilte-coupe ging zitten om rustig te werken. De dames worden verbannen tot het fluisteren van hun belevenissen.
En dan is er nog de conducteur, die baalt dat hij op deze zaterdag moet werken. Al die oude mensen, die nauwelijks in een trein zitten. Behalve die twee zaterdagen per jaar. Of de gepensioneerden die zich ergeren aan de weinige ruimte. Asociaal dat de NS zo weinig ruimte beschikbaar stelt.
Ondertussen trek ik me weinig aan van de problemen. Ik sla het gade, en ga over tot de orde van de dag. Op weg naar E&R.

Bob Dylan 72

Vandaag viert Bob Dylan zijn 72e verjaardag. De bard werd in 1941 geboren als Robert Allen Zimmerman, maar veranderde zijn naam officieel in Bob Dylan. Ter gelegenheid van zijn verjaardag, een filmpje van Nagila Hava:  laten we vrolijk zijn!

Bob Dylan – Song to Woody

Morgen, 24 mei, viert Bob Dylan zijn 72e verjaardag. Ruim een halve eeuw geleden verliet hij de staat Minnesota en trok hij naar New York. De jonge Robert Allen Zimmerman wilde ‘het’ gaan maken in de culturele hoofdstad. Immers, als je het in New York kunt maken, kun je het overal maken.

Dat hebben we geweten.

Een schat aan materiaal heeft Bob Dylan ons gebracht. En de man leeft nog steeds, dus we kunnen nog veel verwachten. Aan nieuw materiaal, maar ook aan nieuwe uitvoeringen en arrangementen. Als Dylan het tijdelijke voor het eeuwige verruilt (hopelijk duurt dat nog even), dan gaan de kluizen van diens platenmaatschappij open: dan zullen we horen wat we al decennia aan muziek hebben gemist.

Het eerste liedje dat Dylan schreef, was Song To Woody. Een eerbetoon aan Woody Guthrie, Dylans eerste grote held. Dylan bezocht Guthrie in het ziekenhuis in New York, toen de zanger stervende was.

Een schitterend liedje, Song To Woody.

Four seasons in one day (voor: #WijDoenHetZelf)

Voor mijn #WDHZ-vrienden, die vanmorgen bij de stage-voorlichting waren: even een filmpje. De Ier Paul had het over de four seasons in one day. Een liedje van Crowded House. Zou Paul fan van die band zijn?

Englishman In New York

I don't drink coffee I take tea my dear
I like my toast done on one side
And you can hear it in my accent when I talk
I'm an Englishman in New York

See me walking down Fifth Avenue
A walking cane here at my side
I take it everywhere I walk
I'm an Englishman in New York

I'm an alien I'm a legal alien
I'm an Englishman in New York
I'm an alien I'm a legal alien
I'm an Englishman in New York

If, "Manners maketh man" as someone said
Then he's the hero of the day
It takes a man to suffer ignorance and smile
Be yourself no matter what they say

I'm an alien I'm a legal alien
I'm an Englishman in New York
I'm an alien I'm a legal alien
I'm an Englishman in New York

Modesty, propriety can lead to notoriety
You could end up as the only one
Gentleness, sobriety are rare in this society
At night a candle's brighter than the sun

Takes more than combat gear to make a man
Takes more than a license for a gun
Confront your enemies, avoid them when you can
A gentleman will walk but never run

If, "Manners maketh man" as someone said
Then he's the hero of the day
It takes a man to suffer ignorance and smile
Be yourself no matter what they say

I'm an alien I'm a legal alien
I'm an Englishman in New York
I'm an alien I'm a legal alien
I'm an Englishman in New York

© Sting, 1988

Pinksteren

Een paar maanden geleden had ik bij de Theologische Vorming een gastles. Van Hinne Wagenaar, predikant die onder meer Nijkleaster start.

Tijdens die les Contextuele Theologie ging het over Handelingen 2: 1 – 13, het Pinksterverhaal. De aantekeningen die ik toen heb gemaakt, wil ik graag delen. Het onderstaande verhaal vormen dus de aantekeningen – vandaar dat de zinnen in telegramstijl zijn opgeschreven.

-

Vs. 8: hoe hoorden de aanwezigen de discipelen in hun eigen taal spreken? Is dat een spreek- of taalwonder? Elke leerling een taal of was de boodschap in de ene taal – was er een taalconverter?

Is er een link tussen de vuurvlammen en taal? I.c.m. de Emmaüs-gangers?

Nadruk op taal en afkomst.

Wat was Pinksterfeest? Oogstfeest. “Op de Pentecostès, vijftigste dag” na Pasen. Was al een Pentecostès, joodse feestdag.

Joodse Paasfeest, uittocht uit Egypte, gang door dood heen, bevrijding. Wandelen in vrijheid. Je moet door de woestijn vanuit onderdrukking naar bevrijding.

De 50^e dag: feest van het ontvangen van de wet, de 50^e dag na de bevrijding uit Egypte.

Vgl. Hand. 2: 1 – 4 met de Tien Woorden van Horeb: de natuurelementen. Een parallel verhaal? Sinaï-ervaring van Mozes.

Is een geconstrueerd verhaal op basis van ervaringen, is theologie op papier, vgl. verwijzingen naar Oude Testament.

De betekenis van talen: “vuurtongen” is zelfde Griekse woord als “vreemde talen” à mooie vertaling, link naar elkaar.

Vlammen stellen in staat om een taal te spreken, de Heilige Geest heeft met talen, taligheid te maken, met de moedertaal.

Vs. 5: pelgrims of inwoners van Jeruzalem? Remigranten uit de diaspora?

Uit alle landen, uit de hele wereld. Heeft een betekenis à moet de grens over.

De mannen (vs. 5): de mannen kenden het Hebreeuws, de taal van de wet, van de bar mitzwa.

Op het feest hoorden de mannen niet de verbondstaal, maar de moedertaal, de taal van het land van herkomst. Zou anders niet opvallen. Ze worden terugverwezen naar Gods Woord, toegankelijk voor elke taal, niet meer één religieuze taal. Is een spreekwonder, een diversiteit aan talen.

Het moet haast wel gebeurd zijn, want zoiets vergeet je niet.

Dronken, oogstfeest, wijn te gisten nog zoet, drinkt als limonade. Past dus in de context van de situatie. De leerlingen waren dronken van de Geest.

Ayaan Hirsi Ali

Ayaan Hirsi Ali is Amerikaans staatsburger geworden. Of ze ook nog haar Nederlandse paspoort heeft, weten we niet. Dat heeft Hirsi Ali niet gezegd in een interview.

Wat zegt zo’n bericht? Hirsi Ali zorgde voor de val van het tweede kabinet-Balkenende – indirect. Vreemdelingenminister Rita Verdonk wilde haar partijgenoot haar Nederlanderschap afnemen. Volgens Verdonk had Hirsi Ali gelogen over haar verleden. En dat is funest voor wie als asielzoeker een Nederlands paspoort wil heben.

Het interview van de voormalige Somalische maakt het verhaal ingewikkelder. Want Somalisch is Hirsi Ali niet meer. Maar haar Nederlanderschap is altijd wat discutabel geweest. En haar Amerikaanse paspoort?

Wel wens ik Ayaan Hirsi Ali een goede toekomst toe, waarbij gewelddadig fundamentalisme haar leven niet meer bedreigt. 

Stef Bos – Daarom zijn wij vrij

omdat er ooit een man was

die een luchtkasteel wou bouwen

in een land waar het verboden was te dromen

en toch voorbij de wolken is gevlogen

en terugkwam en vertelde

dat hij de vrijheid had gezien

en toen voor wat hij zei

werd opgepakt en opgesloten

omdat er ooit een vrouw was

die de wereld om zich heen zag

in een tijd van oorlog en van waanzin

en haar ogen niet kon sluiten

voor geweld en onderdrukking

en opstond tegen onrecht

en haar leven heeft gegeven

in een ongelijk gevecht

daarom zijn wij vrij

vrij om te bewegen

vrij om zelf te kiezen

waarvoor wij willen leven

vrij om weg te gaan

vrij om hier te blijven

vrij om wat dan ook

te zeggen of te schrijven

omdat er ooit een tijd was

in dit land waarin wij wonen

waarin een kind door naam en kleur en ras

zijn leven niet meer zeker was

en omdat er mensen waren

die op gevaar van eigen leven

voor de vrijheid en de vrede

besloten om de wapens op te nemen

daarom zijn wij vrij

vrij om te bewegen

vrij om zelf te kiezen

waarvoor wij willen leven

vrij om weg te gaan

vrij om hier te blijven

vrij om wat dan ook

te zeggen of te schrijven

Carl van Ossietsky

Jan Campert

Victor Jara

Joop Westerweel

Steve BIko

Ken Saro Wiwa

de soldaten op het strand

van Juno, Gold en Utah

door mensen zoals zij

daarom zijn wij vrij

vrij om te bewegen

vrij om zelf te kiezen

waarvoor wij willen leven

vrij om weg te gaan

vrij om hier te blijven

vrij om wat dan ook

te zeggen of te schrijven

vrij om weg te dromen

naar kastelen in de lucht

waar de vrijheid van de een

niet de ander onderdrukt

vrij om te geloven

vrij om te vertrouwen

dat je ooit op de ruïnes weer

een nieuwe stad kunt bouwen

daarom zijn wij vrij

door mensen zoals zij

© Stef Bos, 2010

Wilhelmina-boom

Toen prinses Margriet in 2007 het nieuwe stadhuis van Leeuwarden opende, zal ze om meer dan één reden zich thuis hebben gevoeld in de Friese hoofdstad. Recht tegenover het stadhuis, staat namelijk het standbeeld van stadhouder Willem Lodewijk. De oude graaf van Nassau-Dillenberg staat in het middelpunt: aan de andere kant is het Stadhouderlijk Hof.

Maar dat is de ene reden waarom Margriet zich thuis zal hebben gevoeld in de voormalige Hofstad.

Want net buiten het beeld staat een boom. Gepland ter nagedachtenis aan de troonsbestijging van koningin Wilhelmina. Een Koninginneboom. Een Wilhelmina-boom. Een boom met appeltjes van Oranje.

Leeuwarden ademt nog steeds de geschiedenis van de Hofstad in zich.

Stadhouderlijk Hof

Het stadhuis in Leeuwarden werd een aantal jaar geleden gerenoveerd. In 2007 opende prinses Margriet het opgetuigde pand, waar de burgemeester en wethouders hun kantoor houden. Het zal voor de zus van voormalig koningin Beatrix een bijzondere gebeurtenis zijn geweest.

Want pal tegenover het stadhuis staat een standbeeld van stadhouder Willem Lodewijk, graaf van Nassau-Dillenburg. De oomzegger van Willem van Oranje werd opgevolgd door zijn eigen oomzegger, Ernst Casimir.

Dat standbeeld van Willem Lodewijk staat tussen het stadhuis en het Stadhouderlijk Hof in. Het Stadhouderlijk Hof is nu een hotel. In vroeger dagen was dat de residentie van de Oranje’s.

Niet wetende dat vier eeuwen later een telg uit de familie op diezelfde grond zou staan.

Voorbereidingsweekend

De afgelopen dagen heb ik niet geen blogs geplaatst. Niet helemaal een bewuste keuze. Of misschien ook weer wel. Afgelopen weekend had ik een voorbereidingsweekend van ProjectBeerze. Een project-breed weekend. Ik heb dat weekend mij gericht op de zaken van Beerze. Elke vorm van “afleiding” is vermeden. Dus ook bloggen.

Een mooi weekend hebben we gehad. Maar zo’n weekend gaat je niet in de koude kleren zitten. Korte nachtjes. Lange dagen. Overlegje hier, babbeltje daar. Veel nieuwe teamleden. Het eerste project-weekend waarin ik geen bestuursfunctie meer heb. Het laatste voorbereidingsweekend als actief Beerze-lid.

Geen geblog dus, tijdens het weekend. Genoeg inspiratie om de zomer met optimisme en hoop tegemoet te zien.

Wat zegt een naam?

Namen zeggen van oudsher wie iemand is. Wie bijvoorbeeld op de Veluwe zijn naam zegt, krijgt als vraag: Van wie ben jij er eentje? Je familie zegt wat over jou. Uit wat voor hout je bent gesneden.

De Bijbel kent typerende namen. De bekendste is misschien die van Jakob – leugenaar. Hij lichtte zijn broer Esau regelmatig de hiel. En niet vanwege een plagerijtje.

En wat te denken van bijvoorbeeld Rijkman Groenink, de voormalige topman van ABN AMRO. Rijkman, hij heeft veel geld verdient. En wat zijn de kleuren van Rijkman’s bank?

In Leeuwarden zijn verschillende typische namen. Zoals die van Vishandel Visser (bestaat echt). Dit is nog redelijk voor de hand. Maar wat te denken van Bakker, Uw Slager?

Broodpoortje

De Grote of Jacobijnerkerk in Leeuwarden kent het Oranje-poortje. Via deze deur kwam de stadhouderlijke familie de kerk binnen. Opmerkelijk is dat het Oranje-poortje vrijwel recht tegenover de hoofdingang van de kerk is. Op die manier ontweken de Oranjes het gewone volk.

Opmerkelijker is dat naast het Oranje-poortje een ander klein poortje te zien is. Wat bescheidener, maar desondanks belangrijker. Dat kleine poortje is namelijk het broodpoortje, de oude voedselbank van Leeuwarden.

Via het broodpoortje werden voedselpakketten – doorgaans gewoon brood – uitgedeeld aan de meest nooddruftige van de samenleving. Uitgaande van de kerkelijke diaconie. Maar wel naast het Oranje-poortje: uit het zicht van het gewone volk, maar wel hand in hand met de leidende familie van het gebied.

Oranjepoortje

De Grote of Jacobijnerkerk in Leeuwarden is tegenwoordig de locatie van een aantal PKN-gemeentes. Toen de stadhouderlijke familie in de hofstad woonde, was de protestantse kerk nog onverdeeld. En gingen alle gelovigen naar de Grote Kerk.

Ook de Oranjes.

Maar de familie-Oranje ging niet met het gewone volk mee naar binnen. Niet via de hoofdingang. Nee, het huis van Oranje ging de kerk binnen via een eigen deur.

Het Oranje-poortje.

Dankzij het Oranje-poortje kon de adellijke familie makkelijk  naar binnen. Zij hoefden dan niet in de hal van de kerk te staan wachten. En het poortje leidde rechtstreeks naar de vaste zitplaats van de stadhouder en zijn familie.

Het Oranje-poortje zit ook niet naast de hoofdingang van de kerk. Het zit aan de andere kant van het gebouw, niet haaks maar schuin in de hoek. De Oranjes ontweken het volk waar ze voor moesten zorgen.

6 mei 2002

Elf jaar geleden werd Pim Fortuyn vermoord. De oud-columnist en voormalig hoogleraar kwam net op als politicus. Met Leefbaar Rotterdam veroorzaakte hij een politieke aardverschuiving. Met zijn eigen Lijst Pim Fortuyn zou hij landelijk een vergelijkbare schok voortbrengen.

Ware het niet dat Volkert van der Graaf een einde aan Fortuyn’s leven maakte. Met een paar rake schoten vermoordde de milieuactivist uit Harderwijk de opkomende politicus.

Net als vandaag, viel 6 mei 2002 op een maandag. Na het journaal van 18 uur, kwam een bericht binnen. “Pim Fortuyn zou zijn neergeschoten op het Mediapark in Hilversum.” Dat bericht bleek inderdaad juist te zijn.

Je vraagt je af wat er in die elf jaar is veranderd door zo’n moord. In 2004 werd filmmaker en columnist Theo van Gogh vermoord. Door een moslimfundamentalist. Vooral Submission was voor Mohammed Bouyeri een film te ver.

De Venlose politicus Geert Wilders wordt sinds jaar en dag beveiligd vanwege zijn opvattingen over de islam. En op Curaçao is zondag de nationalistische politicus Hilmen Wiels vermoord. Waarschijnlijk niet vanwege zijn opvattingen, maar om zijn strijd tegen corruptie.

Gisteren hebben we Bevrijdingsdag gevierd. Een dag in het jaar, waarop we stilstaan bij het feit dat we weer kunnen zeggen wat we willen. Dat we niet worden onderdrukt door een buitenlandse (of “eigen”) bezetters.

De prijs voor deze vrijheid is hoog. En wordt nog steeds met een hoge tol betaald. 

Begijnestraat

Een aantal weken geleden stierf in België de laatste begijn. Marcella Pattyn was de laatste der Mohikanen. Deze katholieke orde telde vrouwen, die wel als non leefden maar niet in een klooster waren te vinden.

Nee, deze dames woonden vaak in begijnenhoven. Zulke hofjes heb je nog steeds in diverse steden. Ook in Leeuwarden is een herinnering aan begijnen: de Bagijnestraat, in het oude centrum van de hofstad.

Begijnen waren dus steeds dichtbij, ook in Leeuwarden. Ondanks dat de laatste begijn in België woonde.

Dodenherdenking

Vandaag heb ik de Dodenherdenking gevolgd bij het Joods Monument in Leeuwarden. Een indrukwekkende gebeurtenis. Omdat het me stil zette bij de tragedie.

Het Joods Monument, een mezoeza en een Klaagmuur op het schoolplein van de vroegere Joodse School, staat naast de Grote of Jacobijnerkerk. Opeens besefte ik me dat op dit plein moeders met hun kinderen stonden. Ongetwijfeld te praten over de vorderingen in de oorlog.

Nog niet beseffend hoe de toekomst zou gaan. Van de 655 Joden in het vooroorlogse Leeuwarden, kwamen er honderd terug.

Absurd.

Tommy Cash

Gisteravond was ik in de Schaaf in Leeuwarden. Een optreden van Tommy Cash, de broer van Johnny. Tommy deed een eerbetoon aan zijn broer. En dat deed hij met overtuiging. Mooi. Dichter bij Johnny kon ik niet komen.

Het eerbetoon van Tommy deed me denken aan het optreden van Bob Dylan, 2003 in de Heineken Music Hall. Dat optreden was kort na het overlijden van Johnny. Dylan gaf een fantastische uitvoering van Girl Of The North Country. Een lied dat Dylan met Cash in 1969 opnam voor het Dylan-album Nashville Skyline.

Tommy Cash. Een stem die vergelijkbaar is met die van zijn broer. Een mooie hommage.

2 mei 2002

Vandaag is het precies 11 jaar geleden dat ik voor het eerst naar Bob Dylan ben gegaan. Een concert in Rotterdam. Daar en toen, tijdens dat concert, ging ik volledig voor de bijl. Ik moest en zou meer weten van deze Amerikaanse dichter.

Ik heb maar weer eens de bootleg opgezet van dat concert. Wat een schitterend concert was dat! Dylan op gitaar, en nog keurig ook. Goed bij stem. Mooie harmonische samenzang met gitaristen Larry Campbell en Charlie Sexton.

En een waanzinnige setlist. Beginnend met Wait For The Light To Shine. Kippenvel-uitvoeringen van onder meer Tell Me That It Isn’t True en Blind Willie McTell. En wat te denken van Solid Rock.

Wonderschoon was eveneens de uitvoering van Blowin’ In The Wind. Alsof Dylan het voor het eerst speelde.

Een mooie herinnering, aan mijn eerste Dylan-concert.

#WijDoenHetZelf

Een aantal weken geleden begon ik aan het project #WijDoenHetZelf, vanuit de gemeente Leeuwarden. Inmiddels zijn we zo’n negen weken verder. Wat het me heeft gebracht?

Tot nu toe vooral veel creativiteit. Ik schrijf in principe elke werkdag een verhaal van 500 woorden. En met mijn andere medewerkers spui ik ideeën. Het is een soort creatieve fabriek, #WDHZ. Maar zonder een vaste fysieke locatie.

Want ja, creativiteit laat zich niet opsluiten.