Daniel Lohues - H. Christoffel

De breedste riviern
De dreugste woestijns
'n Zoegend moeras
ik reis met een grijns
Want ik weet ja zeker ja
Hij helpt mij verdan
Hij is echt zo'n iene
daor he'j nog wat an

Christoffel, Christoffel
Haol mij op 't pad
Christoffel, Christoffel
Ik heb joe vlak bij mien hart

Grootsteedse straoten
De ienzaamste vlaktes
Hij giet altied met
as de taasse weer pakt is
Ok al he'je echt gien mense meer
die kek hoe of 't giet
dan moe'j wel geleuben
Dat e bestiet

Zo'n blauwe medaille
in de knip of op de buus
Gef reden tot rust
A'j weg bennen van huus
In de börstzak, de linker
He'k 'm as 't der öm spant
En a'k ooit weer thuuskom
Komp e mooi an de wand

(C) Daniël Lohues, 2006

Motown-zanger Frank Wilson overleden

LEEUWARDEN - Zanger Frank Wilson is overleden. Hij leed aan prostaatkanker. Wilson is 71 jaar geworden. Dat heeft de muzieksite Soul Source gemeld.

Frank Wilson is bekend geworden van het lied Love Child. Ook was hij een bekend producer. Zelf nam Wilson het liedje Do I love you (Indeed I do) op, maar vernietigde vrijwel alle exemplaren. Slechts twee exemplaren zijn bewaard gebleven.

Verjaardag

Onlangs had ik een verjaardag. Plots moest ik denken aan een verhaal van een cabaretier. Die altijd te laat naar huis ging. Want hem was ooit gezegd dat je op het hoogtepunt van zo'n feest moest vertrekken. Maar elke keer als hij dacht dat dit het hoogtepunt was, besloot hij te blijven. Want als je weggaat, weet je niet of er een nog groter hoogtepunt komt.

Ik herkende mezelf in dat verhaal. Ik nam afscheid en vertrok.

Queen – Jesus

And then I saw Him in the crowd
A lot of people had gathered round Him
The beggers shouted and the lepers called Him
The old man said nothing
He just stared about Him
All going down to see the Lord Jesus
All going down to see the Lord Jesus
All going down

Then came a man before His feet he fell
Unclean said the leper and rang his bell
Felt the palm of a hand touch his head
Go now go now you're a new man instead
All going down to see the Lord Jesus
All going down to see the Lord Jesus

All going down

It all began with the three wise men
Followed a star took them to Bethelehem
And made it heard throughout the land
Born was the leader of man
All going down to see the Lord Jesus
All going down to see the Lord Jesus
All going down

It all began with the three wise men
Followed a star took them to Bethelehem
And made it heard throughout the land
Born was the leader of man
All going down to see the Lord Jesus
All going down to see the Lord Jesus

All going down

© Freddy Mercury, 1971

Freddie Mercury & Montserrat Caballé – The golden boy

The boy had a way with words, he sang, he moved with grace

He entertained so naturally, no gesture out of place

His road in life was clearly drawn, he didn't hesitate

He played, they saw, he conquered as the master of his fate

The girl had an iron soul no-one could rocognise

Material ambition that her gentleness disguised

She gave herself to him certain of his fame

Wanted him for luxury, for limelight and his name

And then he sang to her

I love you for your silence

I love you for your peace

The still and calm releases

That sweep into my soul

That slowly take control

I love you for your passion

I love you for your fire

The violent desire

That burns me in its flame

A love I dare not name

His rise was irresistible – he grew into the part

His explanation simply that he suffered for his art

No base considerations of some glittering reward

The prize was knowing that his work was noticed and adored

I love you for your silence

I love you for your peace

The still and calm releases

That sweep into my soul

That slowly take control

Yes he told the truth

Accepting every honour with a masterly display

Of well rehearsed reluctance to be singled out this way

He started to believe that he was all they sad and more

While she forgot – she forgot the reasons she had wanted him before

I love you for your passion

I love you for your fire

The violent desire

That burns me in its flame

A love I dare not name

The still and calm releases

That sweep into my soul

That slowly take control

And when at last they fell apart she wished that she could be

The hardened heart of yesterday, as cynical as he

By changing for the better, she had changed things for the wors

The words that made them happy once now echoed... echoed as a curse

© Freddy Mercury, Mike Moran en Tim Rice

  

Snelle kassa

Ik sluit aan bij de rij in de supermarkt. Eén kassa is open, maar ik zie dat de tweede kassa ook opengaat. 'U mag hier ook wel komen,' zegt het kassa-meisje. Een wat oudere heer en twee dames van eind veertig, begin vijftig, die voor mij in de rij staan, gaan naar de net geopende kassa. Ik voeg mij bij de 'oude' rij.

Maar de achterste vrouw van de twee, die net naar de nieuwe kassa gingen, gaat het allemaal te traag. Nog voor ze daadwerkelijk de boodschappen op de band heeft gelegd, wisselt zij van rij. Toch maar de oorspronkelijke kassa gebruiken. Die lijkt sneller te gaan.

De twee dames wisselen nog een gemaakt-ontspannen lach uit. Ik sluit me aan bij de nieuw-geopende kassa, in de veronderstelling dat de spijtoptant eerder aan de beurt is dan ik.

Maar als ik heb afgerekend en mijn boodschappen in de tas stop, zie ik dat de vrouw die wisselde tussen de twee kassa's, nog aan het afrekenen is. Tjah, haastige spoed...

Bob Dylan en belangrijke momenten

Nadenkend over Bob Dylan, bedacht ik me onlangs dat Dylan in Nederland optrad omstreeks belangrijke gebeurtenissen. Mijn eerste Dylan-concert was mei 2002 – de oorlog tegen het terrorisme was volop aan de gang na '9/11', en het optreden was vier dagen voor de moord op Pim Fortuyn.

Mijn tweede concert was in november 2003, ik was net begonnen aan mijn tweede jaar Havo-4. Mijn derde Dylan-concert was in oktober 2005 – Katrina had kort daarvoor New Orleans onder water gezet. In 2007 ging ik weer naar Dylan, het was Tweede Paasdag. 2009 volgde daarop, Goede Vrijdag. En in 2011 was de Arabische Lente druk doende om kolonel Khadaffi af te zetten.

Ik ben benieuwd welk belangrijk moment staat te gebeuren, als Dylan binnenkort opnieuw naar Nederland komt.

Haren

Haren staat even in de internationale belangstelling. Vrijdagavond vond daar het Nederlandse Project X plaats. Het meisje Merthe stuurde via Facebook een uitnodiging naar haar vrienden voor haar 'sweet sixteen'-verjaardag. Maar per ongeluk nodigde ze alle Facebook-mensen uit, en niet haar privé-vrienden.

Onder meer in Duitsland en Amerika zijn vergelijkbare fouten gemaakt. Op basis van zulke fouten is de film Project X gemaakt. Deze titel is dus ook op het Harense feest geplakt.

Zoals dat gaat, krijgt iedereen behalve de schuldige de schuld. Het is de schuld van Merthe, die zo stom was om de uitnodiging te versturen. Het is de schuld van de gemeente, die niet adequaat heeft gereageerd. Het is de schuld van de politie, die het alcoholverbod niet goed handhaafde. Het is de schuld van de mobiele eenheid, die weliswaar de straat had afgezet, maar verder niets deed.

Maar het is niet de schuld van de duizenden jongeren die naar Haren kwamen. Ondanks dat dié jongeren kwamen om te rellen, zijn zij onschuldig. Zij hebben het recht om zich enorm diep te verlagen. Om als letterlijk onredelijke mensen te laten gaan.

Om winkels te plunderen. De politie en de ME uit te dagen en te pesten. Om met elkaar te rellen, vanwege de uitnodiging. Om volledig door het lint te gaan, zonder duidelijke reden en aanleiding. Gewoon, omdat het kan.

Daar is geen moslimfilmpje voor aan te pas gekomen.

Freddy Mercury & Montserrat Caballé – Guide me home / How can I go on?

Now the wind has lost my sail

Now the scent has left my trail

Who will find me

Take care and side with me

Guide me back

Safely to my home

Where I belong...

Once more

Where is my star in heaven's bough

Where is my strength, I need it now

Who can save me

Lead me to my destiny

Guide me back

Safely to my home

Where I belonge

once more

Guide me back

Safely to my home

Where I belong

Once more

But how can I go on?

How can I go on this way...

When all the salt is taken from the sea

I stand dethroned

I'm naked and I bleed

But when your finger point so savagely

Is anybody there to believe in me

To hear my plea and take care of me?

How can I go on

From day to day

Who can make me strong in every way

Where can I be safe

Where can I belong

In this great big world of sadness

How can I forget

Those beautiful dreams that we shared

They're lost and they're nowhere to be found

How can I go on?

Sometimes I seem to tremble in the dark

I cannot see

When people frighten me

I try to hide myself so far from the crowd

Is anybody there to comfort me

Lord... take care of me

How can I go on

From day to day

Who can make me strong in every way

Where can I be safe

Where can I belong

In this great big world of sadness

How can I forget

Those beautiful dreams that we shared

They're lost and they're nowhere to found

How can I go on?

© Freddy Mercury & Mike Moran, 1987

Muziek

Over smaak valt niet te twisten. Over de muzieksmaak dus ook niet. Maar natuurlijk heb ik wel een mening over de muziek. Ik heb zo mijn voorkeuren voor wat ik wel luister – en voor wat ik juist niet luister.

Op mijn werk staat vaak de radio aan. Als achtergrondmuziek, niet zozeer om de radio zelf. Een enkele keer hoor ik iets bekends voorbijkomen. Toto, met Africa bijvoorbeeld. Of R.E.M., Losing my religion. Bekende hits, die ook nog met enig gevoel zijn gemaakt.

Maar veel meer hoor ik muziek van dertien in een dozijn. Artiesten waar ik nog nooit van heb gehoord. En die je waarschijnlijk ook nooit meer zult tegenkomen. Een soort one-hit-wonders. Zonder een echte hit, en zonder een onderscheidend liedje.

Deze trend is iets van de laatste tien, vijftien jaar. Sinds de opkomst van de Hitzones, zeg maar. Pak een willekeurige verzamel-cd uit de kast, en kijk naar de tracklist om te zien wie je nog kent. En of het liedje je nog wat zegt. Grote kans dat je wordt teleurgesteld.

Nee, gelukkig kan ik thuis weer in mijn eigen muziek duiken.

De Tweede Kamer

Vandaag is de nieuwe Tweede Kamer geïnstalleerd. Honderdvijftig mannen en vrouwen zullen ons land vertegenwoordigen. In principe voor een periode van vier jaar.

In principe.

Want in de afgelopen tien jaar heeft geen enkel kabinet de rit uitgezeten. Door de val van het kabinet, zijn ook de bijbehorende Kamers ontbonden. Hoe lang houdt de huidige Kamer het vol? Ik hoop vier jaar – maar ik heb er een hard hoofd in.

De poppetjes

Zou het echt iets uitmaken welk persoon welke politieke functie bezet? Ik heb in nrc*next onlangs gelezen dat 80 – 90 procent van het beleid, door 'Brussel' wordt voorgeschreven. Die overige 10 – 20 procent gaat over de verhoging van de maximumsnelheid en de forenzentaks. Weinig daadwerkelijke invloed hebben partijen in de Tweede Kamer dus.

De ministerposten lijken trouwens wel een prestigezaak. Wie excellentie is geweest, kan een mooie werkervaring op zijn cv bijschrijven. Leuk voor later. Het opent deuren voor een volgende sollicitatie.

Sommige ministers zijn er goed in om minister of een belangrijke politieke functionaris te zijn. Een goed voorbeeld is Henk Kamp. Hij begon ooit als VVD-raadslid in Borculo, werd daar ook wethouder, schoof later op via de Provinciale Staten naar de Tweede Kamer.

De functie van wethouder en raadslid combineerde hij tot 1994. Dat was toen nog geen probleem, in de tijd dat het duale politieke systeem nog niet bestond. Wel opvallend was dat hij zijn Provinciale Staten-periode ook combineerde met zijn wethouderschap.

Werd in 2002 minister van VROM in Balkenende-I. Na het vertrek van Defensie-minister Benk Korthals werd Kamp demissionair minister van Defensie in Balkenende-I, om deze functie missionair voort te zetten in Balkenende-II en -III. Werd daarna weer Kamerlid, en later kort gouverneur van Bonaire, St-Eustatius en Saba.

Om vervolgens door Mark Rutte teruggehaald te worden naar Nederland om minister van Sociale Zaken te worden. En hij is verkenner geworden voor Rutte-II, waar hij straks met Wouter Bos de informateur van wordt.

Een mooi politiek curriculum.

Troonrede

De Troonrede zit erop, het nieuwe parlementaire jaar is geopend. Mooi dat de bede opnieuw in de toespraak van onze vorstin is opgenomen. Toch een belangrijk onderdeel van onze natie.

Dit jaar heb ik de Troonrede met plezier beluisterd. De majesteit begon haar 'voorleesbeurt' met een verwijzing naar koning Willem I, haar betovergrootvader. De eerste koning van Nederland heette eigenlijk Willem Frederik. Als stadhouder Willem V vertrok de Oranje-kroonprins naar Engeland, nadat hij met zijn vader Willem IV strijd leverde tegen Napoleon Bonaparte.

Toen Willem terugkwam, bouwde hij als soeverein vorst voort op het koningschap, zoals Lodewijk Napoleon dat instelde. De broer van Bonaparte was tijdens diens keizerschap koning van de Lage Landen.

Willem Frederik der Nederlanden. Niet te verwarren met de Friese Willem Frederik der Oranje. Mooie naam. Vanwege de Frederik.

Bloggen

Het mooie van het vak van bloggen, is dat je over alles kunt schrijven. Ook over het ontbreken van dat alles. De ene dag heb je als schrijver veel inspiratie – een stukje typen gaat je dan makkelijk af. Maar soms heb je ook een dag dat elke inspiratie ontbreekt. De hele middag kijk je aan tegen een wit scherm. Wat gisteren nog makkelijk leek, gaat je vandaag moeilijk af. Alsof je moet bijkomen van je hoge inspiratietop.

Acda en de Munnik schreven over het niets het liedje 'Dit lied gaat over niets'. Religieuze mensen die niet in God geloven, zijn overtuigd van het ietsisme – of het nietsisme, maar dat is afhankelijk van je religiositeit.

Niets. Iets. Niets is niet iets. Maar wat er niet is, daarover kun je het wel hebben.

Blijkbaar.

Martin Bril – Leeuwarden

Als kind logeerde ik eens drie weken bij een oom en tante in Leeuwarden. Mijn ouders waren naar Amerika; een broer van mijn vader was vlak na de oorlog naar de Nieuwe Wereld geëmigreerd. Hij had een slagerij in Hoboken. Frank Sinatra kwam daarvandaan en die had het helemaal gemaakt. Dat was ook het plan van mijn oom, al zong hij niet.

Ik zal een jaar of zes zijn geweest, en het enige wat ik me van Leeuwarden herinner, is dat oom en tante in een flat woonden en dat ik in een opklapbed sliep, zo'n bed dat opgemaakt en wel tegen de muur kon worden geklapt, een soort klep. Opende je die klep, dan zaten er dikke elastieken om het beddengoed heen. Ik vond niets leuker dan 's ochtends, als ik wakker was, die elastieken om het bed en mezelf heen te gorden. Ik voelde me dan afwisselend een gevangene in het wilde Westen of een formule 1-coureur.

Jaren later kwam ik in Groningen wonen, als student. Af en toe ging ik met de trein naar Leeuwarden, want daar woonde een goede vriend van me. Hij zat op de sociale academie, maar wilde kunstenaar worden. Hij droeg altijd zwarte kleding, luisterde naar de sombere jazz van John Coltrane en was een fan van Joy Division. Hij bewoonde een kleine kamer midden in het uitgaansgebied van Leeuwarden, een steeg waar het naar pis, shoarma en patat stonk. In de weekenden was het een gekkenhuis daar: boeren en buitenlui die zich luidruchtig kwamen bezatten.

Wij bezochten met ons schaarse geld een Chinees waar we de enige klanten waren. Urenlang zaten we daar op één pijpje Heineken over de zin van het leven te bomen. Ik rookte Javaanse Jongens, shag, en hij Gitanes. Hij had iets van een dandy, mijn vriend. Hij stond ver boven het ruige Leeuwarden.

Daarna gingen we naar Vat 69, een beroemde discotheek. De meisjes dansten er met elkaar, de jongens hingen tegen de muren. De muziek was snoeihard en helemaal fout. Mijn vriend had niet de geringste behoefte zich aan te passen aan de omgeving. Hij keek hautain om zich heen, rookte zijn sigaretten alsof hij in een film aan het spelen was en maakte af en toe een opmerking over een voorbijdansend meisje. Hij boog zich dan naar mij toe en schreeuwde in mijn oor. Ik leunde tegen een betonnen paal en probeerde onzichtbaar te zijn.

Toen kreeg mijn vriend ruzie. Het hing in de lucht vanaf het moment dat we binnen waren. De kwestie ging nergens over natuurlijk, hij had iets te hard iets tegen mij geroepen dat werd opgevangen door een passerende boer met twaalf glazen bier op een dienblad. De jongen leverde zijn bestelling af bij zijn vrienden en kwam toen terug om mijn vriend een dreun op zijn neus te geven. Even later rolden mijn vriend en hij over de grond, en weer wat later lagen we op de keien van de Nieuwestad. Het regende en mijn vriend had een gebroken neus.

Tot zover mijn herinneringen aan Leeuwarden.

Uit: Martin Bril – Jongensjaren, Uitgeverij Promotheus, 2010

15 jaar Google

Google bestaat vandaag 15 jaar. In die vijftien jaar is de zoekmachine tot 's werelds grootste zoeker uitgegroeid. Het is zelfs een werkwoord geworden in het Nederlands, een term waarbij je aangeeft dat je op internet gaat zoeken. Vijftien jaar alweer. Kleine meisjes worden groot.

Moeten we blij zijn met Google? Misschien wel, omdat Google het ijkpunt is voor alle zoektermen. Wie goed gevonden wordt via Google, heeft de zaken er goed voor staan. Veel zoekmachines spiegelen zich aan Google. Het bedrijf is de norm voor elk internet-bedrijf, zo lijkt het.

Anderen zijn een stuk minder enthousiast. Juist door jouw zoektermen weet Google alles van je: waar je interesses liggen, waar je naar zoekt. Al die dingen zeggen wat over je. En het bedrijf slaat al die informatie ergens op. Niemand weet waar, niemand weet hoe lang en niemand weet waarvoor het dient.

Wat zegt de ontwikkeling van Google? Dat je eens kunt zijn met hun internet-politiek. En dat je het er niet mee eens kunt zijn. Feit is wel dat Google het internet beheerst. Misschien als noodzakelijk kwaad.

You have to deal with it.

Bill Fay – Life is people

Ooit van Bill Fay gehoord? Ik niet, tot mijn platenboer Wobbe mij erop attendeerde. Hij liet mij de plaat 'Life is people' horen.

De hoes suggereert Bob Dylan: de manier waarop Bill Fay achter de piano zit, lijkt op de studio-sessie van Dylan halverwege de jaren zestig. De muziek is van een heel andere orde. Geen pure gospel, hoewel Fay zich explicieter uitdrukt over religie dan Dylan. Fay is veel meer piano-muziek, vaak ondersteund door een elektrische band, dan weer door een cello, soms alleen de stem en piano.

Life is People. Ik kan er nog niet veel over zeggen. Behalve dat het goed in het gehoor ligt. Soms confronterend, vanwege de stem, piano en cello. Dan weer popmuziek.

VVD en PvdA

VVD en PvdA zijn de grote winnaars geworden van de Tweede Kamerverkiezingen. De twee tegenstanders uit de campagne zijn tot elkaar veroordeeld. Een herhaling van de campagne uit 2006. Toen vochtten CDA-premier Balkenende en PvdA-lijsttrekker Bos de strijd uit over wie het Torentje mocht bemannen. Uiteindelijk vormden CDA en PvdA de twee grootste partijen uit het kabinet-Balkenende-IV.

Hetzelfde lijkt nu dus met VVD en PvdA te gebeuren. Waar ze elkaar eerst degens kruisten, moeten ze nu gezamenlijk het land op orde brengen. Dat lijkt het belangrijkste signaal, wat de strategische stemmers hebben besloten. Over strategisch stemmen gesproken.

Een rol van D66 als informateurspartij lijkt uitgesloten. De majesteit hoeft geen informateur aan te wijzen, waardoor de Kamer zelf de kar in de formatie mag trekken. D66 heeft aangeboden die rol op zich te nemen. Want dat is een stabiele partij, die het nieuwe kabinet ook in de Senaat aan een meerderheid zou willen helpen. Ondanks dat het getalsmatig in de Tweede Kamer niet hoeft.

Maar dat lijkt mij uitgesloten. Want dat zou dan een paars kabinet opleveren. Paars-III, na de twee kabinetten onder leiding van Wim Kok. Maar Rutte heeft deze optie als onbespreekbaar bestempeld. Geen 'kereltje Pechtold' bij Rutte op de koffie.

Evenmin komt Arie Slob namens de koningin formeren. Slob maakte een zwakke indruk als lijsttrekker en kon matig zijn verhaal verkopen. Ondanks zijn inhoud, kon Slob ternauwernood de vijfde zetel behouden. Dat is geen stabiele grond om een formatierol te spelen.

Wie dat wel zou kunnen, is Sybrand van Haersma Buma. Natuurlijk, ook het CDA heeft fors ingeleverd. Voor de tweede keer op rij dat de partij flink teruggaat qua zetels. Maar het CDA is een bestuurderspartij, die Rutte er graag bij wil hebben.

Een middenkabinet dus. Ik zou het niet erg vinden.

Verkiezingen

Zo'n verkiezingsdag als vandaag voelt als een trouwerij. Aan het einde van de (lange) dag is je leven veranderd. Is de dag eenmaal onderweg, dan kun je niet meer terug. Het is definitief, en je ziet het gebeuren. Ingrijpen lukt niet meer, het is enkel jezelf overgeven aan de situatie.

Stemmen zelf kost maar een minuut, als het niet korter is. Met die rode potlood een hokje invullen, het stembiljet in de container en klaar is Kees. Het is een kleine handeling, maar het kan zomaar het verschil maken.

Vanmorgen, na het werk, heb ik zelf gestemd. ChristenUnie. Niet op de lijsttrekker Arie Slob. Ik vind hem weliswaar een goed politicus, een inhoudelijk debater. Maar als aanvoerder van de lijst minder geslaagd. Ik denk bijvoorbeeld aan zijn 'verkiezingsboekje'. Slob komt tot zijn recht in de Kamer, niet in de debatshows op televisie.

Evenmin heb ik gekozen voor de nummer 2, Carola Schouten. Zij heeft het goed gedaan tijdens de onderhandelingen van het Lente-akkoord. Maar omdat zij een vrouw is, stem ik niet op haar. Dat moet ik uitleggen. Want ik heb niets tegen vrouwen, en evenmin in de politiek. Wat mij betreft was een vrouw een lijsttrekker geworden.

Maar ik hoor om mij heen te vaak dat kiezers stemmen op de eerste vrouw op de lijst – omdat dat de eerste vrouw op de lijst is. Dat vind ik een drogreden. Dus stem ik principieel niet op de eerste vrouw op de lijst. Voor mij geen onderscheid des persoons.

Zo zijn meer redenen waarom ik niet op de een of ander heb gestemd. Ik wil graag aangeven op wie ik wél heb gestemd. Ron de Rover, plaats 34. Hij is mijn voorganger als voorzitter van de Stichting TijdVoorActie. Ik ken Ron als een hardwerkende man, inspirerend voor zijn omgeving.

Een raspoliticus voor de ChristenUnie.

Tempest in DWDD

Gisteravond werd Dylan's Tempest besproken bij De Wereld Draait Door. Omdat ik een vergadering had, kon ik het niet live zien. Vandaag heb ik de schade ingehaald. Ook de heren bij Matthijs van Nieuwkerk aan tafel waren enthousiast over de jongste plaat van Dylan. Mart Smeets en Jan Donkers mochten Tempest bespreken.

Tempest is niet Dylan's beste plaat, vond Donkers. Want dan zou het beter zijn dan Blonde On Blonde, en dat kon niet. Tjah, het is maar welk richtsnoer je gebruikt. Tempest verdient evenmin de gelauwerde vijf sterren, die in recensies aan de plaat worden gegeven – Donkers gaat voor de vier.

Smeets vertelde dat vroeger iedereen het op de middelbare school had over Bob Dylan. Daar sprak je over, diens teksten besprak je met elkaar. De sportjournalist vroeg zich af, wie op de middelbare school nog over Dylan sprak.

Ik, zei de gek. Tijdens mijn periode op het Greijdanus, waar ik de havo heb gedaan, sprak ik regelmatig over Dylan. De ene keer met een docent, de andere keer met klasgenoten. Sterker nog, mijn profielwerkstuk heb ik gemaakt over Dylan. Dit werd zelfs genoemd tijdens de diploma-uitreiking.

Smeets vroeg zich ook af wie van de jongeren – 'tot dertig jaar' – de plaat Tempest zou kopen. De drie jongeren in de zaal, op de eerste rij, moesten het ontkennen. Geen Tempest bij hen in de cd-speler. Wel bij mij. Sterker nog, vrijdag kocht ik de plaat op zowel cd als elpee. En ik ben zeker nog geen dertig.

Bob Dylan, is hij ooit weggeweest? Ik denk het niet.

Namen

Als je identiteitsbewijzen doorspit, kom je nog wel eens bijzondere namen tegen. Laatst ook weer, een vrouw met als doopnaam (doopnaam?) 'Bauke +...'. Een herennaam voor een vrouw. Maar het zijn met name mannen die vrouwennamen hebben.

'Maria' en 'Elisabeth' zijn goede doopnamen voor de mannen. 'Johanna' komt op een goede derde plek. Maar wat denk je van 'Anna'? Of 'Margriet' als doopnaam voor een heer?

Ik vermoed toch een grote traditie van het doorgeven van familienamen. En een redelijke tolerantie tegen het geven van zulke doopnamen.

Flarden Tempest

Geen recensie van Tempest op mijn blog, evenmin op JournalistFrits.nl. De bespreking van Gijsbert Kramer vind ik voldoende. Ruim voldoende zelfs. Ik vrees dat alles wat ik er zelf over vind, in de schaduw komt te staan van de Volkskrant.

Daarom van mijn kant wat flarden over Tempest. Te beginnen bij de hoes. De naam 'Tempest' is geschreven met een T in vorm van een kruis. Een leuk Dylan-grapje. Verwijzing naar Slow Train Coming? Misschien, het kan. Misschien ook niet, omdat we als Dylan-fans teveel op zulke details letten. Die misschien niet iets betekenen.

De foto van Tempest bestrijkt ongeveer driekwart van het hoesformaat. Een foto van de Pallas Athena. Wikipedia schrijft over deze godin:

"Zij is de godin van de hemel, en wel van de heldere, klare hemel, van de reine, zuivere bovenlucht (aether). In de Griekse mythologie is zijzelf even rein als die lucht. Daarom bleef haar maagdelijkheid steeds ongerept. Zij is vooral bekend als de godin van de wijsheid en godin van de kunst. Daarnaast wordt ze vaak genoemd als godin van de krijgskunst en vrede."

De naam Tempest is vaak verwezen naar het gelijknamige toneelstuk van William Shakespeare. Het verhaal gaat over een storm, wat ontketent wordt als het schip, waar de hoofdpersonen op leven, de bestemming bereikt. Een interessant thema, omdat het titelnummer van Dylans plaat over de Titanic gaat.

Titanic, een 14-minuten durend epos over het onzinkbare schip, dat zijn eerste reis niet overleefde. Ik citeer een aantal regels uit het lied:

 

The bishop left his cabin
To help others in need
Turned his eyes up to the heavens
Said, "The poor are yours to feed"

(...)

 

The captain, barely breathing
Kneeling at the wheel
Above him and beneath him
Fifty thousand tons of steel

He looked over at his compass
And he gazed into its face
Needle pointing downward
He knew he lost the race

In the dark illumination
He remembered bygone years
He read the Book of Revelation
And he filled his cup with tears

 

Nog even over de hoes. Op de achterkant van het album zit de oude bard achter het stuur van een auto. Rechterarm bovenaan het stuur, zelf kijkend via het open zijraam naar buiten, met zijn linkerarm over de deur gehangen. Net als Modern Times en Together Through Life is een auto op de hoes te zien. Wellicht een insiders grapje over de Never Ending Tour. Een auto, altijd onderweg. Naar het punt achter de horizon.

 

 

Dan nog de foto in het hoesje. De band verzamelt om de zanger. Met bassist Tony Garnier aan Dylan's rechterhand, zoals altijd. Dylan met een leren jasje, los om zijn schouders, zijn armen niet in de mouwen. In zijn mond een stevige sigaar, die hij met zijn rechterhand vasthoudt. Mooi beeld.

Nu nog iets over de teksten. Dylan beweerde dat hij eigenlijk een religieus album wilde maken. Een titel als Narrow Way en Tin Angel zouden daar nog overblijfselen van zijn. Net als dat kruis in de titel. Maar verwacht geen gospel-album. Shot Of Love ligt alweer dertig jaar achter ons.

Roll On, John is de afsluiter van het album. Een soort requiem voor zijn oude maatje John Lennon.

 

Doctor, doctor tell me the time of day
Another bottle's empty, another penny spent
He turned around and he slowly walked away
They shot him in the back and down he went

Shine your light
Movin' on
You burned so bright
Roll on, John

From the Liverpool docks to the red-light Hamburg streets
Down in the quarry with The Quarrymen
Playing to the big crowds, playing to the cheap seats
Another day in the life on your way to your journey's end

Shine your light
Movin' on
You burned so bright
Roll on, John

 

 

Nog even iets over de muziek. Kramer schreef dat Dylan niets nieuws deed, qua muziek. Dat klopt. De blues is duidelijk hoorbaar. Muddy Waters is zonder meer aanwezig op Tempest. Maar wat te denken van Scarlet Town - de muziek doet me denken aan de live-uitvoeringen van Blind Willie McTell. Zoals Dylan in de traditie van de folk en blues staat, zo staat hij eigenlijk ook in zijn eigen traditie.

Goed, Tempest. Ik kan er weer even mee vooruit.



Bam! De nieuwe Dylan

Gijsbert Kramer is enorm positief over Dylan's nieuwste plaat: Tempest. Kramer noemt het Dylans beste plaat sinds “Love & Theft” uit 2001. Daarna volgden nog Modern Times, Together Through Life en de kerstplaat Christmas in the heart.

Geef de muziekjournalist van de Volkskrant maar eens ongelijk. Vanmiddag haalde ik de plaat op bij Wobbe, mijn platenboer op de Voorstreek. Natuurlijk heeft hij de cd al lang en breed geluisterd. 'De rillingen liepen over m'n rug,' vertelde Wobbe over zijn eerste Tempest-beluistering.

Op dit moment kan ik nog weinig over het album zeggen. Lees gerust de recensie van Kramer. Snuffel rond op het blog van Tom Willems. En luister zelf naar Tempest. Dat ga ik ook doen. Genieten, overal waar ik kan luisteren naar de nieuwe Dylan.

De Dijk – Ga in mijn schoenen staan

Eerbetoon aan Joe South

Als ik nou jou was, en jij dan mij was, als dat zou kunnen
En wij konden kijken in elkaars hoofd met elkaars geest
Als je alles kon bekijken met andere ogen
Dan zou je zien dat je steeds ziende blind bent geweest

Ga in mijn schoenen staan
Ga in mijn schoenen staan
Had je mijn schoenen aan
Wat had jij gedaan?
Ga in mijn schoenen staan

Jouw hele wereld is net zo ruim als jij kan denken
Wat je wil zien, dat zie je om je heen
Dus wees voorzichtig in je oordeel over een ander
Wie zonder zonde is werpe de eerste steen
Wat je zaait, wat je zaait zal je ook oogsten
En jij en ik, wij zijn in wezen allemaal één
Ga in mijn schoenen staan
Ga in mijn schoenen staan
Had je mijn schoenen aan
Wat had jij gedaan?
Ga in mijn schoenen staan

Al dat gedonder in de wereld om steeds hetzelfde
Verkeerde volk, verkeerde god, verkeerde huid
Weet je, als ik vleugels had zoals een engel
Dan vloog ik naar de hoogste bergtop en schreeuwde het uit

Ga in mijn schoenen staan
Ga in mijn schoenen staan
Had je mijn schoenen aan
Wat had jij gedaan?
Ga in mijn schoenen staan


Geschreven door: Huub van der Lubbe
Muziek: Joe South

Een morbide God?

Het is opvallend dat de God uit het Oude Testament als een morbide, wraakzuchtige God wordt gekend. En dat die God uit het Nieuwe Testament van de God van liefde is. Twee Goden, eigenlijk, die niet met elkaar te verenigen zijn. Want de wraak, zoals bijvoorbeeld in Leviticus 9 en 10, tjah, dat is niet te rijmen met de God die vraagt om je vijanden lief te hebben en voor ze te bidden.

In het lied 'Samen in de naam van Jezus' wordt gezongen dat God niet veranderd is. Dus de God van liefde is dezelfde als die van de wraak. En dat spoort niet met elkaar, vinden veel mensen tegenwoordig. Maar volgens mij is het wel degelijk met elkaar te rijmen.

God was in het Oude Testament ook al een liefhebbende God. Hij verbond Zichzelf met het volk Israël en liet zo zien hoe Hij met de wereld wilde leven. Zoals het met Israël ging, zo zou het met de hele wereld kunnen gaan.

Niet-Joden waren van harte welkom. Dat begon al bij Abraham – Eleazar was niet Abraham's zoon, maar werd wel meegenomen in het verbond dat God met Abraham sloot. De hoer Rachab hoorde volledig bij het volk, nadat Jozua de stad Jericho had ingenomen. Ruth, de Moabitische, werd bijna met open armen ontvangen door het volk van haar schoonmoeder.

God strafte in die tijd heel direct. Verlossing was er wel degelijk, mits je je omkeerde tot het Hebreeuwse volk. Daar kwam een nuance-verschil in toen Jezus Christus naar de aarde kwam. Hij was een Jood. Hij vervulde als de volmaakte Hogepriester alle offers – die daardoor volmaakt werden en niet meer herhaalt hoefden te worden. Het Bloed had gestroomd.

Nog steeds moeten we ons dus naar een Hebreeër omkeren. Die heeft laten zien, dat vanwege Zijn bloed geen offers meer gebracht hoeven worden. Er hoeft niet meer direct gestraft te worden. Jezus' bloed geeft de mogelijkheid om ons tot Hem te keren.

Dat lijkt me niet morbide. Maar hoopgevend.

Bob Dylan in Bethel

Gisteravond trad Bob Dylan op in Bethel, New York. Eén van de nummers die hij heeft gespeeld, is Tryin' To Get To Heaven (TTGTH). Dit lied komt van het album Time Out Of Mind, en verscheen in de periode dat Dylan met een ernstige hartkwaal tijdelijk was uitgeschakeld.

Zou het toeval zijn dat Dylan TTGTH in Bethel zou hebben gespeeld?

De aartsvader Jakob vluchtte ooit voor zijn broer Esau, en ging naar oom Laban. Onderweg legde Jakob zijn hoofd te ruste op een steen. Die nacht droomde Jakob over een ladder, waar engelen van boven naar beneden en van beneden naar boven liepen. Bovenaan de trap stond God, Die Jakob beloofde wat Hij ook al aan aartsvader Abraham had beloofd: het land waar Jakob sliep, zou toebehoren aan zijn nageslacht.

Vanwege deze ontmoeting noemde Jakob zijn slaapplek Bethel, 'huis van God'. Een naam die regelmatig voorkomt bij kerken. En bij christelijke landzoekers, die het beloofde land van Amerika innamen.

Is Dylan zich bewust van deze symboliek, dat hij TTGTH speelde in Bethel? Of was het bij geval? Ik weet het niet. Ik vind het een mooi gegeven, dat lied tijdens dat concert.

Wanneer ik zoek naar woorden

Wanneer ik zoek naar woorden en niets dan stilte vind,
dan weet ik: Heer, Gij hoorde één stem: uw eigen kind.
Uw adem wekt mijn leven, uw liefde kleurt mijn bloed;
mijn stilte is vergeven, mijn zwijgen keurt Gij goed.

Wanneer ik zoek naar zinnen en bid om een gebed,
niet weet hoe te beginnen, niet spreek, in stil verzet,
dan roep ik mij te binnen uw stem, o Christus - Gij,
Gij zult eens overwinnen de tegenstem in mij.

Wanneer ik zoek te zeggen al wat er in mij leeft,
maar zich niet uit laat leggen en zich niet open geeft,
dan ben ik al gevonden voordat ik U niet vind;
dan bidt met duizend monden de Geest, vol vuur en wind.

Wanneer ik zoek naar woorden is uw Woord mij genoeg;
dat Woord, dat wij eens hoorden, dat Woord, dat mij al droeg,
dat zal mij blijven dragen - mij maakt geen stilte bang;
slechts dit wilt Gij mij vragen: dat ik naar U verlang.

Gereformeerd Kerkboek lied 151, tekst André F. Troost

Wereldse theologie

Ik bevind mij op een bijzonder punt. Niet een kruispunt of een schakelmoment in mijn leven. Meer de rode draad in mijn leven. Ik loop op een (brede) evenwichtsbalk tussen een aantal boeiende werelden. In die evenwichtsbalk zijn die werelden verenigd. Er is niet één die belangrijker is dan de ander. Die werelden zijn in willekeurige volgorde de theologie, de journalistiek/het schrijven en de literatuur.

Eerst die van de theologie. De beoefening van hét Woord. De taal waarmee ik ben opgegroeid. De omgeving waarin ik groot ben geworden. De sfeer waarin ik mijn bakens afzet. De bron waaruit ik leef. Het doel waarheen ik ga.

Vervolgens de journalistiek. Daarin ben ik geschoold. Schrijven kan ik, en doe ik dan ook met alle plezier. Misschien komt het door mijn opvoeding dat ik hecht aan woorden. Zelf de taal gebruiken om mijn omgeving te ordenen. Om de wereld te vereenvoudigen. Beelden schetsen met woorden, met letters, in plaats van kleuren en materialen.

Afsluitend de literatuur. Daar pas ik gemakshalve de poëzie bij. En waarom zou poëzie niet een onderdeel kunnen zijn van de literatuur? Ook hierin spelen woorden een belangrijke rol. Zonder letters geen taal, zonder taal geen woorden, zonder woorden geen literatuur.

Een enkele keer komen de drie groepen daadwerkelijk bijeen. Zo mag ik graag naar muziek luisteren, en verbind ik sommige teksten met het Woord. Om er vervolgens over te schrijven. Juist in zulke momenten voel ik me 'één'. Klinkt wat zweverig.

Goed, laat ik het dan zo formuleren: wanneer mijn drie werelden zich verenigen en duidelijk zichtbaar worden voor de omgeving, dan ervaar ik dat ik tot mijn doel kom.

Dat gezegd hebbende, gaan we over tot de orde van de dag.