Zesde reünie Doe Maar

doe

maar

niet

Uit: P. Kouwes – Daar schrik je toch van, uitgeverij Nieuw Amsterdam 2008

Tentstof's tusseneditie

Gisteren is de tusseneditie van Tentstof naar de drukker gegaan. Deze editie wordt tussen 3 en 10 november naar alle leden van E&R gestuurd. De reden: het veertigjarig jubileum van de vereniging, en de daarbij behorende reünie.

Een tusseneditie. Tentstof is een jaarlijks magazine en verschijnt in maart tijdens de Springmeeting. Maar vanwege het jubileum kon de redactie het zich niet veroorloven om niét te verschijnen.

In het schrijven en maken van de artikelen is veel tijd gaan zitten. Mensen benaderen, in de archieven duiken, nadenken over vormgeving en stijl – allemaal van dat soort dingen. We hadden als voordeel dat we Tentstof als blad al hebben. De formule en randzaken waren al bekend. Maar nu de concrete invulling.

In alle bescheidenheid: ik ben er trots op. Opnieuw hebben we een mooie Tentstof afgeleverd, waar we iets mee hebben neergezet.

Nu is het wachten tot begin november, als de leden het blad krijgen. Ik ben benieuwd of onze achterban net zo enthousiast is als ik.

BeterBezigHuis

Sinds afgelopen vrijdag loop ik een werkstage in het Natuurmuseum in Leeuwarden. De stage valt in het kader van het BeterBezigHuis. Dit project vindt plaats tijdens de herfstvakantie. De bedoeling is dat kinderen op een interactieve manier iets leren over duurzaamheid.

Uiteraard nemen de kinderen hun ouders ook mee. Sommige ouders gaan leuk met hun kinderen om. Ontspannen, gezellig. Zonder dat er onenigheid is. Die kinderen groeien op in een liefdevol nest, om het zo te zeggen.

Lang niet alle ouders zijn zo liefdevol. Ik zie ook ouders die hun kinderen bijna negatief benaderen. Een verwijtende toon, alsof die kinderen zo dom zijn om een vraag te stellen. Te stom om na te denken. 'Oh nee he, weer zo vraag van mijn rotkind'.

Maar laat ik niet te negatief over die ouders praten. De kinderen vermaken zich en hebben een leuke middag.

Bob Dylan en Nobelprijs Literatuur

Opnieuw is de Nobelprijs voor de Literatuur aan de neus van Bob Dylan voorbij gegaan. De Chinees Mo Yan ('spreek niet!', what's in a name?) strijkt met de eer. Misschien dat het Zweedse comité met deze Nobelprijs-serie een politiek statement wil maken. De literaire Nobelprijs naar een Chinees, de Vredesprijs naar de Europese Unie voor hun stabiliteit, vrede en democratie. Je zou er bijna politiek achter zoeken.

Nee, dan Dylan. Voor hem geen politieke prijzen meer. Begin jaren zestig kreeg hij een prijs van een liberaal-elitair clubje. Hij stootte de aanwezigen voor het hoofd, toen hij bij zijn bedankwoordje zei dat hij iets van zichzelf herkende in de moordenaar van J.F. Kennedy.

Sindsdien, en vooral de laatste jaren, ontvangt Dylan 'slechts' eredoctoraten en de Pulitzer Prize.

Is het jammer dat Dylan de Nobelprijs voor de Literatuur niet krijgt? Ik vind van wel, omdat Dylan's teksten niet zomaar popteksten zijn. Het is poëzie, grenzend aan proza. Gezien zijn prijzenkast, zou je kunnen verwachten dat die Nobelprijs eindelijk richting Malibu, Florida gaat. Want daar woont Dylan.

Maar goed, voorlopig moeten we weer even wachten. In de tussentijd: gefeliciteerd, Mo Yan.

The Band - Blind Willie MctTell

Begin jaren tachtig nam Bob Dylan het lied 'Blind Willie McTell' op. Dylan op piano, Mark Knopfler op gitaar. Het lied werd afgekeurd voor de plaat Infidels, en verdween zodoende in de kluizen van platenmaatschappij Columbia/CBS.

In 1991 verscheen 'Blind Willie McTell' op de Bootleg Series, vol. 3. The Band, Dylans voormalige begeleidingsband, maakte de "demo" van het lied af. Hun versie verscheen op hun comeback-album Jericho. Deze versie vormt de basis voor Dylans live-uitvoeringen van 'Blind Willie'.

Seen the arrow on the doorpost
Saying, “This land is condemned
All the way from New Orleans
To Jerusalem”
I traveled through East Texas
Where many martyrs fell
And I know no one can sing the blues
Like Blind Willie McTell

Well, I heard that hoot owl singing
As they were taking down the tents
The stars above the barren trees
Were his only audience
Them charcoal gypsy maidens
Can strut their feathers well
But nobody can sing the blues
Like Blind Willie McTell

See them big plantations burning
Hear the cracking of the whips
Smell that sweet magnolia blooming
See the ghosts of slavery ships
I can hear them tribes a-moaning
Hear that undertaker’s bell
Nobody can sing the blues
Like Blind Willie McTell

There’s a woman by the river
With some fine young handsome man
He’s dressed up like a squire
Bootlegged whiskey in his hand
There’s a chain gang on the highway
I can hear them rebels yell
And I know no one can sing the blues
Like Blind Willie McTell

Well, God is in His heaven
And we all want what’s His
But power and greed and corruptible seed
Seem to be all that there is
I’m gazing out the window
Of the St. James Hotel
And I know no one can sing the blues
Like Blind Willie McTell

Copyright © 1983 by Special Rider Music

Bruce Springsteen - Atlantic City

Bruce Springsteen is een geweldige artiest. Een zanger die als een van de laatste der mohikanen weet hoe je muziek moet maken. Niet het bombastische synthesizer-geluid, waardoor elke hit op de andere lijkt. Nee, stabiele rock-n-roll, zal ik maar zeggen.

Eén van zijn grootste nummers is Atlantic City. In zijn versie klinkt dat als volgt:

The Band, de voormalige begeleidingsband van Bob Dylan, nam dit lied ook op tijdens hun comeback. Onder aanvoering van wijlen multi-instrumentalist Levon Helm klinkt Atlantic City zo:

En dan als laatste Mumford & Sons met hun folk-versie van Atlantic City:

Voor de liefhebber volgt hier de tekst:

Well, they blew up the chicken man in philly last night

Now, they blew up his house, too

Down on the boardwalk they're gettin ready for a fight

Gonna see what them racket boys can do

Now, there's trouble bustin in from outta state

And the d.a. can't get no relief

Gonna be a rumble out on the promenade

And the gamblin commissions hangin on by the skin of his teeth

Well now, evrything dies, baby, that's a fact

But maybe evrything that dies someday comes back

Put your makeup on, fix your hair up pretty

And meet me tonight in atlantic city

Well, I got a job and tried to put my money away

But I got debts that no honest man can pay

So I drew what I had from the central trust

And I bought us two tickets on that coast city bus

Now, baby, evrything dies, honey, that's a fact...

Now our luck may have died and our love may be cold

But with you forever I'll stay

Were goin out where the sands turnin to gold

Put on your stockins baby, `cause the nights getting cold

And maybe evrything dies, baby, that's a fact

But maybe evrything that dies someday comes back

Now, I been lookin for a job, but it's hard to find

Down here it's just winners and losers and don't

Get caught on the wrong side of that line

Well, Im tired of comin out on the losin end

So, honey, last night I met this guy and Im gonna

Do a little favor for him

Well, I guess everything dies, baby, that's a fact...

(C) Bruce Springsteen

Luister je nou alweer naar Bobby

Zondag heb ik het boek 'Luister je nou alweer naar Bobby' gelezen. Dit boek is van Dylan-blogger Tom Willems. Ergens heb ik wel sympathie voor zowel het boek als de schrijver. Want het gaat over iets waar ik zelf ook erg van geniet: Bob Dylan. Net als Tom kan ik helemaal opgaan in de muziek en de feitjes rondom Dylan.

Maar er is ook een groot verschil. Tom wijst op details, foutief geschreven woorden, verkeerde labels, en vrij minuscule puntjes. Hij geeft nauwelijks interpretaties en vindt covers maar niets. De versies van Ernst Jansz vindt hij bijvoorbeeld laf. Covers gruwelijk. En Mark Knopfler is een gitaarneuzelaar, ondanks zijn rijke carrière.

Een verschil dus. Want ik vind de vertalingen van Jansz erg mooi, goed gedaan. Mark Knopfler is een gewaardeerde muzikant, hoewel hij een matig optreden gaf bij Dylan. Covers zijn niet altijd geslaagd, maar geven wel een mooie invalshoek voor een lied. En interpretaties vind ik mooi: het geeft de mogelijkheid om zelf met het lied weer verder te gaan, omdat het iets extra's te zeggen heeft.

Vind ik het boek een slecht boek? Nee, het is een boek wat vooral interessant is voor de écht Dylan-liefhebbers. Voor diegenen die Dylan op de voet volgen.

Ik vond het dus een mooi boek.

Mijn moeder is de beste

De TROS heeft een programma gehad met Yolanthe Cabau als presentatrice. Daarin nemen kinderen en vaders het tegen elkaar op. Mijn vader is de beste. Dat wordt bewezen met een aantal spellen. Wanneer het team van vader en kind een spel niet haalt, barst het kind in tranen uit. Papa is niet de beste, en 'heel Nederland' ziet dat.

Alsof de beste ouder geselecteerd kan worden door een tv-programma. Mijn vader is sowieso de beste. Maar mijn moeder ook.

Als ik bij mijn moeder ben (en bij mijn vader), dan zorgt ze goed. Bij vertrek geeft ze nog wat spullen mee. Altijd handig om dit of dat te gebruiken. Een onvoorwaardelijke zorg. Zo ken ik mijn moeder: als het de kinderen maar goed gaat.

Zo is mijn vader ook. Immers, zij zijn samen één.

Daar hoeft geen TROS aan te pas te komen.

Mijn moede is de beste.

Geen inhoud

Vandaag geen inhoudelijk verhaal van mij. Niet dat ik zonder inspiratie zit. Integendeel. Mijn lichaam barst van de inspiratie. En van de adrenaline. Dat is het nu juist. Een dag vol met afspraken en afspraakjes. Ik vlieg van het ene sociale contact in het andere.

Vergeef het me.

Morgen meer.

Sap

Jolande Sap is opgestapt als partijleider van GroenLinks. En laten we eerlijk zijn: het zat er natuurlijk allang aan te komen. Het vertrouwen van het partijbestuur was denk ik niet eens zo heel erg groot.

Dat wantrouwen komt niet door de Kunduz-beslissing. Evenmin door de begroting, die GroenLinks in de lente met vijf andere partijen sloot. Door deze gelegenheidscoalities heeft GroenLinks laten zien dat de partij (semi-)verantwoordelijkheid kan dragen.

Het wantrouwen begon door Tofik Dibi, die zichzelf beter in staat achtte om de partij op winst te laten komen tijdens de verkiezingen. En het afscheidsinterview van Ineke van Gent, die aan het einde van haar Kamerlidmaatschap een boekje open heeft gedaan.

En natuurlijk het gigantische verlies van 12 september: bijna zeven zetels kwijt! Bijna, dankzij een lijstverbinding werd de zevende zetel weer aan de partij teruggegeven.

Of de partij hierdoor op korte termijn overheen komt, is de vraag. Hopelijk zijn de volgende verkiezingen pas over een aantal jaar: dan heeft de partij de tijd om over deze klappen heen te komen.

Dierendag

Dierendag is een mooi commercieel feest. Want laten we eerlijk zijn: die beesten hebben heus niet door dat je ze die ene dag in het jaar beter behandelt dan anders. Evenmin kijken ze uit naar Dierendag. Alsof ze in hun agenda of boven hun bed de dagen aftellen tot 4 oktober.

Twee jaar geleden belde ik voor mijn nieuwsblog met de Partij voor de Dieren. Ik was benieuwd of Dierendag een vrije dag betekende voor de partij van Marianne Thieme. De dame aan de telefoon wist niet of ze überhaupt iets speciaals deden. Zij vertelde dat het elke dag dierendag was.

Maar dat verhaal moest ze wel eerst opvragen bij een leidinggevende.

Premierschap

Mark Rutte is momenteel bezig met het formeren van zijn tweede kabinet. Terwijl buiten de herfst zijn intrede doet, praat Rutte met Diederik Samsom voor een nieuwe coalitie. En de gesprekken lijken de goede kant op te gaan.

Het wordt het zesde kabinet in een decennium tijd, na het struikelen van Paars-II. Zes kabinetten, en geen daarvan heeft de volle vier jaar gediend. Kok, Balkenende en Rutte delen dit met elkaar: ze hebben niet hun karwei voldoende afgemaakt. Ruud Lubbers is nog steeds de langstzittende premier van na de oorlog: twaalf jaar.

Misschien dat Rutte de komende week kan bellen met Jean-ClaudeJuncker. Deze politicus is al sinds januari 1995 premier van Luxemburg. Dat is bijna 18 jaar. En met die stabiliteit lijkt het wel goed te zitten.

Kijk, zo kan het dus ook.

Jakob Dylan bij David Letterman (voor Gemme)

Vier jaar geleden ben ik met Gemme bij Jakob Dylan geweest. Jakob Dylan, inderdaad, de zoon van. Hij trad op in de Melkweg, ter promotie van zijn eerste solo-plaat Seeing Things.

In de maanden na het concert ben ik op zoek gegaan naar filmpjes van Dylan. Eén van de leukste filmpjes is Dylans optreden bij David Letterman. Jakob lijkt enorm veel op zijn vader Bob. De gitarist in het filmpje heeft wel wat van Gemme.

Maar vooral die drummer, die heeft mijn aandacht getrokken. Die drumt lekker zijn partij mee en zingt wat mee.

Speciaal voor Gemme laat ik het filmpje zien.

Luister je nou alweer naar Bobby?

Zaterdag was ik de hele dag uit van thuis. Het was ruimschoots na middernacht dat ik thuiskwam en in mijn brievenbus keek. Tot mijn grote verbazing zag ik daarin een boek liggen. In een verpakking, dat wel. Want de postbode weet niet wat er in dat boek zit. En moet het wel bij mij afleveren.

Ik was blij verrast om te zien wat in de verpakking zat. 'Luister je nou alweer naar Bobby?' werd bij mij afgeleverd. Ha, daar is het boek al! De uitgever had schrijver Tom Willems laten weten dat de release-datum was verschoven van 2 naar 5 oktober. Het boek had ik dan ook een week later verwacht.

Niets bleek dus minder waar te zijn. Ik heb weer wat te doen, de komende periode. Lekker boekje lezen.