Persoonlijk jaaroverzicht

Wat voor jaar is 2012 geweest? Welke ontwikkelingen hebben zich tijdens dit kalenderjaar voorgedaan? Hoe heb ik mij door het jaar gemeanderd? Ik noem een aantal gebeurtenissen die het afgelopen jaar de revue zijn gepasseerd.

Dit jaar zijn twee edities van Tentstof verschenen. Tentstof is het ledenblad van E&R, en vult het gat op dat is ontstaan na het wegvallen van het Vuurwerk-blad. Tentstof is een jaarlijks blad, en verschijnt in maart bij de Springmeeting van E&R. Dat dit jaar twee edities zijn verschenen, komt omdat in november het veertigjarig jubileum van de vereniging werd gevierd. En daar hoorde een tusseneditie van Tentstof bij.

Ik ben hoofdredacteur van Tentstof. Samen met eindredactrice Tineke Smits vorm ik het spil van het blad. We moesten nadenken over de naam van het blad, de vormgeving, tone of voice, advertenties, wie schrijft er mee, et cetera. Een mooi proces, dat nog steeds gaande is.

2012 is ook het jaar van mijn verhuizing naar Leeuwarden. Een plek net buiten het centrum van de Friese hoofdstad. Redelijk onverwacht, maar wel een welkome ontwikkeling in mijn leven. Al gauw raakte ik ingeburgerd in de stad en de kerk. Binnen de kortste keren had ik contact met twee Dylan-fans uit de kerk. En natuurlijk contact met mijn platenboer Wobbe aan de Voorstreek.

In dit jaar heb ik de hoofdredactie van de Perspex overgedragen aan Jan-Hendrik. Na twee jaar redactiewerk, waarvan de laatste achttien maanden als hoofdredacteur, vond ik het wel goed geweest. Het nieuwe bestuurslid Communicatie sloeg een nieuwe weg in, waar ik mij niet in kon vinden. Reden om plaats te maken dus.

Het jaar waarin een nieuwe plaat van Bob Dylan verscheen, Tempest. Dagblad de Volkskrant kopte in september: “Bam! Dylans beste plaat”. En inderdaad, Tempest behoort tot één van Dylans beste platen. Een puur genot. Dylan heeft van president Obama de hoogste burgerlijke onderscheiding ontvangen, de Medal of Freedom.

In het najaar ben ik begonnen met de cursus Theologische Vorming Leeuwarden, een cursus gegeven door de PKN in Leeuwarden. Een bijzondere club, waar een aantal cursisten niet meer letterlijk geloofd in God. Leerzaam om ook andere stromingen binnen het christendom te horen.

Ik heb dit jaar mijn BHV gehaald. Nu mag ik brandjes blussen en reanimeren!

Doe Maar is dit jaar weer bij elkaar gekomen voor Symphonica in Rosso. Weliswaar zaten de uitvoeringen goed in elkaar, maar ik miste wat. Net alsof de muzikanten net niet helemaal losjes speelden. En ik miste muziek van Klaar, de reünie-cd uit 2000. Qua uitvoering prima, maar qua sfeer minder dan De Kuip-concerten uit 2008.

In 2012 heb ik het scribaat van de Morgenster overgenomen. Een mooie functie, waarin ik mijn nieuwe gemeente meer en beter leer kennen.

De Maya-kalender is vervangen, en dat heeft niet tot de vernietiging van de aarde geleid.

Dit zijn zo de dingen die gepasseerd zijn. Lang niet alles is genoemd. Wel de belangrijkste momenten uit dit kalenderjaar.

Messiaanse gemeente

Aan de Bleeklaan in Leeuwarden, waar ik aan woon, is een gebouw van de Baptistengemeente De Wijngaard gevestigd. De baptisten kerken er zelf niet, maar zitten elke zondag in het WTC-gebouw. Wie er wel kerkt, is de Messiaanse Gemeente. Niet op zondag, maar elke zaterdag.

Vandaag besloot ik opnieuw een blik te werpen bij deze kerk. Het viel me niet mee. Allereerst de sfeer. De Messiaanse Gemeente is een evangelische gemeente, met veel vlaggen, handengeklap, open handen en veel Opwekking. Ik verwachtte veel psalmen, maar die waren niet te bekennen.

De wet werd voorafgegaan door een soort trance-samenzang van Deuteronomium 6 vers vier tot negen, het eerste vers in het Hebreeuws, de rest in het Nederlands. Veel grijze hoofden, een drietal gezinnen met kleine kinderen. Een aantal mannen met een keppeltje, een man met een gebedssjaal. Andere mannen hadden kwastjes aan de riem hangen.

Dan de namen. De Messiaanse Gemeente spreekt de naam van de HEER  uit als Jehoewah, JHWH. Jezus wordt Jesjoea. En bij de binnenkomst wordt je een sjabbat sjaloom gewenst. Ik vroeg de man die me dit wenste, waarom hij dit deed. Omdat ze als gemeente dicht bij het Joodse volk staan. Dat is het volk waar de wegwijzing, de Thora, uit is voortgekomen. En Jesjoea.

Maar, vroeg ik de man, is niet het gevolg van Pinksteren dat we de namen en de Bijbel gewoon in onze eigen taal kunnen uitspreken? Jazeker, zei de man, en dat mag ook.

Tot zover de vormgeving. Nu de inhoud. Ene Charlie Lengkeek uit Emmeloord deed de spreekbeurt. En wat voor een spreekbeurt. Als uitgangspunt had hij psalm 37 vers drie en vier.

Hij had een aantal voorbeelden van profetieën die vaak voorkomen in de Bijbel. Wat ik er van opstak, was dat het vooral op de klank uitgekozen profetieën hadden, die weinig met elkaar van doen hadden. Desondanks vond Charlie ingang bij de Leeuwarders.

De koningin sprak in haar kerstrede het vertrouwen uit in Europa. In EUROPA! Vol afschuw keek Charlie de gemeente rond. ‘Het koninkrijk van leem en ijzer’, noemde deze voorganger Europa. Het leek Charlie goed om de gemeente op te roepen om te bidden voor het koningshuis.

Waar ik van schrok, was Charlie’s aanval op de kerk. Daar zit weliswaar iets goeds in, maar lang niet voldoende. Want de kerk is niet de messiaanse beweging. De messiaanse beweging is dé schakel tussen de Joden en de christenen in de diaspora. In deze beweging vindt Charlie de meeste vreugde. Omdat Gods feesttijden de meeste vreugde geven.

En die feesttijden worden door de messiaansen vervuld. Door niemand anders. We zijn op weg naar de duizendjarige sabbat: in de eerste zesduizend jaar heeft God de aarde geschapen, in de volgende duizend jaar rust Hij uit. Het chiliasme vermengt met Harold Kushner.

Het viel me niet mee.

Bijna een jaar voorbij

Het geheugen is een vreemd iets. Nu het jaar bijna voorbij is, wil ik de gebeurtenissen op een rijtje zetten. Wat is er het afgelopen jaar gebeurd? Wat heeft me verrast? Waarin ben ik teleurgesteld? Het vreemde van het geheugen is dat je sommige dingen helder voor de geest hebt. Bepaalde gebeurtenissen vallen je binnen. Maar bladerend in je agenda of in je oude blogs, zie je ook dingen die je al bijna vergeten was. 'Oh ja, dat gebeurde ook nog dit jaar!'
Tjah, 2012. Geen apocalyps, zoals die aangekondigd was.
Wat het wel was, laat ik maandag weten.

Martin Bril

De afgelopen dagen las ik het boekje ‘Man uit de verte’, van wijlen Martin Bril. ‘Man uit de verte’ is een verzameling verhalen en columns over Brils helden. Muzikanten. Hoe langer Bril dood is, hoe meer ik hem mis.

Want wat Bril deed, is ongekend. Hij was een geliefd tafelheer bij De Wereld Draait Door (niet in de laatste plaats, omdat DWDD-presentator Matthijs van Nieuwkerk de schrijver als columnist aantrok bij het Parool, toen Van Nieuwkerk daar de hoofdredacteur was). Ook was Bril een geliefd columnist bij het Parool en later de Volkskrant.

Maar bovenal was Martin Bril een liefhebber van Dylan.

Deze drie elementen komen bijeen in het onderstaande filmpje. Daags na Brils overlijden hield DWDD een herdenkingsuitzending. Huub van der Lubbe (De Dijk) speelt ‘Tot jij mijn liefde voelt’, de literaire vertaling van ‘Make you feel my love’ van Dylan. In het publiek zijn literaire vrienden en collega’s van Bril te zien.

Martin Bril. De man uit de verte.

Bob Dylan – O, come all ye faithfull (Adeste Fideles)

Adeste fideles læti triumphantes,
Venite, venite in Bethlehem.
Natum videte
Regem angelorum:
Venite adoremus (ter)
Dominum.

O come, all ye faithful,
Joyful and triumphant!
O come ye, O come ye to Bethlehem;
Come and behold him
Born the King of Angels:

O come, let us adore Him,
O come, let us adore Him,
O come, let us adore Him,
Christ the Lord.

Sing, choirs of angels,
Sing in exultation,
Sing, all ye citizens of Heaven above!
Glory to God
In the highest:

O come, let us adore Him,
O come, let us adore Him,
O come, let us adore Him,
Christ the Lord.

The Pogues – Fairytale in New York

It was christmas eve babe 
In the drunk tank 
An old man said to me: won't see another one 
And then they sang a song 
The rare old mountain dew 
I turned my face away and dreamed about you 
Got on a lucky one 
Came in eighteen to one 
I´ve got a feeling 
This year´s for me and you 
So happy christmas 
I love you baby 
I can see a better time 
Where all our dreams come true. 

They got cars big as bars 
They got rivers of gold 
But the wind goes right through you 
It´s no place for the old 
When you first took my hand on a cold christmas eve 
You promised me broadway was waiting for me 
You were handsome you were pretty 
Queen of new york city when the band finished playing they yelled out for more 
Sinatra was swinging all the drunks they were singing 
We kissed on a corner 
Then danced through the night. 

And the boys from the NYPD choir were singing Galway Bay 
And the bells were ringing out for christmas day. 

You´re a bum you´re a punk 
You´re an old slut on junk 
Lying there almost dead on a drip in that bed 
You scumbag you maggot 
You cheap lousy faggot 
Happy christmas your arse I pray god it´s our last. 

And the boys of the NYPD choir's still singing Galway Bay 
And the bells were ringing out 
For christmas day. 

I could have been someone 
Well so could anyone 
You took my dreams from me 
When I first found you 
I kept them with me babe 
I put them with my own 
Can´t make it out alone 
I´ve built my dreams around you 

And the boys of the NYPD choir's still singing Galway Bay 
And the bells are ringing out 
For christmas day.

© The Pogues, 1988

Man in de verte

Opnieuw is een boek van Martin Bril verschenen. Een postuum boek, want Bril is helaas niet meer onder ons. Het is een boek over de helden van Bril. Steve Earle, bijvoorbeeld. En Bob Dylan. Altijd weer Bob Dylan.

‘Man in de verte’ heet het boekje en is vandaag verschenen. Ik moet het boek nog lezen. Maar ik verheug me erop. Want ik geniet van de verhalen van Bril. De details waar hij op wees. De verrassende wendingen in zijn verhalen. Niet dat zijn verhalen verzonnen zouden zijn. Bril zorgde ervoor dat je lette op andere dingen.

Ik verheug me ook op het boek vanwege Dylan. ‘Man in de verte’ is ook de titel van Brils verhaal bij een Volkskrant-box met Dylan-muziek. De zestig-collectie. Bril schreef daar dus de ‘liner notes’ bij. Zoals alleen Martin Bril dat kon.

Bril kon er literatuur van maken. Van zo’n bijgaand boekje, wat toch als een soort ondergeschoven kindje wordt gezien. Want het is een boekje dat erbij zit. Het gaat niet om het boekje, dat is om nog eens na te lezen. Niet het boekje zelf vraagt de aandacht, het begeleidt slechts de muziek. Ik had Brils liner notes op mijn literatuurlijst willen zetten als ik nog op de havo zat.

‘De man in de verte’, het postuum verschenen boek, gaat over meer dan alleen Dylan. Want Bril luisterde in de auto naar zijn favoriete muziek. Als hij onderweg was, naar een klus. Of gewoon in de auto zat, onderweg om inspiratie te zoeken voor een nieuwe column.

Het maakt me benieuwd.

De man in de verte. Opnieuw postuum. Zover Dylan voor Bril was, zover is Bril voor mij geworden. Onbereikbaar, slechts te zien via de verrekijker van de letters. De man in de verte, gescheiden door een kist.

Slechts te ontmoeten via een postuum verschenen boek.

Jan Rot - Ankie

Snuffelend op het internet, kwam ik dit filmpje tegen. Jan Rot voert opnieuw zijn lied Ankie uit. Ankie is de hertaling van Angie, een lied van The Rolling Stones. En zeg nou zelf, als je Jan Rot dit lied ziet vertolken, krijg je welhaast medelijden met hem.

Bob Dylan – Winterlude

Winterlude, Winterlude, oh darlin’
Winterlude by the road tonight
Tonight there will be no quarrelin’
Ev’rything is gonna be all right
Oh, I see by the angel beside me
That love has a reason to shine
You’re the one I adore, come over here and give me more
Then Winterlude, this dude thinks you’re fine

Winterlude, Winterlude, my little apple
Winterlude by the corn in the field
Winterlude, let’s go down to the chapel
Then come back and cook up a meal
Well, come out when the skating rink glistens
By the sun, near the old crossroads sign
The snow is so cold, but our love can be bold
Winterlude, don’t be rude, please be mine

Winterlude, Winterlude, my little daisy
Winterlude by the telephone wire
Winterlude, it’s makin’ me lazy
Come on, sit by the logs in the fire
The moonlight reflects from the window
Where the snowflakes, they cover the sand
Come out tonight, ev’rything will be tight
Winterlude, this dude thinks you’re grand

Copyright © 1970, renewed 1998

Bob Dylan-imitatie: Jingle Bells

Soms moet je toegeven dat een imitatie wel bijzonder goed in elkaar zit. Zoals deze. Geniet!

Ester

Vandaag het Bijbelboek Ester gelezen. Een interessant boek. Het is zo'n boek waar niet iedereen van weet wat hij er mee aan moet. Hoe zit het precies tussen Mordechai en Ester? Is Mordechai de oom van het verhaal? Dat wordt in het Bijbelverhaal zelf ontkracht: Mordechai en Ester zijn neef en nicht, hun vaders zijn broers.

Opmerkelijk is ook dat niet Ester, maar Mordechai de eigenlijke hoofdpersoon is. Ester krijgt een cruciale plek in het Perzische koningshuis, maar het is Mordechai die de aandacht op zich vestigt. Minstens net zo opmerkelijk is dat de naam van God in het verhaal niet voorkomt. En toch krijgt het boek een prominente plek in de canon.

Voor meer interessante opmerkingen, kun je naar het blog van dominee Van Zanten. Hij heeft vandaag een aantal punten gepubliceerd om eens over na te denken.

Levon Helm

Al surfend op YouTube kwam ik het volgende filmpje tegen. Eigenlijk is het geen filmpje, het is een foto. Maar onder de foto klinkt een a capella-gezongen lied. Van Levon Helm, de zingende drummer van The Band.

Eerder dit jaar stierf de zanger aan de gevolgen van keelkanker. Een akelige ziekte.

Het filmpje hier is volgens de publisher 'Levons Helm Goodbye'. Het is opgenomen een maand voordat Helm stierf. Kippenvel.

Daags voordat Helm stierf, was al bekend gemaakt dat hij stervende was. DWDD-huisdichter Nico Dijkshoorn maakte een tribute voor Helm.

Nieuws

Eindelijk, na twee maanden, weer een bericht op mijn weblog. Het is niet dat ik niks te melden heb. Er gebeurt genoeg in mijn leven. En in de wereld. Genoeg om over te bloggen. Maar misschien ook meer om over te zwijgen.
In het nieuwe jaar begin ik met een nieuwe blog. Dit blog en mijn nieuwssite zullen samengevoegd worden in een nieuwe website. Uiteraard volgt de nodige informatie te zijner tijd.
Ik wilde met dit bericht laten weten dat er niets aan de hand is. Dat ik er nog ben.