Messiaanse gemeente

Aan de Bleeklaan in Leeuwarden, waar ik aan woon, is een gebouw van de Baptistengemeente De Wijngaard gevestigd. De baptisten kerken er zelf niet, maar zitten elke zondag in het WTC-gebouw. Wie er wel kerkt, is de Messiaanse Gemeente. Niet op zondag, maar elke zaterdag.

Vandaag besloot ik opnieuw een blik te werpen bij deze kerk. Het viel me niet mee. Allereerst de sfeer. De Messiaanse Gemeente is een evangelische gemeente, met veel vlaggen, handengeklap, open handen en veel Opwekking. Ik verwachtte veel psalmen, maar die waren niet te bekennen.

De wet werd voorafgegaan door een soort trance-samenzang van Deuteronomium 6 vers vier tot negen, het eerste vers in het Hebreeuws, de rest in het Nederlands. Veel grijze hoofden, een drietal gezinnen met kleine kinderen. Een aantal mannen met een keppeltje, een man met een gebedssjaal. Andere mannen hadden kwastjes aan de riem hangen.

Dan de namen. De Messiaanse Gemeente spreekt de naam van de HEER  uit als Jehoewah, JHWH. Jezus wordt Jesjoea. En bij de binnenkomst wordt je een sjabbat sjaloom gewenst. Ik vroeg de man die me dit wenste, waarom hij dit deed. Omdat ze als gemeente dicht bij het Joodse volk staan. Dat is het volk waar de wegwijzing, de Thora, uit is voortgekomen. En Jesjoea.

Maar, vroeg ik de man, is niet het gevolg van Pinksteren dat we de namen en de Bijbel gewoon in onze eigen taal kunnen uitspreken? Jazeker, zei de man, en dat mag ook.

Tot zover de vormgeving. Nu de inhoud. Ene Charlie Lengkeek uit Emmeloord deed de spreekbeurt. En wat voor een spreekbeurt. Als uitgangspunt had hij psalm 37 vers drie en vier.

Hij had een aantal voorbeelden van profetieën die vaak voorkomen in de Bijbel. Wat ik er van opstak, was dat het vooral op de klank uitgekozen profetieën hadden, die weinig met elkaar van doen hadden. Desondanks vond Charlie ingang bij de Leeuwarders.

De koningin sprak in haar kerstrede het vertrouwen uit in Europa. In EUROPA! Vol afschuw keek Charlie de gemeente rond. ‘Het koninkrijk van leem en ijzer’, noemde deze voorganger Europa. Het leek Charlie goed om de gemeente op te roepen om te bidden voor het koningshuis.

Waar ik van schrok, was Charlie’s aanval op de kerk. Daar zit weliswaar iets goeds in, maar lang niet voldoende. Want de kerk is niet de messiaanse beweging. De messiaanse beweging is dé schakel tussen de Joden en de christenen in de diaspora. In deze beweging vindt Charlie de meeste vreugde. Omdat Gods feesttijden de meeste vreugde geven.

En die feesttijden worden door de messiaansen vervuld. Door niemand anders. We zijn op weg naar de duizendjarige sabbat: in de eerste zesduizend jaar heeft God de aarde geschapen, in de volgende duizend jaar rust Hij uit. Het chiliasme vermengt met Harold Kushner.

Het viel me niet mee.