Blokker-kaartjes

Een zaterdag in mei. Ik zit in de trein, richting een stad waar ik E&R-verplichtingen heb. Ik reis fijn met de trein, maar de eindeloze rit waar ik op had gerekend, bleef uit.
Het was namelijk een dag waarop het goedkope dagkaartje gebruikt kon worden, die kaartjes van oldtime prijsvechters Blokker en Kruidvat. Weg rust, zelfs in mijn stilte-coupe is het onrustig.

Naast mij in de tweezitter komt een vrouw. Ze twijfelt. Moet ze haar aantekeningen uit haar laptoptas nog eens doornemen? Of gaat ze voor haar dikke pil, een roman van de Deen Hakan Nesbjun? Ze wisselt tussen de opties. Regelmatig zucht ze als een moeder die haar kleuterkind opnieuw de les leest - voor de derde keer in tien minuten.

Ondertussen probeert de vrouw - een oudere vrouw die een deeltijdstudie doet, geen jonge deerne op reis naar mama - te zien wat ik lees. Ik weet niet of ik moet zeggen dat ik het debuut van Bril & Van Weelden lees. Ik geniet van de opwinding van de vrouw, dat ze zo onopvallend mogelijk achter de titel van mijn boek probeert te komen.
In de vierzits zitten een witharige vrouw, een werkende vrouw en een moeder met haar zoon. De witte mevrouw zie ik alleen bij haar haar. De zoon lijkt een verlate vwo-jongen, die in zijn eindexamens zit. Hij leest dagblad Trouw.
De werkende vrouw doet me denken aan de lesbische dichteres Elly de Waard. Zij heeft een laptop op schoot.
Daarnaast, eveneens in een vierzits, zitten drie blonde dames. Zussen? Ik weet het niet, het kan ook een oudtante met haar twee nichten zijn. De vierde plek wordt bezet door een vreemdelinge, die niets met de blonde dames van doen heeft. Zij heeft dan ook grijzend zwart haar.
De blonde dames keuvelen dat het een lieve lust is. Tot groot ongenoegen van Elly de Waard, die juist in de stilte-coupe ging zitten om rustig te werken. De dames worden verbannen tot het fluisteren van hun belevenissen.
En dan is er nog de conducteur, die baalt dat hij op deze zaterdag moet werken. Al die oude mensen, die nauwelijks in een trein zitten. Behalve die twee zaterdagen per jaar. Of de gepensioneerden die zich ergeren aan de weinige ruimte. Asociaal dat de NS zo weinig ruimte beschikbaar stelt.
Ondertussen trek ik me weinig aan van de problemen. Ik sla het gade, en ga over tot de orde van de dag. Op weg naar E&R.