Oud & nieuw weblog

Een memorabel moment. Vandaag is de laatste dag dat ik blog. Via Blogspot, dan. Al enige tijd ben ik bezig met mijn eigen website www.fritstromp.nl. Via die site zal ik nu verder gaan bloggen. Ik zal gaan bloggen in drie categorieën.

Allereerst ga ik verder met Modern Times, de titel van dit blog. Hierop zal ik over mijn eigen leven blijven vertellen, maar ook commentaar geven op de maatschappij. Of nou ja, commentaar? Misschien is het beschrijven van de maatschappij een betere formulering.

Verder zal ik af en toe iets plaatsen van mijn alter ego Ds. Van Zanten. Dit ‘personage’ is ontstaan binnen Project Beerze, waar ik verschillende functies heb gehad. Via Ds. Van Zanten zal ik wat meer religieuze berichten plaatsen. Zoals onder meer Bijbelstudies.

En dan is er nog mijn nieuwsblog JournalistFrits.nl. Ook dit blog is vanaf nu dus ondergebracht onder mijn nieuwe website. De journalistiek is toch het beroep waarvoor ik ben opgeleid, nietwaar?

Vandaag dus nog eenmaal dit blog, vanaf morgen dus FritsTromp.nl.

Rustdag

Gisteren heb ik een dag vrij gehad. Daar was ik wel even aan toe. Na een volle week in Beerze, plus de zondag weer in Leeuwarden, wilde ik een dag zonder afspraken. Een dag helemaal niets. Daar knapt een mens van op.

En vandaag dan weer aan de slag. Weer in het gewone ritme. De draad oppakken van alle dag. Weer met de gedachten bezig met de praktijk van deze wereld. Niet dat de ‘gewone wereld’ zoveel beter is dan een dagje vrij.

Maar het is goed om weer bezig te zijn met het ‘normale’.

Stel nou dat je me de keuze geeft, waarbij inkomsten, huisvesting et cetera, geen rol spelen. Zou ik dan kiezen voor mijn ‘gewone’ leven of een leven als evangelist in Beerze? Een gewetensvraag, waar ik hier en nu geen antwoord op zal geven.

Een andere keer misschien.

Eerst maar weer aan het werk.

Waarom kan dat nou nooit ‘s gewoon, gewoon?

Daar ben ik weer. Terug in de online-wereld. Tien dagen geleden trok ik me terug. Maar nu is mijn periode voorbij. Dat ik vertrok, had een reden. Niet dat ik het bloggen niet meer trok. Of omdat ik meer tijd wilde besteden aan andere zaken.

Nee, ik was een man met een missie.

Ik was een week in Beerze. Evangeliseren. Mijn jaarlijkse weekje praktisch geloof. De week is bijzonder snel voorbij gegaan. Voor ik er erg in had, liep ik alweer thuis. Terwijl ik het gevoel had diezelfde ochtend pas te zijn vertrokken.

Beerze dus. Een pittoresk dorpje in Overijssel. Waar al misschien bijna veertig jaar een evangelisatieproject staat. Een project waar ik tien jaar aan heb meegedaan. In 2004 draaide ik mijn eerste week.

Thuisgekomen ben ik eerst onder de douche gegaan. En een wasje aangezet. De geur van de tent uit mijn kleding en mijn lichaam halen. Zo’n weekje op de bank slapen in een grote circustent, dat red ik nog wel. Maar bij thuiskomst laat ik graag sommige dingen achter me.

Gistermiddag probeerde ik met de fiets naar de kerk te gaan. Maar dat lukte me niet. Ondanks dat ik graag wilde. Maar het fietsenhok weigerde dienst. Ik kon niet gaan. De Beerzer Week moest ik elders verwerken.

De sleutel kon ik niet meer uit het slot halen. Ik kon niet weg. Uiteindelijk heb ik de reservesleutel bij mijn ouders gehaald. En via mijn huisbaas een sleutelmaker laten komen. Die heeft vandaag het slot vervangen.

Mooi.

Toen ik bij het fietsenhok stond te martelen, moest ik denken aan Daniël Lohues.

Waorum kan dat nou nooit ’s gewoon, gewoon

Mar wat is gewoon

Hoe is hoe ’t heurt

Het is toch ok nie wat

As der nooit wat geks gebeurd

Verrassings goed of slecht

Daor wordt ’t leben leben van

Ik hoop dat ik veur altied

Soms eben zeggen kan

Waorum kan dat nou nooit ’s gewoon, gewoon

En zo is het. Op deze manier is het leven weer in balans. Het geestelijke vanuit  Beerze en het aardse, de praktijk van elke dag in Leeuwarden.

Terug trekkend

Ik trek me voor een korte tijd terug van het internet. Misschien dat ik later nog terugkom op mijn beslissing. En mijn pauze toelicht.

Nu niet.

Voor nu is het definitief. Ik hoef even niet meer te bloggen. Even geen commentaar op internet geven. Tijd om tot mezelf te komen.

Groet.

De Kuip

We kunnen er niet om heen: er is onenigheid over de nieuwe Kuip. In Rotterdam moet een alternatief komen voor het voetbalstadion. Want het oude heeft zijn langste tijd gehad. Maar zoals altijd, gaat met vernieuwingen veel gepaard.

Emoties komen boven. Als de Kuip zich tegen je keert, berg je dan maar. Voetbal. Maar natuurlijk ook cultuur (is voetbal geen cultuur?!). Bob Dylan was de eerste muzikant die het Feyenoord Stadion als concertzaal gebruikte.

Ruim een jaar geleden maakte ik een blog over De Kuip. Vanwege het 75-jarig bestaan. Over Dylan, Springsteen en Doe Maar De Kuip. Niet wetende dat het stadion van voetbalclub Feyenoord het eeuwfeest niet zou halen.

Ik snap de emotie wel. Maar ik denk dat het onvermijdelijk is. De nieuwe Kuip zal er wel komen. Is het niet linksom, dan wel rechtsom. En waarom? Omdat we vooruit moeten. Zo hebben we dat in de westerse wereld met elkaar afgesproken.

De vooruitgang moet door.

Hopelijk is de overgang naar de nieuwe Kuip gelijkmatiger dan het eerste plan. En hopelijk zullen de verhalen over De Kuip blijven.

Bob Dylan’s nieuwe zelfportret

In augustus is het zover: dan verschijnt eindelijk deel tien van Dylan’s meesterlijke Bootleg Series. Ditmaal is het de beurt aan outtakes van zijn periode van Self Portrait en New Morning. ‘Another Self Portrait’ heet deze aflevering van de Bootlegs.

Ik kan er veel over schrijven op dit blog. Dat ik watertand bij de setlist. Dat de adrenaline door mijn lijf giert bij de gedachte aan de liedjes. Allemaal vanwege twee zaken. Het eerste is de komst van de bard naar Nederland, 30 oktober. Het andere is de elpee-singel Wigwam/ Thirsty Boots, dat uitkwam op Record Store Day 2013.

Maar ik zeg er niets over. Ik verwijs enkel naar twee blogs. De ene is van Classic Rock Mag, waar ik een nieuwsartikel op plaatste over Another Self Portrait. Het andere is het blog van Tom Willems, die uitgebreid een voorbericht heeft geplaatst.

Was het maar eind augustus.

Een van u is de Messias

In een abdij die moeilijke tijden doormaakte, woonden nog slechts vijf monniken, allen boven de 70; de zaak stond op uitsterven. In zijn nood besloot de abt raad in te winnen van een naburige rabbi. Wellicht kon hij hem adviseren zodat de abdij gered kon worden. De rabbi verwelkomde de abt hartelijk, maar toen deze hem het doel van zijn bezoek had uitgelegd zei de hij: “Ik weet hoe dat is. De Geest is uit de mensen verdwenen. Hier in de stad is het hetzelfde liedje. Er komt haast geen mens meer naar de synagoge.”

En de oude abt en de oude rabbi weenden tezamen. Daarna lazen zij enige paragrafen uit de Tora en spraken zachtjes over diepe dingen. Maar toen de tijd kwam voor de abt om afscheid te nemen herhaalde hij nog eens zijn vraag: “Is er dan werkelijk niets dat u mij zou kunnen zeggen, dat mijn stervende klooster kan redden?” “Nee, het spijt me,” antwoordde de rabbi, “alleen dit misschien: Eén van u is de Messias!”

In de dagen, weken, maanden die hierop volgden, dachten de monniken hierover na en vroegen zich af of de woorden van de rabbi een zin konden hebben. Voor ieder van hen viel wel wat te zeggen als mogelijke Messias, maar echt overtuigend was eigenlijk niemand. En de rabbi kan zeker mij niet hebben bedoeld, ik ben tenslotte maar een doodgewoon mens. Maar stel je voor dat hij toch mij bedoelt? Stel dat ik de Messias ben? O God, alstublieft niet ik! Ik kan toch onmogelijk zoveel waard zijn in uw ogen, of toch?

En terwijl zij zo nadachten begonnen de monniken als vanzelf elkaar met buitengewoon respect te behandelen, voor het geval de ander de Messias zou zijn. En met het oog op die minieme kans dat elk van de monniken zelf de Messias zou kunnen zijn, begonnen ze zichzelf met bijzondere hooghachting te behandelen. En de mensen die kwamen om te genieten van de schoonheid van de abdijkerk en gebouwen, voelden de uitstraling van buitengewoon respect die de vijf monniken begon te omgeven. De sfeer van heel de abdij was ermee vervuld, en het was geen wonder dat er jongeren kwamen om zich bij hen aan te sluiten.

Uit: Wil Kamminga, Een zee van leven.

Bron: Rick Timmermans