Daar ben ik
weer. Terug in de online-wereld. Tien dagen geleden trok ik me terug. Maar nu
is mijn periode voorbij. Dat ik vertrok, had een reden. Niet dat ik het bloggen
niet meer trok. Of omdat ik meer tijd wilde besteden aan andere zaken.
Nee, ik was
een man met een missie.
Ik was een
week in Beerze. Evangeliseren. Mijn jaarlijkse weekje praktisch geloof. De week
is bijzonder snel voorbij gegaan. Voor ik er erg in had, liep ik alweer thuis. Terwijl
ik het gevoel had diezelfde ochtend pas te zijn vertrokken.
Beerze dus. Een
pittoresk dorpje in Overijssel. Waar al misschien bijna veertig jaar een
evangelisatieproject staat. Een project waar ik tien jaar aan heb meegedaan. In
2004 draaide ik mijn eerste week.
Thuisgekomen ben
ik eerst onder de douche gegaan. En een wasje aangezet. De geur van de tent uit
mijn kleding en mijn lichaam halen. Zo’n weekje op de bank slapen in een grote
circustent, dat red ik nog wel. Maar bij thuiskomst laat ik graag sommige
dingen achter me.
Gistermiddag
probeerde ik met de fiets naar de kerk te gaan. Maar dat lukte me niet. Ondanks
dat ik graag wilde. Maar het fietsenhok weigerde dienst. Ik kon niet gaan. De
Beerzer Week moest ik elders verwerken.
De sleutel kon
ik niet meer uit het slot halen. Ik kon niet weg. Uiteindelijk heb ik de
reservesleutel bij mijn ouders gehaald. En via mijn huisbaas een sleutelmaker
laten komen. Die heeft vandaag het slot vervangen.
Mooi.
Toen ik bij
het fietsenhok stond te martelen, moest ik denken aan Daniël Lohues.
Waorum kan dat nou nooit ’s gewoon, gewoon
Mar wat is gewoon
Hoe is hoe ’t heurt
Het is toch ok nie wat
As der nooit wat geks gebeurd
Verrassings goed of slecht
Daor wordt ’t leben leben van
Ik hoop dat ik veur altied
Soms eben zeggen kan
Waorum kan dat nou nooit ’s gewoon, gewoon
En zo is het. Op
deze manier is het leven weer in balans. Het geestelijke vanuit Beerze en het aardse, de praktijk van elke
dag in Leeuwarden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten