De Veenhoop

Vanochtend was ik in De Veenhoop. Ik had een interview aan de Kanaeldyk. Ik wist niet dat dit gehucht bestond. Totdat ik er dus heen moest. Voor de FrieslandPost. Het interview verschijnt in oktober in het magazine. Dat duurt nog wel even.

De reis naar De Veenhoop duurde ook nog wel even. Als ik met het openbaar vervoer zou gaan. De onvolprezen website 9292.nl leerde me dat de reis naar De Veenhoop mij anderhalf uur zou duren. Vanaf het station van Leeuwarden.

Dit zou mijn reis moeten worden. Eerst met de bus naar Drachten. Dat was al veertig minuten. Vervolgens met de belbus vanaf het Knobeldorffsplein naar bushalte De Veenhoop. Uiteraard is die bushalte in De Veenhoop. Maar dan was ik er nog niet.

Nadat ik was afgezet in het immer pittoreske  gehucht, moest ik een half uur lopen. En dan was ik op de plek van bestemming.

Dat heb ik dus maar niet gedaan. Wat mij vooral tegenstond, was de combinatie van de belbus en het half uur lopen. Daar had ik weinig trek in. Zeker met dit weer. En dus trok ik met de auto naar De Veenhoop.

Zoals gezegd had ik in dit gehucht een interview. Over shiitake. Dat is een paddenstoel. En je spreekt het uit als sjie-taake. Een Aziatische paddenstoel. Het feit dat ik in De Veenhoop was, betekende twee vliegen met één klap.

Zwei fliegen mit einer kläppe.

De Veenhoop kenmerkt zich door het typerende Friese landschap. Veel platteland. Weilanden. Met daartussen kanaaltjes. Drainage-stromen. Plukjes bomen. Met her en der een boerderij. Het is een gebied waar meer bomen staan dan boerderijen.

Ik was een man met een missie. Op weg naar de shiitake-boer. Een leuk verhaal. Ik heb de paddenstoel geproefd. Het smaakte me naar radijs. Een bijzondere ervaring.

Dat heb ik dus gedaan in De Veenhoop.

Wat houd ik van Fryslân.