In Engeland
heersen soms opvallende wetten en gewoontes. De mensen van het eiland rijden
links, terwijl vrijwel de hele wereld rechts rijdt. De Britten hebben een
stevig English Breakfast met scrumbled eggs en worstjes (overigens wel een goed
ontbijt, waardoor je de lunch kunt overslaan).
Een ander
opvallend verschijnsel is die van de auteursrechten van muzikanten. Daarover is
sowieso al veel te doen. Want door de opkomst van internet en het digitaal
uitwisselen van muziek, ontvangen muzikanten veel minder royalties over hun
materiaal.
In het
Verenigd Koninkrijk is het zo geregeld, dat de auteursrechten van een opgenomen
lied na vijftig jaar komen te vervallen. Dan worden de auteursrechten een
publiek bezit, ongeacht of de recording
artist nog leeft of niet. Om die rechten bij de artiest te behouden, is het
noodzakelijk om het nummer opnieuw uit te brengen. Op die manier worden de
bewuste rechten weer met vijftig jaar verlengd.
Music Melon
uit Engeland is zo’n bedrijf dat opnames opnieuw uitgeeft. Wobbe, de uitbater
van de Music & Film op de Voorstreek in Leeuwarden, verkoopt de boxjes van
Music Melon. Ik heb er inmiddels twee, The Sun Singles Collection van Elvis en ‘A
long time a Growing’’ van Dylan.
Beide boxjes
hebben een aantal singels, Elvis telt er vijf, Dylan kent er zes. Geen
begeleidend boekje. Wel hetzelfde formaat en soort box.
De Elvis-box
heeft vijf singels die op blauw vinyl zijn geperst. Singel 1: That’s allright mama / Blue moon of
Kentucky; singel 2: I don’t care if the sun don’t shine / Good rockin’ tonight;
single 3: Milkcow Blues Boogie / You’re a heartbreaker; single 4: I’m left, you’re
right, she’s gone / Baby let’s play house; single 5: Mystery Train / I forgot
to remember to forgot.
De Elvis-songs
zijn twee tot tweeëneenhalve minuut. Radioliedjes dus. In een klein half uur
ben je er door heen.
Bij Dylan
lijkt het iets genuanceerder te liggen. Zes singels met opnames van zijn eerste
jaar in New York. The year it really began, is de ondertitel van de singelbox. Een
variatie van traditionals en een enkele zelfgeschreven liedje van de jonge
opkomende artiest. Geperst op
rood vinyl.
Singel 1: He was a friend of mine / Talking Bear
Mountain Picnic Massacre Blues (opgenomen: Gaslight Café, NYW, sept. 1961);
singel 2: Sally Gal / The girl I left behind (opgenomen: WNYC Radio Studio,
NYC, 29 oktober 1961); single 3: In the pines / Backwater Blues (opgenomen:
Carnegie Chapter Hall, NYC, 4 november 1961); single 4: A long time a growin’ /
Talking Merchant Marine (opgenomen: Carnegie Chapter Hall, NYC, 4 november 1961);
single 5: Baby, please don’t go / I ain’t got no home (opgenomen: Home of
Bonnie Beecher, 22 december 1961); single 6: Man of constant sorrow / In the
evening (opgenomen: Home of Bonnie Beecher, 22 december 1961).
Twaalf liedjes,
tussen de twee en zes minuten in, vooral liedjes van drie of vier minuten. In
totaal dus de lengte van een drie kwartier. Leuke opnames, die je laten horen
waar Dylan de cafés mee afstruinde toen hij net in New York aankwam. En nog
officieel Robert Allen Zimmerman heette.
Wat me opvalt
aan de box van Dylan, is niet de kleur van de singels. Evenmin de lengte van de
liedjes of het aantal singels. Wat mij opvalt, is een klein zinnetje. De beruchte
kleine lettertjes. Daarin staat dat de opnames zijn opgenomen met een originele
Reel To Reel-recorder. En weer overgenomen op andere bandjes.
En deze zin, die net als de andere zinnen ontbreekt
bij Elvis: “This Vinyl is not authorised by Bob Dylan or his record company or
management.”
Kortom, een
bootleg dus om de auteursrechten-wetten te omzeilen. Dylan krijgt er dus geen
cent van.
.jpg)
