Muziek-auteursrechten

In Engeland heersen soms opvallende wetten en gewoontes. De mensen van het eiland rijden links, terwijl vrijwel de hele wereld rechts rijdt. De Britten hebben een stevig English Breakfast met scrumbled eggs en worstjes (overigens wel een goed ontbijt, waardoor je de lunch kunt overslaan).

Een ander opvallend verschijnsel is die van de auteursrechten van muzikanten. Daarover is sowieso al veel te doen. Want door de opkomst van internet en het digitaal uitwisselen van muziek, ontvangen muzikanten veel minder royalties over hun materiaal.

In het Verenigd Koninkrijk is het zo geregeld, dat de auteursrechten van een opgenomen lied na vijftig jaar komen te vervallen. Dan worden de auteursrechten een publiek bezit, ongeacht of de recording artist nog leeft of niet. Om die rechten bij de artiest te behouden, is het noodzakelijk om het nummer opnieuw uit te brengen. Op die manier worden de bewuste rechten weer met vijftig jaar verlengd.

Music Melon uit Engeland is zo’n bedrijf dat opnames opnieuw uitgeeft. Wobbe, de uitbater van de Music & Film op de Voorstreek in Leeuwarden, verkoopt de boxjes van Music Melon. Ik heb er inmiddels twee, The Sun Singles Collection van Elvis en ‘A long time a Growing’’ van Dylan.

Beide boxjes hebben een aantal singels, Elvis telt er vijf, Dylan kent er zes. Geen begeleidend boekje. Wel hetzelfde formaat en soort box.

De Elvis-box heeft vijf singels die op blauw vinyl zijn geperst. Singel 1: That’s allright mama / Blue moon of Kentucky; singel 2: I don’t care if the sun don’t shine / Good rockin’ tonight; single 3: Milkcow Blues Boogie / You’re a heartbreaker; single 4: I’m left, you’re right, she’s gone / Baby let’s play house; single 5: Mystery Train / I forgot to remember to forgot.

De Elvis-songs zijn twee tot tweeëneenhalve minuut. Radioliedjes dus. In een klein half uur ben je er door heen.

Bij Dylan lijkt het iets genuanceerder te liggen. Zes singels met opnames van zijn eerste jaar in New York. The year it really began, is de ondertitel van de singelbox. Een variatie van traditionals en een enkele zelfgeschreven liedje van de jonge opkomende artiest. Geperst op rood vinyl.

Singel 1: He was a friend of mine / Talking Bear Mountain Picnic Massacre Blues (opgenomen: Gaslight Café, NYW, sept. 1961); singel 2: Sally Gal / The girl I left behind (opgenomen: WNYC Radio Studio, NYC, 29 oktober 1961); single 3: In the pines / Backwater Blues (opgenomen: Carnegie Chapter Hall, NYC, 4 november 1961); single 4: A long time a growin’ / Talking Merchant Marine (opgenomen: Carnegie Chapter Hall, NYC, 4 november 1961); single 5: Baby, please don’t go / I ain’t got no home (opgenomen: Home of Bonnie Beecher, 22 december 1961); single 6: Man of constant sorrow / In the evening (opgenomen: Home of Bonnie Beecher, 22 december 1961).

Twaalf liedjes, tussen de twee en zes minuten in, vooral liedjes van drie of vier minuten. In totaal dus de lengte van een drie kwartier. Leuke opnames, die je laten horen waar Dylan de cafés mee afstruinde toen hij net in New York aankwam. En nog officieel Robert Allen Zimmerman heette.

Wat me opvalt aan de box van Dylan, is niet de kleur van de singels. Evenmin de lengte van de liedjes of het aantal singels. Wat mij opvalt, is een klein zinnetje. De beruchte kleine lettertjes. Daarin staat dat de opnames zijn opgenomen met een originele Reel To Reel-recorder. En weer overgenomen op andere bandjes.

En deze zin, die net als de andere zinnen ontbreekt bij Elvis: “This Vinyl is not authorised by Bob Dylan or his record company or management.”

Kortom, een bootleg dus om de auteursrechten-wetten te omzeilen. Dylan krijgt er dus geen cent van.