Vorige week
overleed Fred (L.F.H.) Stutterheim. In het Groningse Paterswolde. Fred is nog
geen zestig jaar geworden. Een relatief jonge man. Ik stel me voor dat Fred nog
aan het werk was, maar richting zijn pensioen ging. Een pre-pensioen, de
zaakjes goed voor elkaar.
Zijn
nabestaanden publiceerden afgelopen zaterdag in NRC Handelsblad de
rouwadvertentie. De twee namen op de advertentie lijken me zijn vrouw en
dochter, respectievelijk Nicky Richard (ze heeft haar eigen achternaam
gehouden) en Freddy Stutterheim.
Woensdag is
Fred gecremeerd in Groningen. De familie laat weten dat tijdens het Paasweekend
gelegenheid is tot afscheid nemen. Maar dat tegelijk de familie overtuigd is
van het medeleven, en dat alleen gelegenheid zal zijn tot schriftelijke
condoléance.
Een
zelfbewuste rouwkaart. Laten we de boel niet erger maken dan het is. Dat
overdreven gedoe met die condoleances van al die mensen die je soms goed, soms
slecht kent. Dat hoeven we niet meer.
Deze teksten
waren niet zozeer de aandachtstrekkers van de rouwadvertentie. De intro-tekst
van de kaart trok me meer. De nabestaanden openden het overlijdensbericht met:
“Nooit meer lachen, huilen, vrijen, genieten, overleggen, bellen, delen en
toekomstplannen maken. Vol ongeloof en met intens verdriet moeten wij uw
meedelen dat volslagen onverwacht is overleden mijn lieve partner en vader…”
Een hele
eerlijke tekst. Fred was eerlijk, trouw, geliefd, een sparrings-partner, een
man met wie je een goed gesprek kon voeren. Al belde je om half twaalf ’s
nachts, zelfs dan stond Fred altijd voor je klaar.
“We zullen je
zo vreselijk gaan missen!” staat in dezelfde advertentie. Dat snap ik wel. Fred
ken ik niet persoonlijk (zelfs niet onpersoonlijk), maar het gat dat hij
achterlaat, zal niet snel opgevuld worden.
Dag Frits,
BeantwoordenVerwijderenGraag wil ik even reageren op bovenstaande.
Allereerst: Freddy is een man, dit weet ik omdat hij mijn halfbroertje is (wij hebben dezelfde moeder). Verder was Fred niet getrouwd met Nicky maar zij woonden reeds jarenlang samen, derhalve is het niet heel vreemd dat zij haar eigen achternaam nog heeft.
Voor het overige heb je gelijk in hoe je Fred omschrijft, ik vind het alleen op zijn zachtst gezegd bijzonder vreemd dat:
1. Iemand die Fred totaal niet kent en daar ook onomwonden blijk van geeft de dag na zijn crematie op een openbaar medium als internet zijn overlijdensadvertentie gaat interpreteren;
2. Degene geen enkele moeite heeft gedaan om zijn fantasieën te verifiëren terwijl er toch echt een correspondentieadres staat vermeld.
Iedereen heeft recht op zijn/haar eigen al dan niet morbide hobby's en zolang daar geen andere mensen mee geschaad worden vind ik dat meer dan prima. Het lijkt mij echter beter om een volgende keer de krant mee te nemen naar de plaatselijke kroeg en daar onder het genot van een drankje met de andere gasten de overlijdensadvertenties te gaan bespreken.
Met vriendelijke groet,
Astrid Maarse
Frits,
BeantwoordenVerwijderenWat ben jij een triest figuur. Dit is geen manier van journalistiek, eerder een uiting van een gefrustreerde bagger schrijver die het spoor goed bijster is.
Advies: stop nu met je schrijf ambities, het is namelijk behoorlijk waardeloos.
Wel grappig om dit te lezen; voor beide kanten valt wel iets te zeggen. Als er wat meer tijd tussen de rouwadvertentie en de column had gezeten, was er misschien minder fel gereageerd.
BeantwoordenVerwijderenNB, door dergelijke reacties leer je zo'n overledene ineens wel wat beter kennen. Was waarschijnlijk niet de bedoeling van de columnist om dit uit te lokken. Grijnst.