Frederik moest hij heten, onze eerste zoon. Al voordat hij geboren werd, hadden we zijn naam al bedacht. Als het een jongen was, tenminste. Wanneer het een meisje zou worden, zou ze Annet gaan heten. Maar op de dag van de geboorte was het een jongetje. En dus werd het Frederik.
De dag van zijn geboorte was een bijzondere dag. Het gebeurde op een vrijdag, een dag nadat hij was uitgerekend. 's Ochtends was mijn vriendin Geertje gewoon opgestaan als altijd, hoewel ze wel voelde dat het een bijzondere dag zou worden. Op de een of andere manier voelen moeders dat aan.
Ik ging gewoon naar kantoor. Ik had me nauwelijks geïnstalleerd voor mijn laatste werkdagje van de week, of mijn telefoon ging. “Geertje” zag ik in het scherm staan. 'Dit was het moment,' dacht ik, toen ik de telefoon opnam. “De vliezen zijn gebroken!” hoorde ik Geertje zeggen, en ik wist genoeg. Snel meldde ik mij af bij mijn collega's, omdat ik iets anders te doen had.
Aan het einde van de middag was onze zoon geboren. Een klein naakt lijfje met allemaal bloed op zich. Hij schreeuwde gelijk, en dat was een goed teken. We wisten toen nog niet dat ons zoontje toen besloot te zwijgen.
Van alle kanten werden we gefeliciteerd door de artsen. Een op het oog gezond kind, en dat was een goed begin.
…
Nu, bijna vijftien jaar na de geboorte van Frederik, zijn we allebei verder gegaan. Nog steeds zien we elkaar regelmatig. Niet meer elke week, maar wel elke maand. Zoals onze relatie nu is, is die onverbrekelijk. We zijn samen sterker dan toen we samenwoonden.
Sinds vijf jaar heb ik weer een vriendin, vorig jaar zijn we getrouwd. Geertje was getuige op mijn bruiloft. Zelf heeft zij ook weer een relatie, sinds twee jaar.
Verrukkulluk is mijn leven nooit geweest. Het is een afweging tussen de mooie en minder mooie dingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten