Tien jaar geleden viel het tweede kabinet-Kok. Aanleiding was het rapport van toenmalig NIOD-voorzitter Blom. De missie in Srebrenica was mislukt. Dat was natuurlijk een understatement: duizenden mannelijke moslims werden vermoord onder toeziend oog van Nederlandse VN-soldaten.
Premier Kok trok zijn politieke conclusies en stapte op. Zijn periode als minister-president was voorbij. De leider van het eerste kabinet zonder het CDA ging met politiek pensioen. Ad Melkert nam zijn plek over als politiek leider, en was de gedoodverfde kandidaat voor Paars-III.
Het was de opkomst van Pim Fortuyn. De kaalgeschoren voormalig hoogleraar was de rijzende ster in Den Haag. De publicist Fortuyn had zijn verkiezingsprogramma in een boek gezet. Daarmee was hij trendsetter: tegenwoordig moet je als politicus een boek op je cv hebben staan.
In dezelfde periode deed ik voor het eerst eindexamen. De mavo in Drachten rondde ik af. Eveneens maakte ik mij op voor mijn eerste Bob Dylan-concert, anderhalve week na de val van Kok-II.
Wat zijn we in die tien jaar opgeschoten? Natuurlijk, ik heb veel mooie dingen gezien. Een boel minder mooie dingen gezien. Goede ervaringen opgedaan. Maar zijn we als mensheid ook maar één stap vooruit gegaan?
Beweging hoeft niet altijd vooruitgang te wezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten