Doe Maar

Doe Maar is weer helemaal terug. Drie weken geleden kondigde de band aan dat ze Symphonica in Rosso 2012 voor haar rekening neemt. Gisteren startte de voorverkoop voor het derde concert. Vandaag eindigde de vragenreeks 'Waarheen leidt de weg?' van het Nederlands Dagblad – met 'Is dit alles?'

En vandaag kwam de PVV met het voorstel om onderwijzers aan te spreken met “u”. Dat doet zonder meer denken aan 'Pa' van Doe Maar.

Moet ik hier nog iets over zeggen? Lijkt me niet.

Uitgepraat

Soms heb je het gevoel dat je uitgepraat bent. Of uitgeschreven. Het gevoel dat er niets meer gezegd hoeft te worden. Zo plaatste het ND vandaag de laatste aflevering in de serie 'Waarheen leidt de weg?' In deze serie gaat redacteur Maarten Vermeulen op zoek naar vragen uit de Nederpop. Vandaag 'Is dit alles' van Doe Maar – het verhaal ging mee met het drukken op de dag dat het derde Symphonica-concert in GelreDome werd aangekondigd.

De stilte die kan ontstaan als je bent uitgepraat, kan soms beknellen. Wat moet je met de nieuwe status? Een ongemakkelijk gevoel kun je krijgen, als er niets meer gezegd wordt. Vooral vrouwen schijnen last te hebben van zo'n nietszeggende periode. Mannen kunnen prima overweg met stiltes. Als ik de wetenschap geloof.

Het weer is altijd een mooi onderwerp om de stilte te vermijden. Of de nieuwe inboedel. Als er maar gepraat wordt. Alsof er altijd maar iets gezegd moet worden.

Laat het maar weer eens stil zijn. Dat doet een mens goed.

Morgan

'In Harderwijk staat onze verslaggever Theo Verbruggen. Theo, hoe gaat het met de orka Morgan?'

Werkelijk, als ik ergens van baal is het wel de manier waarop verslag wordt gedaan van Morgan. De orka spoelde een aantal maanden geleden aan bij de Waddenzee. Zij werd opgevangen in het Dolfinarium in Harderwijk. En nu mag ze haar laatste levensfase uitzwemmen in een vakantie-oord in Tenerife.

Van die tocht van Harderwijk naar Tenerife doet de NOS minutieus verslag. 'Hoe gaat het met Morgan? Hoe voelt zij zich? Hoe gaat zo'n reis precies in zijn werk, Theo? Wat merkt Morgan er zelf van? Staan er ook demonstranten? Waar demonstreren zij precies tegen? Theo, heb je een blik opgevangen van Morgan? Hoe keek zij? Heb je nog gevraagd hoe ze tegenover deze verhuizing stond?'

Dit zijn dingen die ik niet wil weten. Prima als je meldt dat Morgan naar Tenerife is vertrokken. Maar laat het graag bij de melding. En laat een reisverslag over aan het vakblad van de orka-verzorgers. Niet aan mij, want ik geloof het wel.

Positively 4th Street

Het is zaterdagavond en de soos is voorbij. Ik moet de boel nog even opruimen – een doekje over de tafels, de frisdrank-flessen en bierflesjes opbergen. Ook het licht moet ik uit doen, als ik als laatste het pand verlaat. Tijdens het opruimen is het tijd om zelf mijn muziek te bepalen. Even geen populaire muziek, waar ik niets van afweet. Ik besluit tot 'Positively 4^th Street' van Bob Dylan.

De keuze voor dit nummer is niet heel erg toevallig gekozen. Eerder die avond was een van de aanwezigen een meisje uit de kerk. Met haar heb ik een geschiedenis, en niet zo'n positieve. Een jaar of vijf geleden zaten we beiden in het TijdVoorActie-team in Heerenveen. Na een paar maanden werkte zij me eruit.

Het gevoel wat ik in die periode kreeg, en sindsdien nooit ben verloren, is schitterend verwoord in 'Positively 4^th Street'.

You got a lotta nerve
To say you are my friend
When I was down
You just stood there grinning

You got a lotta nerve
To say you got a helping hand to lend
You just want to be on
The side that’s winning

You say I let you down
You know it’s not like that
If you’re so hurt
Why then don’t you show it

You say you lost your faith
But that’s not where it’s at
You had no faith to lose
And you know it

I know the reason
That you talk behind my back
I used to be among the crowd
You’re in with

Do you take me for such a fool
To think I’d make contact
With the one who tries to hide
What he don’t know to begin with

You see me on the street
You always act surprised
You say, “How are you?” “Good luck”
But you don’t mean it

When you know as well as me
You’d rather see me paralyzed
Why don’t you just come out once
And scream it

No, I do not feel that good
When I see the heartbreaks you embrace
If I was a master thief
Perhaps I’d rob them

And now I know you’re dissatisfied
With your position and your place
Don’t you understand
It’s not my problem

I wish that for just one time
You could stand inside my shoes
And just for that one moment
I could be you

Yes, I wish that for just one time

You could stand inside my shoes

You’d know what a drag it is

To see you

Moet ik namen noemen? Nee, dat lijkt me niet nodig. Mocht degene het lezen over wie het gaat, dan weet ze zich aangesproken.

Dylan en Knopfler zingen samen Forever Young

Vorige week speelde Bob Dylan zijn laatste concert van zijn Europese najaarstour 2011. In Londen, de hoofdstad van het land waar Mark Knopfler vandaan komt. Diezelfde Knopfler stond het tourseizoen in het voorprogramma van Dylan. Naarmate de tour vorderde, kwam Knopfler steeds vaker bij Dylan op het podium, om mee te spelen.

Het laatste optreden werd aan het begin eveneens opgeluisterd door de aanwezigheid van Knopfler. Wat je ook van Mark Knopfler vindt, hij is wel een gedegen muzikant en leek zich ook prima in te passen in Dylans band. Zijn ego kon hij opzij zetten, en dat is niet onbelangrijk in de Never Ending Band.

Het publiek werd vorige week verrast toen Knopfler bij het laatste lied van de avond, en daarmee dus ook de afsluiter van de najaarstour, opnieuw het podium op kwam. Hij speelde mee met 'Forever Young' – sterker nog, hij zong zelfs mee. Een duet als afsluiter, het kersje op de taart. De tournee mondde dus uit in een samenzang, wat in zo'n twee maanden keurig was opgebouwd en geregisseerd door Bob Dylan zelf.

Mark Knopfler kreeg de zin 'May your song always be sung' te zingen, waarmee hij Dylan aankeek. Dylan reageerde daar zelf op, door instemmend te knikken. Hij is dan wel zeventig, maar bij lange na niet oud en versleten.

Ik zou deze blikwisseling niet hebben opgemerkt, als Tom Willems niet een filmpje op zijn blog had gezet. Met dank aan YouTube, en uiteraard ook dank aan Tom.

Verrassing

Nee, geen sinterklaas-cadeautje. Wel een extra blog. Ik ging er vanuit vandaag niet meer te kunnen bloggen. Maar toch, het is me gelukt. Iets om dankbaar voor te zijn? Dat weet ik niet. Ik weet ook niet of ik hiermee toegeef aan mijn verslaving van het schrijven. Graag laat ik dat aan anderen over om dat te beoordelen.

Dit weekend was het najaarscongres van PerspectieF. En dat terwijl fractieleden van grote broer ChristenUnie in Egypte werden aangezien voor spionnen. En dat terwijl in België opnieuw een lastig dossier is opgelost. En dat terwijl Jan Liesen de nieuwe bisschop van Breda is geworden.

Een goed weekeinde, veel gesproken over plannen. Nu weer de 'gewone' wereld in.

PpF-weekeinde

Vanmiddag vertrek ik naar Utrecht voor het najaarscongres van PerspectieF. Even de boel achter me laten en me richten op politiek. Morgenavond kom ik weer terug. Heel snel de spullen neerleggen en door naar de soos. Want dat gaat ook gewoon door.

Dat betekent onder meer dat het bloggen vandaag en morgen niet meer gaat lukken. Pas zondag zal ik weer iets publiceren. Tot die tijd zal ik wel tweets de wereld in sturen. Dus houd mijn twitter in de gaten!

Freddie Mercury, 20 jaar dood

Ik ben vijf jaar als ik in het Nederlands Dagblad een foto zie van Queen. Later weet ik dat het een foto was van Headlong, een van Queen's laatste hits. Op de een of andere manier is deze foto geplaatst in het kader van Freddie Mercury's dood, al weet ik niet wat de precieze link was tussen het bericht en de foto.

Het is nu al twintig jaar geleden dat Freddie Mercury stierf. Aids had zijn auto-immuunsysteem zo aangetast, dat een verkoudheid hem fataal werd. Dat is het in het kort. Het langere verhaal is dat Mercury de laatste paar weken van zijn leven geen medicijnen meer innam.

Ironisch is dat Mercury de dag ervoor bekend maakte dat hij aan aids leed. De geruchten deden al weken, zo niet maanden de ronde. Mercury kwam nauwelijks zijn huis uit, en in clips van het album Innuendo leek Mercury al erg verzwakt – ondanks de make-up en de zwart-wit-belichting.

Op internet is veel terug te zien. Ook wat betreft foto's. Ik heb gezocht en wat foto's gevonden van Mercury's laatste periode. Ik zie een ernstig verzwakte man, een schim van de man die in stadions tienduizenden mensen vermaakte. De man met de stevige snor was verdwenen. Daarvoor in de plaats een man, wiens voortanden weer duidelijk te zien waren.

De aftakeling is erg om te zien. Hoe hij op de achterbank van een auto zit, de situatie bijna niet te overzien. Bijna alsof hij is bijgekomen van de schrik om zichzelf te zien.

Hetzelfde geldt voor een kleurenfoto tijdens de opnames van These are the days of our lives, de laatste clip waarin Mercury te zien is. In kleur is nog aangrijpender te zien hoe zijn staat was.

Van een heel andere orde is de laatste foto die van Mercury gemaakt is. De foto gemaakt van achter bomen, naar een man in de tuin. Pantalon tot op zijn buik, een grote blouse in vergelijking met zijn armen, en een laatste toegift in zijn ogen.

Dit was het dan.

Freddie Mercury's statement

Following the enormous conjecture in the press over the last two weeks, I wish to confirm that I have been tested HIV positive and have AIDS. I felt it correct to keep this information private to date to protect the privacy of those around me. However, the time has come now for my friends and fans around the world to know the truth and I hope that everyone will join with me, my doctors, and all those worldwide in the fight against this terrible disease. My privacy has always been very special to me and I am famous for my lack of interviews. Please understand this policy will continue.

Freddie Mercury, 23 november 1991

Fijn met de trein?

Ik ben in de trein, onderweg naar Zwolle. In Zwolle moet ik overstappen naar Hardenberg voor een E&R-vergadering. Buiten is het donker, het is mistig, de herfst verandert langzaam in winter. Na station Wolvega wisselt de trein van spoor. Ik merk het op, maar trek er geen conclusies aan. Het gebeurt vaker dat treinen van sporen wisselen.

Even later komen twee mannen het balkon inlopen, waar ik zit. “Er wordt ook niets omgeroepen,” zegt de een. “De andere mensen blijven gewoon rustig zitten,” antwoordt de ander. Blijkbaar weten deze mannen meer dan ik. Zou het zo zijn dat Steenwijk het einde van de treinreis wordt?

In Steenwijk blijft de trein lang staan. Langer dan doorgaans gebeurt. Op het station wordt omgeroepen dat er gratis koffie te krijgen is, vanwege het ongemak. Ik weet nog van niets. Tot een minuut of twee later wordt omgeroepen in de trein, dat Steenwijk het eindstation is van deze trein. Dat vanwege een sein- en wisselstoring tussen Meppel en Zwolle. “Er zijn bussen geregeld,” wordt er nog hoopvol aan het bericht toegevoegd.

De trein loopt leeg, de reizigers – waaronder ik – lopen naar de stationshal van Steenwijk. We zijn duidelijk niet de enige groep die aankomt in het Overijsselse stadje. Ik besluit te wachten op die bussen. Wanneer na drie kwartier nog geen bus is gekomen, vind ik het te lang duren. Tijd om naar huis te keren en de vergadering te verplaatsen.

Zo ben ik twee uur na mijn vertrek van huis weer thuis. Reizen met de trein, dat is fijn als het werkt.

Winter

De winter komt met rasse schreden naar Nederland. Nachtvorst is al aan de orde van de dag. Overdag is het nauwelijks boven nul. Overigens is het wel een interessant idee: als het 0 graden is, vriest het dan, of dooit het dan? Is er een verschil tussen -0 en +0 graden Celsius? En wat is dat verschil dan?

Afijn, de winter. Ik moet dan vaak denken aan Drs. P, vooral aan zijn Dodenrit. Een bijzondere tekst, een light verse. Omsk is een mooie stad, maar net iets te ver weg.

Retraite FOCUS 2011

17 november 2011, 14.30 uur

Tussen Heerenveen en Zwolle

Het is weer zover, ik ben op weg naar Diepenveen. Opnieuw met FOCUS, opnieuw in de Abdij Sion bij de broeders van de Cisterciënzer orde. Hoe zal het er zijn? Zouden ze er nog aan het verbouwen zijn, zoals vorig jaar?

Vorig jaar vertrok ik met de opdracht “Ora et labora”, bid en werk. Mijn laatste notities van die retraite gingen over al dan niet theologie studeren. Toen twijfelde ik, omdat ik de belangstelling en interesse voor had en weinig echte drempels waren (en zijn). Nu zijn we een jaar verder, en heb ik een voorlopig besluit genomen. Ik doe het niet, ik kan mij vooralsnog beter gaan ontwikkelen als schrijver. Dat is waar mijn talenten liggen.

Misschien dat ik later iets met het Woord ga doen. Later, als ik misschien daadwerkelijk tot dat beroep geroepen wordt. Zoals Samuel: Spreek Heer, Uw knecht luistert.

You pray tot the God you always denied

Mumford & Sons klinkt uit mijn telefoon. Wat is dat voor een waarheid voor veel katholieken? Wat betekent God voor de doorsnee roomse gelovige? Hoe rooms ben ik zelf eigenlijk? Oecumenisch ben ik zeker, en in die zin ook katholiek. Mar rooms ben ik niet.

Dit wordt mijn derde kloosterbezoek in drie jaar. In februari 2009 ging ik met Evert naar de Willibrord Abdij in Doetinchem, onze kamer heette Het Biezenmandje. Vorig jaar deden we mee met de FOCUS-retraite, over de ziel.

Death is at your doorstep / you are not alone in this / you are not alone in this / As brothers we will stand / and hold your hand

Schitterend, die meerstemmige muziek van Mumford & Sons. Hoe meer ik het luister, hoe meer ik de muziek begrijp. De zang is niet te vergelijken met bijvoorbeeld The Beatles of Crosby, Stills, Nash & Young, maar ik moet het verschil nog onder woorden zien te krijgen. Misschien dat ik het antwoord daarop dit weekend vind. Ik ben immers schrijver van beroep.

22.18 uur

Het is nou tien uur geweest, en het eerste dagdeel zit erop. De kennismaking zit erop, de eerste klappen (á 1,50 gulden) zitten erop. Indruk? Vooral veel expressieven, mensen die meer praten dan ik. Dat is slechts een constatering, geen waarde-oordeel.

Gelijk ook open, althans Kees. Zijn linkerarm is geamputeerd. Hij is veertien jaar geleden geschept door een auto, had veel pijn aan de arm en liet het verwijderen. Zonder succes, want nu komt de fantoompijn als een boemerang terug.

Met Albert Jan een sigaar gerookt. Hij vertelde over onder meer zijn keuze om theologie te studeren. Moedige keuze, ook omdat ij door de studie op het dieptepunt van zijn geloof zat. Desondanks is hij een enthousiaste pastor, en zijn drive steekt mij ook weer aan. Maar ik heb Kampen nu echt op een zijspoor gezet. En ik weet niet hoe lang dat duurt.

Vrijdag 18 november 2011, 11 uur

Dit is de rust waar ik op heb gehoopt. Geen herrie, geen geluiden dan vogels en een intense tevredenheid. As we speak zijn we bezig met een individuele groepsopdracht. We zijn bezig met Lectio divina, luisteren naar wat God ons te zeggen heeft. We doen dat aan de hand van Johannes 15, de ware wijnstok. Hoe bekend het ook is, deze keer was het confronterend.

Vanmorgen zat ik om kwart over vier in de kerk, voor de metten (nachtgebed). Na afloop weer m'n bed ingedoken, om vervolgens naar de lauden (ochtendgebed) te gaan – om kwart over zeven. Bijzondere ervaring om naar de kerk te lopen als 'de wereld' nog slaapt.

Nog even over die Lectio divina, de 'Goddelijke lezing'. Ontstaan eind twaalfde eeuw, en bedacht door de monnik Guigo de Kartuizer. Deze manier van lezen telt vier stappen:

• de lezing
• de overweging
• het gebed
• en het schouwen

Vergelijkbaar is de Solvat-methode. Wat opvalt is het tijd nemen en stil worden. Nu ik hier in het klooster zit, ervaar ik hoe onrustig het thuis is. Hier spreekt de eenvoud, de rust. Ik merk hoe goed het is om hier na een jaar weer bij bepaald te worden.

Tuurlijk, je neemt zoiets ook wel mee naar huis, maar die ervaringen van hier lijken uit te sterven, te vervlakken, een doodbloedende ervaring. Op het moment dat de ervaring bijna is opgedroogd, komt deze retraite weer. Ik kan wel zeggen dat ik een enorm gezegend mens ben.

13.48 uur

“Schrijven is wel echt iets voor jou he, als ik zie wat je vorig jaar hebt geschreven, dan is zo'n retraite behoorlijk productief.” Was getekend, Albert Jan Holsappel. Hij heeft gelijk, dit soort weekenden laten me veel schrijven. Het leuke is dat schrijven schrijven doet, zeker op de ouderwetse manier met pen en papier. En daar houd ik van.

Vanmorgen bij de uitleg van de Lectio divina, vertelde Albert Jan dat het bij deze manier van lezen gaat om het luisterende lezen naar God. “Spreek Heer, want Uw knecht hoort.” Mooi dat sommige dingen op sommige manieren terugkomen.

Vandaag in de kerk voorgelezen uit I Makkabeeën 4: 52 – 59, over de inwijding van het heiligdom. Als protestanten kennen we dit apocrief niet, en dat is spijtig. Want de Makkabeeën zijn verantwoordelijk voor het Chanouka, het joodse lichtfeest.

Het is fijn om hier te zijn, om even niets te hoeven, geen stress in jezelf of om je heen. Gewoon er zijn, je richten op de dingen die er echt toe doen. Ik geniet hier met volle teugen van. Het wordt tijd om met Evert een nieuwe privé-retraite af te spreken. Los van FOCUS, wat wij volgend jaar willen gaan leiden. Dat is het idee. Nu de uitvoering nog. Maar dat is van later zorg. Eerst maar de wijnstok, de liefde, de vreugde, het snoeien, het afbreken en het voor God mogelijke.

16.30 uur

Net als vorig jaar een preek van Henri Nouwen bij Hour of Power gezien. Over het worden van Gods geliefde kind. Vond het opvallend dat Nouwen een samenvatting van Jezus' leven gaf en dat ook op ons eigen leven toepaste, en dat aan de hand van een maaltijd. Jezus nam het brood, zegende het, brak het en deelde het uit. Ook Jezus werd genomen, gezegend, gebroken en uitgedeeld. Zo ook wij, zo ook ik. Mooie vondst.

Nu ik zo mijn uren doorbreng bij de Abdij Sion, merk ik hoe weinig ik meekrijg van de grote wereld. Ondanks dat ik met mijn BlackBerry online kan, weet ik niets van wat er buiten de abdij gebeurt. Tuurlijk, ik ben meer schrijver dan journalist, maar door mijn opleiding wil ik wel graag weten wat er gaande is. Normaal gesproken, want nu ben ik van de wereld afgesloten en dat bevalt me prima.

Op dit moment ben ik getuige hoe een mistbank ontstaat op twee eilanden verderop. Waar eerst een grasmat zichtbaar was, ligt nu een dikke grijze novemberdeken. Een bijzonder verschijnsel, je hebt geen idee waar de toevoer is van de mist, maar de dikke laag wordt steeds groter en ondoorzichtiger. De natuur mag dan van slag zijn door het broeikaseffect, het werkt nog steds voortreffelijk.

19.40 uur

Zojuist bij de broodmaaltijd kennis gemaakt met Arjan Geurts. Hij vroeg om de jam, wat gemaakt was door Geurts. Arjans opa was jam-maker, in het bedrijf van diens vader. Nu was het familiebedrijf in handen van een achterneef. Dit soort ontmoetingen heb je hier dus.

We hebben er nu 26 uur opzitten, nog 22 te gaan. Misschien komt het door de vele diensten, maar ik heb het idee dat ik hier al veel langer ben. Morgen ben ik weer thuis. Vreemd idee, maar niet iets om mee bezig te zijn.

22.50 uur

Een laatste paar notities voor ik ga slapen. Mooie avond, met Albert Jan gesproken over kloosters, E&R en het overnemen van de retraite-leiding. Uiteraard onder het genot van een sigaar. In de groep gesproken over 'aanstoot', relatie met God, angst voor meningen. Aardig gesprek. Nu naar bed, morgen er op tijd uit!

Zaterdag 19 november, 9.25 uur

Een korte nacht naar mijn gevoel. Vier uur is toch best vroeg. Na het nachtgebed mijn bed ingedoken, maar de korte nacht is gevoelsmatig niet langer geworden.

Straks schilderen. Ben benieuwd wat er bij de schildersessie van ons verwacht wordt. We zien het wel. Het schilderen is vorig jaar ook gelukt. En daarbij, hoeveel woordkunstenaars zijn ook niet met schilderijen en foto's bezig geweest? Drummer Jan Pijnenburg (grafisch vormgever), Henk Hofstede (foto-kunstenaar, beeldend kunstenaar), Bob Dylan (schilderijen), Toon Hermans (tekeningen, schilderijen). Ik bevind me dus in goed gezelschap.

14.50 uur

De laatste momenten van de retraite zijn aan de gang. As we speak wordt er de laatste hand gelegd aan de schilderijen. Wel leuk, we hebben een schildersintro gehad over kleur en schildermaterialen. Ik ben zelfs aan de slag geweest met een Groene Land-pasje!

Bedoeling van het schilderen is om meditatief te schilderen over de wijnstok, het thema van de retraite. Ik heb een hart geschilderd (als teken van liefde) met wijnstokken, met ranken eruit groeiend. Met het pasje heb ik een soort waas erover heen gemaakt. En dat geeft een bijzonder effect.

Leuk om zo bezig te zijn. Maar eerlijk is eerlijk, het is vooral leuk omdat ik zoiets maar eens per jaar doe. Er is geen hobby-schilder in mij aangeboord. Ik blijf maar met woorden bezig.

15.55 uur

Het is nu opruimen en aftaaien. De sociaal gewenste activiteiten als afscheid nemen zijn gebeurd, nu een kwestie van spullen pakken en naar huis. Het is goed zo, dat weekend heeft zijn nut gehad, het is goed om straks weer thuis te zijn en het weekend te verwerken. Het was zoals het was. Ik heb niet de behoefte om een dag langer te blijven. De retraite heeft het verzadigingspunt gehad. Het is goed zo.

18.20 uur, tussen Zwolle en Heerenveen

De terugreis. Nu is er dan definitief een einde gekomen aan de retraite. Geen weg terug. Maar als gezegd, het is goed zo. Het is een goed weekeinde geweest. Blij dat ik ben gegaan, zonder dat ik van tevoren opzag tegen de retraite. Maar toch, tijdens die dagen weet je of de keuze goed is geweest. En dat was het.

Bij vertrek Mumford & Sons in gedachten.

Serve God, love me and mend / this is not the end / Sigh no more, no more

Ik had het idee om na te gaan hoe de meerstemmige zang zich precies verhield. Daar ben ik niet meer aan toegekomen. Het koorzang van de broeders heeft mijn aandacht gehad, en de wijnstok mijn concentratie.

Ik kijk met genoegen terug om dit weekend. Een paar volle dagen, gekenmerkt door het ritme van de diensten. Bijzonder hoe je dag is als je een flink aantal keer per dag naar de kerk gaat. Al is het maar voor een dienst van tien minuten, een kwartier. Het doorbreekt je dag, laat je ervaren dat een dag bestaat uit meer dan alleen avond, nacht, ochtend en middag. De dag is veel meer dan dat. Zelfs als je na het nachtgebed weer je bed in duikt.

Opmerkelijk ook hoeveel ik in die 48 uur schrijf. Behoorlijk productief, misschien om mijn blogs, die ik nu niet bijhoud, te compenseren. Hoewel, als ik zo thuis ben, blog ik vrolijk verder. Dat gemis is ook maar relatief.

Goed om dit retraite-dagboek af te ronden. Ook hier komt een einde aan. Tijd om te bidden en te werken.

Terug

Goed, laat ik het voor vandaag kort houden.

Ik ben weer terug na drie dagen klooster. Een bijzondere ervaring, opnieuw. Ik heb een dagboek bijgehouden, en werk dat morgen uit. Daarin valt meer te lezen. Tot morgen.

Retraite

Johan Cruijf ligt in de clinch met het Ajax-bestuur. De Berlijnse deelstaat heeft een nieuwe regering. Geert Wilders wil korten op het ontwikkelingsgeld. De wereld heeft het weer druk met alle ontwikkelingen. Het is daarom goed om eens de deur uit te gaan.

Dat ga ik dan ook doen. Vanmiddag vertrek ik naar Diepenveen. Net als vorig jaar ga ik daar op retraite, georganiseerd door FOCUS. Deze retraite is een verdieping op de retratie van vorig jaar. Ik laat me daarom gemakshalve opnieuw verrassen.

Doe Maar II

De Ahoy-reeks van Doe Maar in 2000 was mijn eerste ervaring met concerten. Ik verdiepte me in de band, ter voorbereiding op het concert. Al spoedig had ik ook zo mijn voorkeur voor iemand uit de groep, zonder dat er sprake is van verliefdheid. Voorkeur heeft niet altijd met verliefdheid te maken, hoewel de ouder geworden tienermeisjes dat zullen ontkennen.

Ik vond Ernst Jansz de meest prettige man van Doe Maar. Hij oogde als de intellectuele van de vier, veel meer dan Henny Vrienten. Die laatste vond ik veel meer de eenvoudige van de vier. Ik richtte me dus vooral op Jansz, zijn boeken, zijn solo-muziek, zijn bandje CCC.

Toen Doe Maar in 2008 naar De Kuip ging, interviewde ik het vijfde bandlid Joost Belinfante. Het interview verscheen in FEST!, een tijdschrift dat we op school maakten. Later publiceerde ik dat vraaggesprek ook op mijn weblog (toen nog web-log) en in mijn eerste boek 'Uit Zeeland Zeeuwse Laarzen'.

Rond dezelfde tijd begon ik Henny Vrienten meer en meer te waarderen. Niet alleen omdat ik zijn filmmuziek steeds meer hoorde, of zijn liedjes voor Sesamstraat. Hij publiceerde ook bloemlezingen met gedichten. Daarmee compenseerde hij het beeld bij mij als zanger van 'Smoorverliefd', 'Doris Day' en 'Sinds 1 dag of 2 (32 jaar)'.

Doe Maar. Moet ik er nog meer over zeggen?

Doe Maar

Doe Maar treedt volgend jaar weer op en heeft vanavond al opgetreden. Tijdens een optreden in Austerlitz, lieten de mannen weten dat ze volgend jaar Symphonica in Rosso gaan uitvoeren. Het nieuws lekte al uit, toen ik vanmiddag bij Stefan was. We besloten dat we er heen gaan. Nu nog iets roods gaan zoeken.

Ik heb Doe Maar twee keer eerder gezien. De eerste keer was in Ahoy', elf jaar geleden. Toen ging ik met mijn broer Thijs. Het was mijn eerste concert wat ik meemaakte. Ik was toen veertien jaar, en ontdekte toen de reünie-band. Het was ook de opmaat voor mijn voorkeur voor Ernst Jansz.

In 2008, tijdens mijn studie, kwam Doe Maar weer bij elkaar. De Kuip, het stadion van voetbalclub Feyenoord, was toen het decor van de reggae-groep. Toen liet de band weten dat ze weer bij elkaar kwamen. Een gastoptreden bij Guus Meeuwis bleek toen het enige wapenfeit na 'De Kuip', ondanks geruchten over een nieuwe cd.

En nu, nu is het 2011, is Doe Maar verreweg de meest succesvolle band uit de Nederlandse historie (met meer compilatie-albums dan reguliere albums), en zullen de kaartjes binnen no-time uitverkocht zijn.

Gulden

Het Britse onderzoeksbureau Lombard Street Research gaat de terugkeer van de gulden onderzoeken. Dat doet het bureau op verzoek van Geert Wilders. Ook kijken de Britten naar de mogelijkheid van een neuro (de Noord-Europese munt). Het is natuurlijk handig om een Euro-land dat onderzoek te laten doen, wat zelf geen euro heeft. Zo had ook bijvoorbeeld Zwitserland dat onderzoek kunnen doen.

Maar wat schiet je op met de gulden? Sowieso wordt alles weer duurder. Ik heb ook gelezen dat een nationale munt gekoppeld wordt aan een buitenlandse munt. Dat zou voor Nederland dan de euro gaan worden. Maar ja, dan kun je net zo goed die euro gewoon houden.

Ik denk dat de euro, de Europese eenwording en de globalisering processen zijn die je niet kunt stoppen. Je kunt je er niet van afkeren, als je er eenmaal in meedoet. Je kunt dat goed vinden, je kunt het ook afkeuren. Maar dat helpt niet.

De vraag is hoe je met die processen omgaat. Niet omgaan is ook een keuze, uiteraard. Maar zoiets moet je niet willen.

Willie

Willie Overtoom vraagt een Kameroens paspoort aan. Hij wil voor het Kameroense nationale elftal uitkomen, omdat hij daar van grote waarde kan zijn. Op het middenveld is het Kameroense elftal niet sterk, en Oranje kent veel concurrentie op die plek. Dat heeft de Heracles-middenvelder laten weten.

Redelijk opvallend is het wel, van onze Willie. Niet alleen omdat zijn naam erg Nederlands is. Integratie ten top, zou je kunnen zeggen. Maar het is ook opvallend, omdat zijn medespeler bij Heracles Everton Nederlander wil worden, in navolging van Twente-spits Douglas.

Dapper is het wel van Willie, om een eigen keuze te maken.

Politiek

Ik kan heel goed begrijpen dat mensen de politiek niet begrijpen. Moet je voorstellen: allereerst de economische crisis, waar we met de euro tot onze knieën in zitten. Met dank aan 'Brussel'. En dan Griekenland en Italië, de ene premier is nog niet weg of de volgende heeft er al een nieuw kabinet zitten. Zonder enige verkiezingen. Hoe anders in België, waar anderhalf jaar geleden wél verkiezingen waren, maar nu nog steeds wordt gepraat over een nieuw te formeren kabinet.

Dankweekend

Het Dankweekend van Beerze zit erop. Het is goed geweest, het waren mooie dagen. Gisteren de evaluatie besproken, en alvast gekeken naar het jaarthema voor volgend jaar. Gistermiddag kwamen gasten langs voor een reünie. Een gezellige dag dus.

Vandaag tijd voor de kerk, koffie drinken met de gemeenteleden en na het middageten inpakken en naar huis. Ik kan er weer even mee vooruit.

Integratie

Is de Nederlandse integratie mislukt? Is de multiculturele samenleving ten dode opgeschreven? Dat lijkt me niet. Een voorbeeld.

Afgelopen vrijdagavond was het 11 november. Ik was die avond in Amsterdam, voor het concert van Fred Eaglesmith. Samen met Chris haalde ik een pizza bij de Turk in de wijk. De bedienende Turk sprak keurig Nederlands.

Een groepje kinderen kwam de zaak binnen en zong een Sint-Maarten-liedje. Van achter de toonbank gaf de Turk een handvol Snickers voor de kinderen. Op verzoek van de begeleidende oma, gaf hij ook nog twee Snickers voor twee pre-puberale kinderen buiten, die niet naar binnen durfden.

Hoezo, mislukt? Deze man is een hardwerkende middenstander, die goed Nederlands spreekt en meedoet met de Nederlandse gewoontes. Hulde.

11-11-'11

De elfde van de elfde van de elfde. Een magisch getal, heb ik al gehoord. Volgens mij zal dat wel meevallen, maar toch – het is een bijzondere dag vandaag.

Natuurlijk is het allereerst Sint-Maarten, het jaarlijkse feest waarbij kinderen snoep mogen ophalen langs de deuren. Daar moeten ze wel wat voor doen: in ieder geval veel lopen langs de voordeuren, liedjes zingen en hun lampion tonen. De afgelopen jaren is het in mijn woonwijk wel erg rustig met kinderen – zou het wijkgebonden zijn, of is de dalende opkomst voor dit feest een landelijke trend?

Voor vanavond is het de vraag of die kinderen wel zin hebben om te sjouwen met hun lichtje. Het Nederlands Elftal voetbalt een oefenwedstrijd tegen Zwitserland. Met waarschijnlijk Khalid Boulahrouz weer eens in de basis. En dat in de Amsterdam ArenA, waar het qua clubvoetbal de laatste maanden onrustig is.

Een paar kilometer van de voetbaltempel vandaan, treedt Fred Eaglesmith op, in de Amstelkerk. Een solo-optreden van de Canadees met Friese roots. Daar ben ik bij, en ik heb er erg veel zin in.

Voor veel andere mensen is de kerk vandaag ook een middelpunt. Vanwege de magie van de datum, trouwen vandaag veel paren. Voor wat het waard is, want wat heeft het huwelijk in Nederland tegenwoordig nog voor waarde? Als je ziet hoe snel en gemakkelijk sommige stellen ook weer scheiden, lijkt het huwelijk eerder een soort opgewaardeerde verloving. Maar ik weet, wie zonder zonde is...

Goed, de elfde van de elfde van de elfde. Een mooie datum.

Fred Eaglesmith

Morgenavond treedt Fred Eaglesmith op in de Amstelkerk in Amsterdam. Dat weet ik, omdat ik er zelf heen ga. Het is niet het enige concert dat Eaglesmith geeft in Nederland, een heel rijtje aan optredens staat in ons land gepland. Eaglesmith heeft het beter voor elkaar dan Bob Geldof – moest Mr. Live Aid twee optredens schrappen, Eaglesmith treedt gewoon op.

Eaglesmith is een Canadese singer-songwriter, en kleinzoon van Friese gereformeerde boeren. Opa Elgersma kwam uit Friesland. Dat zal de reden zijn waarom Eaglesmith graag en vaak naar Nederland komt.

Gisteren was Eaglesmith in Leeuwarden, maar daar ben ik niet geweest. Morgen haal ik dat dus in. Ben erg benieuwd hoe dat zal zijn.

Blogger-moeder

De moeder van de Egyptische blogger Alaa Abdel Fattah is in hongerstaking gegaan. Daarmee wil ze de vrijlating van haar zoon bespoedigen. Volgens het leger, de tijdelijke machthebbers in Egypte, heeft Abdel Fattah opgeroepen tot acties tegen Koptische christenen. Volgens moeder is daar niets van waar – haar zoon is opgepakt vanwege zijn politieke activiteiten.

Tjah, wat is waar? Het internet biedt enorm veel informatie. Maar helaas ook veel berichten die vanuit één kant worden belicht. Ik durf daarom ook niet een standpunt in te nemen in deze zaak. Het enige wat ik wil zeggen, is dat het recht zijn beloop moet hebben.

Want zo is het.

Nieuwe Nederlanders

Vorige week werd Douglas een medelander in ons land. Een lastig moment, net tijdens de kwestie rond Mauro, de Angolese jongen die na acht jaar in Nederland terug moet naar zijn vaderland. Of nou ja, moet? Het ligt allemaal uiteraard genuanceerder.

Deze week wil Heracles-voetballer Everton ook Nederlander worden. Dat is zijn goed recht. Hij wil zich ook inzetten voor Nederland. Everton voldoet aan alle eisen, dus binnen een paar maanden kan hij zijn Nederlandse paspoort ophalen bij de burgemeester van Almelo.

En toch, ergens knaagt het bij me. In mijn oren hoor ik zachtjes: 'Mauro, Mauro'. Ligt dat aan mij? Of is ook dit allemaal weer genuanceerder? En wie wil me dit dan uitleggen?

Verrukkulluk?! – begin en eind

Frederik moest hij heten, onze eerste zoon. Al voordat hij geboren werd, hadden we zijn naam al bedacht. Als het een jongen was, tenminste. Wanneer het een meisje zou worden, zou ze Annet gaan heten. Maar op de dag van de geboorte was het een jongetje. En dus werd het Frederik.

De dag van zijn geboorte was een bijzondere dag. Het gebeurde op een vrijdag, een dag nadat hij was uitgerekend. 's Ochtends was mijn vriendin Geertje gewoon opgestaan als altijd, hoewel ze wel voelde dat het een bijzondere dag zou worden. Op de een of andere manier voelen moeders dat aan.

Ik ging gewoon naar kantoor. Ik had me nauwelijks geïnstalleerd voor mijn laatste werkdagje van de week, of mijn telefoon ging. “Geertje” zag ik in het scherm staan. 'Dit was het moment,' dacht ik, toen ik de telefoon opnam. “De vliezen zijn gebroken!” hoorde ik Geertje zeggen, en ik wist genoeg. Snel meldde ik mij af bij mijn collega's, omdat ik iets anders te doen had.

Aan het einde van de middag was onze zoon geboren. Een klein naakt lijfje met allemaal bloed op zich. Hij schreeuwde gelijk, en dat was een goed teken. We wisten toen nog niet dat ons zoontje toen besloot te zwijgen.

Van alle kanten werden we gefeliciteerd door de artsen. Een op het oog gezond kind, en dat was een goed begin.

…

Nu, bijna vijftien jaar na de geboorte van Frederik, zijn we allebei verder gegaan. Nog steeds zien we elkaar regelmatig. Niet meer elke week, maar wel elke maand. Zoals onze relatie nu is, is die onverbrekelijk. We zijn samen sterker dan toen we samenwoonden.

Sinds vijf jaar heb ik weer een vriendin, vorig jaar zijn we getrouwd. Geertje was getuige op mijn bruiloft. Zelf heeft zij ook weer een relatie, sinds twee jaar.

Verrukkulluk is mijn leven nooit geweest. Het is een afweging tussen de mooie en minder mooie dingen.

Poppetjes

Deze dagen draait het allemaal om poppetjes. Hans Spekman wil partijvoorzitter van de PvdA worden. Hij en twee anderen dingen naar die positie, nu Lilianne Ploumen weg gaat bij de socialisten.

Op hetzelfde moment wordt de stoel van de Griekse premier door een ander bezet. Papandreou moet het pand verlaten om ruimte te maken voor Papademos (zou die laatste verre familie zijn van Aad en Richard de Mos?). Deze premier-wissel is belangrijk voor de nieuwe interim-regering van nationale eenheid.

Wie niet wil opstappen, is Berlusconi, de eerste minister van Italië. Al maanden ligt hij onder vuur, maar hij weigert zijn ontslag aan te bieden.

Tjah, poppetjes. Wanneer kan er in de wereld gewoon geregeerd worden?

Droom

Het lastige van dromen is dat je lang niet altijd weet hoe je aan die droom komt of wat zo'n droom misschien betekent.

Ik droomde. Er werd aangebeld bij ons thuis, en ik deed open. Een jongen stelde zich voor als Frits Tromp. Achter hem verzamelden zich allerlei mensen, waaronder politiemannen. Deze Frits Tromp wilde met mij meerijden. Ik antwoordde hem dat ik dat geen probleem vond, en dat we er wel uit zouden komen.

Verbaasd vroeg ik mijn gesprekspartner waarom hij toch zoveel politie mee had genomen. Frits Tromp zei dat hij zijn verzoek kracht wilde bijzetten, omdat ik altijd zou weigeren. En dat moest maar eens afgelopen zijn.

Ik werd wakker en was stomverbaasd over wat er was gebeurd.

Schrijfwedstrijd

Vandaag is de deadline van de schrijfwedstrijd met als thema 'Is het leven (wel zo) vurrukkulluk?'. Ik heb een verhaal geschreven, en gaat over een stel dat een kind heeft gekregen. Maar het kind moet vechten voor zijn leven. Een bijzonder verhaal, al zeg ik het zelf.

Veel wil ik er nu niet over zeggen. Morgen zal ik het verhaal plaatsen – als de deadline verstreken is en ik niet te vroeg mijn kruit verschiet. Het blijft wel een concurrentiestrijd tussen schrijvers, nietwaar?

Griekenland

Eigenlijk wilde ik mij helemaal niet mengen in het debat over 'Griekenland'. Niet dat ik het onbelangrijk vind, maar wel omdat er mensen zijn die er veel meer verstand van hebben. Ik moet maar gewoonweg mijn mond houden over dit ingewikkelde dossier. Want de ondoorzichtige financiële markten zijn zo met elkaar verbonden en vermengd, dat elke oplossing gevolgen heeft. Desastreuze gevolgen, misschien wel.

Maar toch, het kabinet in het mediterrane land zit in een lastig parket. Premier Papandreou ligt niet goed in de markt, en zou het veld moeten ruimen. Hij zou opgevolgd moeten worden door zijn minister van Financiën, met de mooie naam Evangelos Venizelos. Die man heeft natuurlijk verstand van zaken, en kent het dossier.

Hij ligt wel goed in de markt, en zou ook gesteund worden door de oppositie voor de nationale overgangsregering. Vooral oppositie-leider Karolos Papoulias is die machtsoverdracht noodzakelijk, en moet die regering nieuwe verkiezingen uitschrijven voor in december.

Valt natuurlijk wat voor te zeggen. Staat tegenover dat het land eigenlijk onbestuurbaar wordt op deze manier. Is dat wel handig op dit moment?

Tjah, ik weet het niet hoor. Het lijkt wel een ingewikkeld familie-spel, de politiek.

Voedselbank

Aan het begin van de middag stond ik bij de voedselbank, in een voormalige school. De bouwval achter de oude brandweerkazerne doet dienst voor het uitdelen van eten. Ik heb geen idee wat ik moet verwachten en heb me voorgenomen om het maar over me heen te laten komen.

Ik maak kennis met mijn nieuwe collega's, allen vrijwilligers. Op één na, een jochie van veertien jaar. Hij is hier voor zijn maatschappelijke stage. Met een krabbel van de leidinggevende kan hij punten verdienen voor school.

Zo'n 2,5 uur zijn we bezig om vijftig dozen te vullen met eten. Dat varieert van rode kool en witlof tot chips, zoutjes en macaroni. Heel wat eten wordt verdeeld voor de mensen die leven van een minimum.

Na de werkdag komen de mensen het eten ophalen. Mensen in trainingsbroeken en slappe truien, mannen met oorbelletjes in hun oren, werklui met overalls aan, man in een keurig pak. Aan het einde van de middag komt een jongen, haar netjes in het gel, voor het eerst. Beetje onwennig, alsof hij zich niet thuisvoelt bij deze omgeving. Het is dus zover gekomen dat hij moet aankloppen bij de laagste bijstand, hoewel hij keurig voorkomt.

De voedselbank. Ik ben er vrijwilliger, sinds vandaag. Een bijzondere taak.

Bloggen: het is gevaarlijk

Het webloggen blijkt een gevaarlijk beroep te zijn. Regelmatig worden bloggers opgepakt. Recentelijk werd Alaa Abdel Fattah opgepakt. Hij wordt voorlopig niet vrijgelaten door de Egyptische leiders.

In alle bescheidenheid kan ik zeggen dat ik niet zo’n blogger ben als Alaa Abdel Fattah. Ik ben geen leider van een groep, niet de smaakmaker of opinieleider. Veel meer ben ik de beschouwer, die niet zozeer een waardeoordeel uitspreekt, maar beschrijft wat hij ziet.

Dat lijkt me niet gevaarlijk.

Korfbal

Sinds dit seizoen ben ik officieel lid van KV Heerenveen. Ik korfbal weer en betaal contributie. Ik hoor er weer helemaal bij. Korfbal is desondanks een sport waar weinig aandacht voor is. Misschien ook wel terecht, omdat het in de media bekend staat als een ondergeschoven sport.

Sinds bijna 35 jaar is er ook een wereldkampioenschap korfballen. De finale stond bij voorbaat al vast: Nederland tegen België, de enige twee landen waarin de sport erg populair is. Waarbij Nederland de bovenliggende partij is.

Of ik zelf ook ambitie heb als topspeler binnen de korfbal? Nee, daar moet ik niet aan denken. Het gaat me op het spelletje, en het is leuk als je het op amateur-basis speelt. Daar heb ik de leukste herinneringen aan, hoewel ik niet professioneel speel.

Ach, meedoen is belangrijker dan winnen. Om maar eens een cliché te gebruiken.

Strippenkaart

De strippenkaart is verleden tijd, vanaf vandaag kan in de bus alleen met de OV-chipkaart gereden worden. Het gaat natuurlijk te ver om te zeggen dat er een tijdperk is afgesloten. Die strippenkaart heeft maar dertig jaar bestaan.

Ik ben voorstander van die OV-chipkaart. Hoe vaak heb ik niet op een station gestaan, om gauw nog een kaartje of strippenkaart te kopen? Met één kaart in elke trein of bus, dat is wel zo handig.

Wat wel een probleem is, is het uitchecken. Zoiets vergeet je gauw, als je haast hebt. Vooral ouderen hebben volgens mij moeite met het in- en uitchecken. De huidige ouderen dan, want de jeugd van nu (die straks de ouderen zijn) zijn bekend met de OV-chipkaart.

Goed, geen strippenkaart meer, niet meer een kaart waarop een stempel wordt gezet. Op weg naar de digitalisering van het openbaar vervoer.

Douglas vs. Mauro

Douglas Franco Teixeira is vanaf vandaag Nederlander. De voetballer van FC Twente is in Brazilië geboren, maar heeft papieren gekregen om zijn Nederlandse paspoort op te halen. Gefeliciteerd. Vooralsnog kan hij nog niet het Oranje shirt aantrekken – hij moet eerst vijf jaar in Nederland wonen om door de FIFA erkent te worden. Tjah, je kunt niet alles hebben.

De naturalisatie van Douglas komt op een ongelukkig moment. Toen Salomon Kalou in 2006 (hij speelde toen bij Feyenoord) ook Nederlander wilde worden en mee wilde naar het WK in Duitsland, weigerde toenmalig minister voor Vreemdelingenzaken Rita Verdonk om een versnelde naturalisatie-procedure in gang te zetten. Vervolgens kwam het er niet van en vertrok de geboren Ivoriaan naar Chelsea.

Op zich is dat niet pijnlijk, maar wel het moment. Eerder deze week kreeg Mauro en alle andere Mauro’s niet de mogelijkheid om in Nederland te mogen blijven, met een verblijfsvergunning. De jonge ambitieuze Angolees, die al acht jaar in Limburg woont, mag niet zonder meer in Nederland blijven. De gedegen voetballer, die over een kleine twintig jaar is uitgevoetbald, heeft zich bewezen en mag hier blijven.

Dat is uiterst pijnlijk. Misschien dat Gerd Leers maar opnieuw moet kijken naar de inburgeringszaken.

Dakloos

“Dames, heren en kinderen, mag ik even uw aandacht? Wij zijn dakloos, we zijn Fiji uitgezet, en vragen u om één euro zestig zodat wij straks naar de nachtopvang kunnen met de bus. Dat is het korte verhaal.”

De man en zijn vrouw zijn ingestapt in de trein in Wolvega. Gezamenlijk zijn ze naar de twee vierzitsbanken gelopen, zij in de vierzits voor mij en hij in de vierzits ernaast, dus schuin tegenover mij. De man heeft een aura van alcohol om zich heen, een baardje van een dag, een grote tas en in zijn hand het boek 'Hoe sms't een Chinees?', wat hij op het tafeltje legt.

De beste man vervolgt zijn verhaal. Hij vertelt over dat hij en zijn vrouw via Fiji naar Nieuw Zeeland reisden, naar hun nieuwe huis. “Maar we kwamen het land niet in. De militaire politie zei tegen ons: 'Amsterdam, tomorrow'.”

Het echtpaar besloot naar België te gaan, waar ze een caravan hadden. Maar de eigenaar van de camping had de caravan verkocht, zonder te overleggen.

“En nu zijn we dakloos,” vertelt de man. “We hebben zelfs geen geld voor het kunstgebit van mijn vrouw.”

Een aantal reizigers geeft de man geld, waar hij huilend voor bedankt. In Heerenveen stap ik uit, de frisse lucht in. De man reist verder, samen met zijn vrouw. Of ze de daklozenopvang hebben gehaald, weet ik niet. Ik vrees dat ze het geld voor andere doeleinden hebben gebruikt.

Journalisten-wiki

Over mijn beroep, de journalistiek, is een wiki-achtige website gemaakt. Ira Stoll heeft het in elkaar gezet, om zo een blik achter de schermen te bieden.

Zou zo'n website werken? En zou er een Nederlandse versie van komen? Ik ben erg benieuwd wie zo'n website zou bezoeken. Zouden het kijkers van Hart van Nederland zijn, of juist Journaal-kijkers? Mensen die SP of PvdA stemmen, of juist PVV?

Wellicht iets voor Maurice de Hond om daar onderzoek naar te doen.