Schrikkeldag

Die ene dag per vier jaar extra, dat levert toch een bepaalde spanning op. De mensen weten niet goed hoe ze moeten omgaan met de schrikkeldag. Zomaar een dag erbij, gratis en voor niks.

Hoewel, daar wordt over getwijfeld. Voor niets gaat de zon op, en volgens de NOS gaat een gemiddeld gezien er 14 euro op achteruit. Tijdens zo’n dag. En daarbij zou de schrikkeldag een gratis werkdag opleveren – werknemers krijgen geen extra loon.

Die spanning, vanmorgen kreeg ik er mee te maken in de trein. Niet vanwege de stroom waar de trein mee aangedreven wordt. Maar tussen Grou-Jirnsum en Leeuwarden was iemand voor de trein gesprongen.

Daar verandert je dag van. Laten we wel reëel blijven – alleen de ochtend verandert er door. Omdat ik die persoon niet ken, ben ik er niet persoonlijk verdrietig over. Wel vind ik het verdrietig voor de familie.

Dylan feliciteert Cohen en Berry

Bob Dylan kon niet aanwezig zijn bij de uitreiking van de PEN-award aan Leonard Cohen en Chuck Berry. Daarom mailde hij zijn felicitatie.

To Chuck, the Shakespeare of rock and roll, congratulations on your PEN award, that's what too much monkey business will get ya . . . Say hello to Mr. Leonard, Kafka of the blues, and Lord Byron Keith (Richards) if he shows up. In all seriousness, Chuck, congratulations on this prestigious honor. You have indeed written the book with a capital B, and congratulations to Leonard, who’s still writing it - Bob Dylan.

Zie hier.

Licht uit gedaan

Het is nou niet zo dat ik een groot fan ben van Guus Meeuwis. Maar je hoeft ook geen fan te zijn om wel door sommige liedjes van een artiest aangesproken te worden. Gisteren had ik het al over ‘Brabant’, een liedje waarin het gevoel wordt beschreven na terugkeer van een weekend van Project Beerze.

Vandaag opnieuw een Meeuwis-klassieker. ‘Tranen gelachen’ geeft ook het gevoel weer wat ik gisteravond had. Ik heb tranen gelachen / Onnozel gedaan / En tenslotte tevreden / Het licht uit gedaan.

Zoiets is het gevoel. Ik denk dat dit met ouder worden te maken heeft. Maar dat weet ik niet. Ik ben immers maar een eenvoudige schoenenlapper.

Project Beerze-weekend

Na een weekend van Project Beerze, ben ik weer thuis. Het was een goed weekend. Al was het maar om de “collega's” weer te ontmoeten.

Vreemd is het om na zo'n weekend weer thuis te komen. Je stapt weer de 'gewone' wereld in. Wat er gebeurt, gaat vrijwel volledig langs je heen. Na afloop moet je weer omschakelen. De sfeer van Beerze is heel anders dan die van de wereld.

De laatste tijd heb ik na afloop van zo'n weekend, het liedje “Brabant” van Guus Meeuwis in mijn hoofd. Ten slotte tevreden het licht uit gedaan. Zo is het maar net. Niet zozeer heimwee, maar wel een wat melancholisch gevoel. Het was goed.

Zo was het.

In de wereld

Er gebeurt veel op deze laatste werkdag van de week. Johan Cruijff gaat naar Mexico, om orde op zaken te stellen bij Guadalajara Chivas. Foppe de Haan wordt juryvoorzitter van ‘Idols voor Tuvalu’, het eilandenrijk waar de Fries een maand lang bondscoach was. Via het programma wordt een opvolger gezocht. Oud-premier en oud-BuZa-minister Rudd van Australië wil weer politiek leider van zijn partij worden. En ondanks het ongeval van prins Friso, wordt er komend weekend veel vakantiedrukte verwacht. Vanwege de skivakantie.

En ik? Ik vertrek vanmiddag naar Hardenberg voor een vergadering van het BeerzeBestuur. Aansluitend ga ik door naar het eerste voorbereidingsweekend van het project. Reken maar dat ik er zin in heb.

Kopspijkers en DWDD

Kopspijkers, het was een programma op de zaterdagavond waar je thuis voor bleef. Of althans, waar ik thuis voor bleef. Het programma van Jack Spijkerman was de ideale mix van actualiteit, human interest, muziek en humor (cabaret, imitatie).

In de latere jaren van Kopspijkers vond ik het programma achteruit gaan. De interviews werden zozo en het cabaret werd steeds groffer. De meest opvallende keuze was toen Spijk naar Talpa ging – de tv-zender van John de Mol, met als voorlopige werktitel TIEN. Opvallend trouwens, dat Jomanda de presentator erop wees.

Nadat Kopspijkers van de buis verdween, is er op zaterdagavond een gat gekomen. Een krater, zo je wilt. De afwezigheid van een amusementsprogramma op dat tijdstip is nooit helemaal opgevuld.

Maar toch, op de avonden van werkdagen is er wel een vergelijkbaar programma gekomen. De Wereld Draait Door. Een uur lang actualiteit, human interest, muziek en humor. En dat vijf avonden in de week.

De Wereld Draait Door is het nieuwe Kopspijkers.

KRO’s Over De Streep

Gisteravond heb ik Over De Streep van de KRO gekeken. In dat programma gaan leerlingen ‘over de streep’, wanneer zij zich herkennen in een omschrijving. Ook gaan de scholieren in kleine groepjes uiteen. In die groepjes vullen ze de zin ‘Als jullie me zouden kennen, dan…’ aan.

In één dag gaan de deelnemers van onbegrip naar respect voor elkaar. Een nobel streven, waar de maatschappij om zit te springen.

Misschien.

Want ik vraag het me af. Allereerst de sfeer van zo’n dag. Volwassenen die heel fout dansen, op aangeven van de dagleider – om zo het ijs te breken. De dagleider, kaal en met plakplaatjes op zijn armen en zijn nek, die een emotioneel verhaal houdt, over hoe hij zijn angsten en mishandelingen overwon.

De toon wordt gezet.

In groepjes worden persoonlijke dingen uitgewisseld. Over jongeren die gepest worden op school. Over jongeren wiens ouders gescheiden zijn. Over jongeren die al op jonge leeftijd grote verantwoordelijkheden dragen.

Tijdens de uitzending wordt muziek onder de film gezet. Adele is te horen, met ‘Make you feel my love’. Adele dus, en niet het origineel van Dylan.

De persoonlijke zaken worden doorgaans verzwegen. Want de rest heeft daar niets mee te maken. Maar in één dag wordt alles openbaar. Bespreekbaar gemaakt. Jongeren worden open, in één dag. Dat heeft effect op de weken erna. De scholieren gaan heel anders met elkaar om.

Voor zolang het duurt. Na een aantal maanden zijn de jongeren de privézaken vergeten. Omdat het is weggezakt. Of omdat iedereen van school af is.

Wie zich de persoonlijke punten van de ander nog weet, heeft een joker om in te zetten.

Knipperlicht

Waar ik me vaak aan stoor, is het gebruik van knipperlichten. Of beter gezegd, het niet gebruik van knipperlichten. Het is behoorlijk frustrerend wanneer een automobilist geen knipperlicht gebruikt bij het afslaan naar links of naar rechts.

Incidenten zijn het niet. Vaak zie ik drie, vier auto’s na elkaar bij hetzelfde punt dezelfde fout maken. Terwijl ze dat niet geleerd is tijdens de rijlessen. Door dit gedrag wordt het bijna onverantwoord om op straat rond te rijden.

En ikzelf, heb ikzelf schone handen? Ik moet bekennen dat het er mij ook wel eens bij in schiet. Maar ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat het bij mij wel incidenten zijn. Om de volgende keer wel het knipperlicht te gebruiken.