Gisteravond heb ik Over De Streep van de KRO gekeken. In dat programma gaan leerlingen ‘over de streep’, wanneer zij zich herkennen in een omschrijving. Ook gaan de scholieren in kleine groepjes uiteen. In die groepjes vullen ze de zin ‘Als jullie me zouden kennen, dan…’ aan.
In één dag gaan de deelnemers van onbegrip naar respect voor elkaar. Een nobel streven, waar de maatschappij om zit te springen.
Misschien.
Want ik vraag het me af. Allereerst de sfeer van zo’n dag. Volwassenen die heel fout dansen, op aangeven van de dagleider – om zo het ijs te breken. De dagleider, kaal en met plakplaatjes op zijn armen en zijn nek, die een emotioneel verhaal houdt, over hoe hij zijn angsten en mishandelingen overwon.
De toon wordt gezet.
In groepjes worden persoonlijke dingen uitgewisseld. Over jongeren die gepest worden op school. Over jongeren wiens ouders gescheiden zijn. Over jongeren die al op jonge leeftijd grote verantwoordelijkheden dragen.
Tijdens de uitzending wordt muziek onder de film gezet. Adele is te horen, met ‘Make you feel my love’. Adele dus, en niet het origineel van Dylan.
De persoonlijke zaken worden doorgaans verzwegen. Want de rest heeft daar niets mee te maken. Maar in één dag wordt alles openbaar. Bespreekbaar gemaakt. Jongeren worden open, in één dag. Dat heeft effect op de weken erna. De scholieren gaan heel anders met elkaar om.
Voor zolang het duurt. Na een aantal maanden zijn de jongeren de privézaken vergeten. Omdat het is weggezakt. Of omdat iedereen van school af is.
Wie zich de persoonlijke punten van de ander nog weet, heeft een joker om in te zetten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten