Beste Tom,
Van harte gefeliciteerd met je blog Bob Dylan in (het) Nederland(s). Vier jaar alweer blog je bijna dagelijks over Bob Dylan.
Je eerste blog plaatste je op 14 februari 2008. Misschien heb je die datum bewust gekozen. De dagdatum is die van de liefde. Een weblog als teken van ‘liefde’. Het zou kunnen, maar de kans is natuurlijk groter dat er geen verband bestaat tussen je blog en Dylan.
Weet je nog dat je vier jaar geleden het blog bent begonnen? Ik kan het me niet herinneren. Ik denk dat het niet veel later was, dat mijn eigen blog werd genoemd door jou. Voor het eerst merkte ik hoe internet daadwerkelijk werkte. Vinden en gevonden worden, het bleek een beproefd concept.
Sinds die tijd hebben we contact. Soms weken niet, en dan weer opeens een aantal dagen achtereen. In mijn boek ‘Gisteren is een herinnering’ noem ik je een Dylan-vriend. Een titel waar je zelf over struikelde. Dat kan ik me voorstellen, maar ik bedoel het minder zwaar dan jij in eerste instantie interpreteerde.
Een Dylan-kennis of Dylan-collega zou meer recht doen aan onze relatie. Het is het overwegen waard. In zekere zin zijn we natuurlijk collega’s. Met Bob Dylan als ‘werkobject’. Zoiets, althans.
Wat is er in die vier jaar gebeurd? Dylan is still alive and kicking. Nog steeds verschijnen er albums van hem. Vorig jaar tekende hij een schrijverscontract bij een uitgeverij. In die vier jaar tijd stond Dylan vier avonden in Nederland. In 2009 drie achtereenvolgende avonden in de Heineken Music Hall in Amsterdam. Vorig jaar een avond met Mark Knopfler in Ahoy, Rotterdam.
Je schrijft bijna elke dag iets over Dylan. De ene keer nieuwtjes, de andere keer commentaar over Dylan. Altijd vanuit je eigen perspectief. Meer Dylan in huis, meer niet-Dylan uit huis, is je adagium.
Alles wat je doet en leest, leg je aan de meetlat van Dylan. Pas als een artiest of schrijver met Dylan heeft samengewerkt, wordt die interessant. Nog interessanter is de samenwerking an sich. Hoewel natuurlijk niets en niemand kan tippen aan de meester zelf.
Dat is ook altijd mijn pijnpunt geweest bij je blog. Andere artiesten dan Dylan luister je bijna principieel niet. Covers zijn een ramp, omdat ze het niveau van His Bobness niet halen. Zo interpreteer ik je commentaren op de covers.
Vanzelfsprekend is dat je goed recht.
Maar laat ik eerlijk wezen: ik kijk dagelijks op je blog. Om te kijken naar nieuwtjes in het Nederlandstalig gebied. Over je commentaren op boeken en cd’s. Je maakt me nieuwsgierig naar je mening. Dat doet me deugd. Iemand met verstand van zaken. Dat is duidelijk geworden in je blog, en in je boeken.
Er is veel te zeggen. Hier wilde ik het bij laten.
Laat ik afsluiten met de wens, dat je nog lang door gaat als Dylan-blogger.
Groet,
Frits
Van harte gefeliciteerd met je blog Bob Dylan in (het) Nederland(s). Vier jaar alweer blog je bijna dagelijks over Bob Dylan.
Je eerste blog plaatste je op 14 februari 2008. Misschien heb je die datum bewust gekozen. De dagdatum is die van de liefde. Een weblog als teken van ‘liefde’. Het zou kunnen, maar de kans is natuurlijk groter dat er geen verband bestaat tussen je blog en Dylan.
Weet je nog dat je vier jaar geleden het blog bent begonnen? Ik kan het me niet herinneren. Ik denk dat het niet veel later was, dat mijn eigen blog werd genoemd door jou. Voor het eerst merkte ik hoe internet daadwerkelijk werkte. Vinden en gevonden worden, het bleek een beproefd concept.
Sinds die tijd hebben we contact. Soms weken niet, en dan weer opeens een aantal dagen achtereen. In mijn boek ‘Gisteren is een herinnering’ noem ik je een Dylan-vriend. Een titel waar je zelf over struikelde. Dat kan ik me voorstellen, maar ik bedoel het minder zwaar dan jij in eerste instantie interpreteerde.
Een Dylan-kennis of Dylan-collega zou meer recht doen aan onze relatie. Het is het overwegen waard. In zekere zin zijn we natuurlijk collega’s. Met Bob Dylan als ‘werkobject’. Zoiets, althans.
Wat is er in die vier jaar gebeurd? Dylan is still alive and kicking. Nog steeds verschijnen er albums van hem. Vorig jaar tekende hij een schrijverscontract bij een uitgeverij. In die vier jaar tijd stond Dylan vier avonden in Nederland. In 2009 drie achtereenvolgende avonden in de Heineken Music Hall in Amsterdam. Vorig jaar een avond met Mark Knopfler in Ahoy, Rotterdam.
Je schrijft bijna elke dag iets over Dylan. De ene keer nieuwtjes, de andere keer commentaar over Dylan. Altijd vanuit je eigen perspectief. Meer Dylan in huis, meer niet-Dylan uit huis, is je adagium.
Alles wat je doet en leest, leg je aan de meetlat van Dylan. Pas als een artiest of schrijver met Dylan heeft samengewerkt, wordt die interessant. Nog interessanter is de samenwerking an sich. Hoewel natuurlijk niets en niemand kan tippen aan de meester zelf.
Dat is ook altijd mijn pijnpunt geweest bij je blog. Andere artiesten dan Dylan luister je bijna principieel niet. Covers zijn een ramp, omdat ze het niveau van His Bobness niet halen. Zo interpreteer ik je commentaren op de covers.
Vanzelfsprekend is dat je goed recht.
Maar laat ik eerlijk wezen: ik kijk dagelijks op je blog. Om te kijken naar nieuwtjes in het Nederlandstalig gebied. Over je commentaren op boeken en cd’s. Je maakt me nieuwsgierig naar je mening. Dat doet me deugd. Iemand met verstand van zaken. Dat is duidelijk geworden in je blog, en in je boeken.
Er is veel te zeggen. Hier wilde ik het bij laten.
Laat ik afsluiten met de wens, dat je nog lang door gaat als Dylan-blogger.
Groet,
Frits
Geen opmerkingen:
Een reactie posten