Het is nou niet zo dat ik een groot fan ben van Guus Meeuwis. Maar je hoeft ook geen fan te zijn om wel door sommige liedjes van een artiest aangesproken te worden. Gisteren had ik het al over ‘Brabant’, een liedje waarin het gevoel wordt beschreven na terugkeer van een weekend van Project Beerze.
Vandaag opnieuw een Meeuwis-klassieker. ‘Tranen gelachen’ geeft ook het gevoel weer wat ik gisteravond had. Ik heb tranen gelachen / Onnozel gedaan / En tenslotte tevreden / Het licht uit gedaan.
Zoiets is het gevoel. Ik denk dat dit met ouder worden te maken heeft. Maar dat weet ik niet. Ik ben immers maar een eenvoudige schoenenlapper.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten