Jaaroverzicht 2011

Een vooruitblik voor 2011. Nu ik dat terug lees, merk ik hoe globaal ik ben geweest. Mijn vooruitblik was weinig concreet. Dylan zeventig, ontwikkelen als journalist, Perspex'en, weinig écht te melden. Dat zeg ik nu, in retrospectief.

Want er is wel degelijk iets te melden over het afgelopen jaar. Dat tante Adrie overleed op de eerste zondag van het jaar. Dat ik vorig jaar werkte op de klantenafdeling van Essent, maar al spoedig via de achterdeur vertrok – om vervolgens een maand of tien thuis te moeten zitten.

Dit jaar was het jaar waarin ik daadwerkelijk hoofdredacteur van de Perspex ben geweest. Vier nummers hebben we naar de leden gestuurd. Het eerste nummer met Otto van der Galiën, oud Statenlid van de ChristenUnie/SGP-fractie in Fryslân, nu de fractievoorzitter van de Friese PVV. Dit jaar hebben we met de Perspex ook een nieuwe vormgeving genomen. We zijn altijd in beweging bij PerspectieF.

Bob Dylan trad dit jaar op in China. Naar verluidt zou Dylan onder censuur hebben gestaan, wat hij zelf heeft ontkent. Afgelopen oktober trad Dylan op in Nederland, met Mark Knopfler in het voorprogramma. En Dylan heeft dit jaar een boekencontract getekend voor zes boeken.

Een andere Bob kwam ook naar Nederland, maar lijkt minder succesvol. Bob Geldof trad op in Franeker, en moest zijn optredens in Amsterdam en Hoogeveen afzeggen vanwege gebrek aan belangstelling.

Dit jaar verschenen twee boeken van mijn hand: Uit Zeeland Zeeuwse Laarzen en Gisteren Is Een Herinnering. Het eerste boek is een verhalenbundel met blogs en artikelen uit de afgelopen vijf jaar. Gisteren Is Een Herinnering is een boek over Bob Dylan.

Sinds november ben ik kandidaat-bestuurslid voor de Provinciale Unie van ChristenUnie. Mijn portefeuille is PerspectieF en secretaris.

Wat niet onvermeld mag blijven, is mijn humorvolle vermelding in het Nederlands Dagblad. Ik heb in januari een gedicht ingestuurd over het thema Nacht. 'Van Rijn' heette mijn gedicht, en ging als volgt:

De nacht

wacht

Er zijn nog meer gebeurtenissen, groot of klein, die het afgelopen jaar zijn gebeurd. Soms was het de moeite waard om over te bloggen. Soms nauwelijks. Het is mij gelukt om ook dit jaar minstens eenmaal per dag een blog te schrijven – met uitzondering van de E&R-weekenden, E&R-week en de retraite-week.

Moet er nog iets over 2011 gezegd worden? Ik denk het niet.

Samoa en Johan Heesters

Vandaag wordt Johan Heesters begraven in München. De Nederlander overleed vorige week, kort na zijn 108e verjaardag. Bijzonder aan Heesters was dat hij tot eind november van dit jaar nog actief was als artiest. Hij kreeg er een notering voor in het Guinnes Book of Records.

Johan Heesters is in Nederland nog steeds omstreden. In de oorlog zou hij in Dachau hebben opgetreden voor Adolf Hitler. Dat optreden heeft Heesters altijd ontkent – wel is hij in Dachau geweest, omdat alle artiesten daarvoor een uitnodiging kregen.

In Samoa bestaat deze dag overigens niet. Dat wil zeggen: 30 december 2011. De archipel stond bekend als hekkensluiter in de viering van de jaarwisseling. Maar dat is niet handig voor de handel met Australië en Nieuw-Zeeland. Daarom is besloten om over de datumgrens heen te gaan – nu is het land één van de eerste landen die nieuwjaar viert. Gevolg is wel dat de datum van vandaag niet bestaat in Samoa.

De een-na-laatste dag van het jaar. Hier en daar worden al de gebruikelijke lijstjes gemaakt. Ik weet dat ook ik me moet dompelen in het afgelopen jaar. Ook ik moet verantwoording afleggen over 2011. Wat heb ik 1 januari gezegd, wat is uitgekomen, wat is niet gebeurd wat ik wel had aangekondigd, en wat is wel gebeurd zonder dat ik het wist aan het begin van het jaar?

Dat lijstje komt er zeker aan. Maar niet vandaag. Morgen, de laatste dag van het jaar. Het heeft natuurlijk wel iets vreemds om een jaaroverzicht te maken, terwijl het jaar nog niet helemaal voorbij is. Morgen dus, om zondag weer een overzicht te maken van wat er staat te gebeuren.

Boekscout-meisje

Hoe ze heet, weet ik niet. Evenmin weet ik hoe oud ze is op die foto. En wanneer die foto is gemaakt. Maar ik zou spontaan verliefd op haar kunnen worden. En dat alleen dankzij de foto van mijn uitgever Boekscout. Deze foto staat op de promotie-mail die sommigen krijgen van Boekscout.

Ik denk dat het Boekscout-meisje Evelien heet, en op de foto 22 jaar oud is. De foto is genomen begin september, ik gok van 2009. Evelien heeft haar haar los, en dat staat haar goed. Ze draagt een hempje en een spijkerbroek met een brede riem. Dat zal ze bewust hebben gedaan, ze weet dat ze het haar staat.

Zal ik Evelien ooit eens ontmoeten? Geen idee, misschien blijft het bij de foto. Ik denk dat het zo goed is.

E-mailen – eerst de tekst…

Het is verstandig om bij een e-mailbericht eerst de tekst te tikken en dan pas de ontvanger in de adressering te zetten. Vanmorgen zag ik collega Ronald een mail schrijven, en hetzelfde doen als in de eerste zin. Plots schoot me een anekdote binnen.

Volgens mij was het een column waarin ik het volgende las. Een werknemer had net een slecht gesprek gehad met zijn chef. Lichtelijk aangebrand ging de werknemer weer achter zijn bureau zitten en schreef in alle emotie een mail naar zijn leidinggevende. Eerst het mailadres opgeschreven, toen de broodtekst van zijn verhaal.

Het schrijven kalmeerde de man, en hij verzond zijn e-mail niet. Lange tijd stond de desbetreffende mail in de map Concepten. De werknemer zou de mail helemaal vergeten zijn, ware het niet dat hij op een dag een mailtje kreeg van zijn chef waarin stond: ‘Ontslag aanvaard.’

De mail was door een fout toch verzonden. Tjah, die werknemer kon zijn bureau gaan inruimen.

Jacob Lensky II

Ik ben gisteren te kort door de bocht gegaan. Ik heb gezegd dat Jacob Lensky voor de tweede keer is gestopt als profvoetballer vanwege de drank. Dat is niet waar. Zijn tweede afscheid is vanwege zijn drankprobleem. Zijn eerste afscheid was omdat Lensky niet goed in zijn vel zat.

Op deze fout werd ik gewezen door schrijver Danny van der Linden. Hij heeft onder meer het boek 'Langs de zijlijn van Galgenwaard' geschreven, een bundel met interviews met FC Utrecht-spelers en columns over de volksclub. En FC Utrecht is de club waar Lensky ditmaal is gestopt.

En toch, ik hoop het niet voor de Canadees-Tsjech, maar zou zijn psychische moeite van zijn eerste 'pensioen' niet een reden kunnen zijn voor een verborgen drankprobleem? Zou hij in zijn voetballoze periode ook al niet verslaafd zijn geweest? Nogmaals, ik hoop het niet. Ik wens hem beterschap.

Lopend bellen

Ik betrap me er zelf vaak op. En ik signaleer het bij anderen. Sinds de komst van de mobiele en draagbare telefoon is het zittend bellen een uitstervend verschijnsel. Nee, er moet gelopen worden tijdens een telefoongesprek.

Vreemd, want lopen is een extra activiteit. En als er iets is wat ik niet goed kan, is het twee dingen tegelijk. Lopen en bellen, dus. En toch doe ik het. Een onweerstaanbare drang maakt me meester, ik kan het niet bedwingen.

Maar maak het niet groter dan het is, het is geen topsport. Lopen tijdens het bellen verhoogd niet de conditie, evenmin val je er kilo’s van af.

Wellicht dat het lopen te maken heeft met een soort afleiding. Dat je ondertussen wat anders doet. Vergelijkbaar met het in je handen houden van een pen. En daarbij, lopen verhoogt wel mijn creativiteit. Dus dat compenseert dan weer de vreemde gewoonte om te lopen tijdens het bellen.

Hoor je dus tijdens een telefoongesprek met mij iets nieuws, iets creatiefs, dan ben je telefonisch getuige van een nieuw idee.

Jacob Lensky, ex-voetballer van beroep

Jacob Lensky is weer per direct gestopt als profvoetballer. Nadat hij in 2008 ook al met voetbalpensioen ging om af te kicken van zijn drankprobleem, kwam hij in 2009 terug. Niet bij zijn oude werkgever Feyenoord, maar bij de volksclub FC Utrecht.

Deze man spreekt enorm tot mijn verbeelding. Niet zozeer omdat ik jaloers ben op zijn drankverslaving. Integendeel, zoiets is afschuwelijks en niemand toe te wensen. Het feit dat Lensky opnieuw is teruggevallen in zijn oude patroon, bewijst maar eens het grote ongelijk van Koning Drank.

Wel omdat Lensky tot tweemaal toe stopt met zijn carrière. En dat op relatief jonge leeftijd, respectievelijk 19 en 23 jaar. Hoe diep moet je gaan om je curriculum zo af te sluiten? Tot tweemaal toe moet Lensky zijn meerdere erkennen in drank. Eenmaal is hij teruggekomen.

Dan ben je 23 jaar, en zit je actieve leven er al op. Of ziet de Canadees-Tsjech kans om opnieuw terug te komen?

230.000

Het is Tweede Kerstdag 2004, en ik ben bezig met het Profielwerkstuk voor havo 5. Onderwerp is Bob Dylan. Omdat mijn pws-maatje Gert geveld is door Pfeiffer, besluit ik om alvast wat te tikken voor ons werkstuk. Want wat af is, hoeft niet opnieuw gedaan te worden.

Ik ben behoorlijk productief, merk ik. Bob Dylan is dan ook een onderwerp waar ik met gemak over kan schrijven. Soms wat opzoeken ter controle, dan weer een citaat overnemen, het gaat voorspoedig. Kon je maar elke dag schrijven, en daar van kunnen leven.

Op de achtergrond staat de radio aan. Radio 2, de Top2000 is bezig aan de vijfde editie. Voor het vijfde achtereenvolgende jaar voerde Queen de lijst aan met Bohemian Rhapsody.

Elk uur is er nieuws. Die nacht was in het verre oosten een tsunami geweest. Dat woord kende ik niet. Tsunami. Het blijkt een enorme vloedgolf te zijn. Deze tsunami hield huis met name bij Indonesië – maar uiteindelijk kreeg ook Zanzibar te maken met deze vloedgolf.

Het dodental loopt elk journaal verder op. De eerste berichten gingen over enkele honderden doden en gewonden. Die honderden werden duizend. Duizend werd tweeduizend, drieduizend, vijfduizend, tienduizend. Dat aantal bleek later bijna exponentieel te groeien. De aantallen werden in tienduizendtallen bekend gemaakt.

Om uiteindelijk te stoppen rond de 230.000 doden. Een absurd getal. Ik kan me er niets bij voorstellen. Ook niet als ik de beelden zie van de vloedgolf. Vakantiegangers die met hun mobiel in de hand een filmpje van de watermuur maken. Al dan niet vluchtend voor het natuurgeweld.

Die dagen schrijf ik het leeuwendeel van het Profielwerkstuk. Met 230.000 in mijn achterhoofd en de Top2000 als soundtrack.

Het Woord is vlees geworden

Het Woord is mens geworden, en heeft bij ons gewoond, vol van goedheid en waarheid, en wij hebben zijn grootheid gezien.

Met deze tekst begint Johannes zijn evangelie. Het kerstverhaal op een literair niveau. Het Woord is vlees geworden. Voor iemand die zelf ook met woorden bezig is, is Johannes' proloog een aansprekend begin.

Kerst, woorden, het is een mooie gelegenheid om naar de kerstplaat van Bob Dylan te luisteren. Twee jaar geleden verscheen 'Christmas in the heart', met daarop de klassiekers. Zoals verwacht blijft Tom Willems enthousiast over deze plaat. Er staan inderdaad mooie uitvoeringen op. Zoals “O' come all ye faithful”, waarin Dylan het eerste couplet in het Latijn zingt. Of “Hark the herald angels sing”. Soms doet His Bobness zijn best.

Maar lang niet alles is even mooi. “Must be Santa”, zou Dylan wat aangeschoten zijn? Of “Here comes Santa Claus”, “Winter Wonderland”: tjah, toe maar.

Afgelopen week droomde ik over Bob Dylan. Ik was in Amersfoort, bij broer Maarten. Ik was net vertrokken richting de bus of de trein. Op dat moment word ik gebeld door Maarten. Hij heeft het over Dylan, en noemt daarbij het woord 'bezorgd'. Of ik nog terug wil komen.

Het volgende moment sta ik weer bij hem in de woonkamer. Daar vertelt Maarten dat Dylan is overleden door een ernstige ziekte. Welke ziekte dat is, en wat de details zijn, weet ik niet. Want dan gaat mijn droom verder in een andere flard.

De Amerikaanse woordkunstenaar – mocht hij overleden zijn en we elkaar in de hemel herkennen, hoop ik Dylan nog eens te spreken. Ik ben er namelijk van overtuigd dat Dylan christen is. Zijn Dylaneske spreuken ademen zoveel vertrouwdheid... zou Dylan dan toch als een van de weinigen de Bijbel begrepen hebben?

Het Woord is mens geworden. Gelukkig kerstfeest.

Windesheim deel 3

Vandaag is opnieuw een column verschenen van Teun van de Keuken. Hij was de docent die mij het interviewen aanleerde. Nog regelmatig denk ik aan de lessen van Teun terug. Al was het maar vanwege het volgende voorbeeld. Je mag nooit vragen: “Mag ik je vragen hoe oud je bent?” Het antwoord is dan “Ja”. Of “Nee”, dat ligt er maar net aan. Maar met zo'n kort antwoord is je vraag beantwoord, zonder dat je echt een bevredigend antwoord hebt.

Maar nu schrijft Teun opnieuw over zijn voormalige werkgever. Een eerlijke column, ook over Teun zelf. Hij begint: Ik heb twee semesters les gegeven aan de school voor journalistiek in Zwolle. Niet de gelukkigste periode uit mijn werkzame leven.

Verderop legt Teun uit waarom het geen gelukkige periode is geweest. Teun begon enthousiast, als iemand uit het veld. De koppeling tussen een actueel interview houden en de skills doorgeven aan studenten, dat leek hem wel wat. Maar het stimuleren van het halen van goede cijfers was niet de praktijk op Windesheim.

In de tijd dat ik op Windesheim rondliep, zag ik veel middelmaat. En onder de middelmaat. Die middelmatigen en ondermiddelmatigen gingen almaar over. Omdat ze redelijk goede reflectieverslagen hadden geschreven (dat zijn stukken waarin ze hun eigen werk beoordelen), terwijl hun werk verder niet voldeed.

En laat ik eerlijk zijn, dit beeld herken ik. Het is waar dat middelmaat de hoofdmoot is op Windesheim. Dat de leerfabriek meer genoegen neemt met de kwantiteit dan de kwaliteit. Dat is al spijtig genoeg.

Wat nog minder hoopgevend is, is de alinea waarmee Teun zijn wekelijkse column eindigt. De meeste Windesheimers komen van de opleiding met lege handen. Ze zijn opgeleid voor werkloosheid. Buitengewoon treurig.

Ik moet me aansluiten bij de column van Teun. Het is waar. Een trieste constatering zo vlak voor Kerst. Voor de seculiere studenten is het dus een Kerst-mis.

Geen paniek

De hele commotie rond Windesheim – ik word vaak bevraagd over mijn diploma. Is die ook ondermaats? Heb ik een diploma gekregen, die HBO-onwaardig is? Wordt mijn diploma onderzocht door de speciale externe commissie?

Uiteraard, ik zat ook met vragen. Dat dwong mij ertoe om contact op te nemen met Windesheim, en te vragen naar Jan Rietman. Niet de pianist, maar een manager bij de opleiding Journalistiek. Hij mailde mij de volgende reactie.

Bedankt voor je e-mail.

We begrijpen je bezorgdheid en betreuren de situatie ten zeerste.

Voor oud-studenten waarvan het diploma is gedateerd na 1 september 2009 geldt dat alle relevante afstudeerwerkstukken opnieuw worden beoordeeld. Alle oud-studenten waarvan het afstuderen wordt onderzocht krijgen een brief thuisgestuurd. Deze brief is donderdag 22 december verstuurd. In deze brief informeren we je over de aanpak en de gang van zaken in de komende maanden. Dit betekent dus dat je naar de datum op je diploma moet gaan kijken, dan weet je of je tot deze groep behoort.

Voor meer informatie kun je kijken op www.windesheim.nl. Daar vind je een lijst met veelgestelde vragen met aanvullende informatie.

Goed, 1 september 2009 is dus de magische datum. Ik haalde mijn diploma in september 2009 op, dus ik moest maar goed kijken welke datum op mijn diploma staat. Warempel, mijn afstudeerdatum staat genoteerd voor 31 augustus 2009. Met een minimale marge val ik dus buiten de kritische periode.

Voor 11 januari staat een informatie-avond gepland voor oud-studenten. Ik ga er uiteraard heen, ondanks dat ik in de buitencategorie val. Maar ik wil wel het naadje van de kous weten.

@Teunvandekeuken en Windesheimse journalistiek

Afgelopen week werd pijnlijk duidelijk dat de opleiding Journalistiek van Windesheim in Zwolle ondermaats is. Drie studenten die hun diploma die dag zouden ophalen, kregen een e-mail waarin stond dat ze beter thuis konden blijven. Het niveau van hun diploma zou niet HBO-waardig zijn.

HBO-waardig, je kunt je afvragen hoe zoiets wordt gecontroleerd. Het is redelijk abstract, de waardigheid van een opleiding. En zeker de journalistieke opleiding – als er iets onderhevig is aan meningen en opvattingen, is het de journalistiek wel.

Misschien is er wel meer aan de hand. Toen ik op Windesheim journalistiek studeerde, kreeg ik in mijn tweede jaar les van Teun van de Keuken. Hij onderwees ons in het interviewen. En het moet gezegd, Van de Keuken is daar bedreven in. Het waren goede lessen die we van hem kregen.
Tegelijk was Van de Keuken een tikkeltje narcistisch. Zijn werk voor de Keuringsdienst van Waarde maakte hem wat minder bescheiden dan zijn collega's op Windesheim. Moet je hem daarop afrekenen? Misschien is zijn narcistische aard belangrijk geweest voor zijn werk met de slaafvrije Tony's Chocolonely.

Alweer drie jaar geleden nam Van de Keuken afscheid van Windesheim. Hij deed dat in het openbaar, middels zijn column in de Amsterdamse ochtendkrant het Parool. Een vernietigende column over het treinreizen en de lessen op school.

De eerste twee alinea's zijn bedroevend. Alleen al de eerste zinnen. Ik heb een tijdje lesgegeven in Zwolle. Dat klinkt erg en dat was het ook. Zwolle zelf is al niet veel soeps, en de leerlingen aan wie ik lesgaf, maakten het er niet beter op.

En dan moest de column nog gaan beginnen.

Moet ik er nog iets over zeggen? Dat lijkt me niet. Sinds Van de Keuken is vertrokken, is het niveau van Journalistiek op Windesheim zonder meer deplorabel te noemen.

Pieter Bas

Pieter Bas heet het softwaresysteem waarmee wij bij Omrin mee werken. Het is Pieter Bas voor en Pieter Bas na. Pieter Bas Automatisering is vernoemd naar de oprichter, Pieter Bas Buskens. Samen met zijn broer Hans vormt Pieter Bas de directie van zijn bedrijf.

Toen ik vorige week voor het eerst hoorde over Pieter Bas, moest ik gelijk denken aan het debuut van Godfried Bomans. Ik vroeg me af of het softwaresysteem vernoemd was naar dat boekje van Bomans. Dat bleek niet het geval. Tenminste, niet direct. Misschien dat pa en ma Buskens grote fans waren van Bomans – dat heb ik niet kunnen achterhalen.

Vandaag is het veertig jaar geleden dat Godfried Bomans overleed. Het weekje op de Rottumerplaat heeft hem waarschijnlijk de das omgedaan. Daarmee is een bijzonder schrijver gestorven. Een bijzonder humoristische auteur.

Pieter Bas – gelukkig hebben we de namen nog.

Kortste dag – dat zou je willen

Het is vandaag de kortste dag van het jaar. Midwinterfeest – na vandaag worden de dagen weer langer. Maar staat er ook een koude winter voor de deur. Of niet, maar dat merken we vanzelf.

De kortste dag. Christelijke Hogeschool Windesheim wil wel heel graag dat vandaag de kortste dag van het jaar is. Dagblad Trouw kwam vanmorgen met het bericht dat de diploma's van de opleiding Journalistiek ondermaats zouden zijn. Vandaag kwam de school dan met een persbericht, waarin de ochtendkrant werd bevestigd. Ondertussen hebben diverse media het bericht al overgenomen.

Het bericht kwam aan het licht toen drie studenten vandaag hun diploma niet mochten ophalen. Ondanks dat hun scripties al in september waren goedgekeurd, kregen ze deze week bericht dat ze vandaag mochten thuisblijven. Niks feeststemming. Het doet bijna denken aan het verbod op ritueel slachten van Marianne Thieme.

Het kwaad is natuurlijk al geschied. Ondanks alle verzachtende woorden en omstandigheden, staan (afgestudeerde) journalistiekstudenten van Windesheim in een slecht daglicht. Het diploma is besmeurd, ondanks het herstelprogramma.

En eerlijk is eerlijk, ook ik ben in het bezit van zo'n getuigschrift van Windesheim. Ik heb in vier jaar mijn journalistendiploma gehaald. Op Windesheim. Het is de vraag of mijn diploma wordt onderzocht – waarschijnlijk val ik net buiten de termijn van twee jaar, waarin naar het niveau van de diploma's wordt gekeken.

Moet ik er nog iets over zeggen? Lijkt me niet. Het is al sneu genoeg.

Poëzieprijs

Tonnus Oosterhoff heeft de P.C. Hooft-prijs gekregen voor zijn poëzie. Dat is een mooie opsteker voor de dichter. Een aardig feitje voor op je curriculum vitae. Een mooie prijs ontvangen voor je werk. Dat doet een mens goed.

Op welke manier zou zo'n prijs uitwerken? Zou de uitgever je meer royalty's betalen? Zou je vaker worden uitgenodigd voor lezingen? Of verdwijn je in de administratie? Ik weet het niet.

Cultuur en politiek

Dat cultuur en politiek helemaal niet ver van elkaar hoeven te liggen, is de afgelopen maanden duidelijk geworden. In Nederland kennen we Cees van Leeuwen. In een vroeg leven was hij basgitarist van de popgroep Kayak. Maar tijdens het kabinet-Balkenende-I was hij staatssecretaris van Cultuur namens de Lijst Pim Fortuyn.

Jorge Semprun was schrijver en overlever van de Holocaust. Hij werd na het Franco-tijdperk minister van Cultuur. Zondag overleed Václav Havel, toneelschrijver, dichter en president van Tsjechoslowakije en Tsjechië.

Zouden culturelen meer politiek geëngageerd zijn dan dat politici cultureel geëngageerd zijn?

Opa

Gelukkig is het niet gebeurd. Geen huilende ooms en tantes bij de familiedag, naar aanleiding van mijn opa's honderdste geboortedag. Niet oudere familieleden die me vergeleken met mijn grootvader zaliger.

Gelukkig, want ik denk dat ik me anders schuldig zou gaan voelen. Voor iets waar ik geen invloed op heb, namelijk het lijken om een ander. Maar het alternatief weet ik natuurlijk niet. Wat nou als mij hetzelfde zou overkomen als Daniel Mendelsohn?

Ik weet het niet. Misschien zou ik dan ook wel een boek gaan schrijven over mijn 'twin'. Misschien, misschien ook niet. Want het alternatief, nogmaals, weet je eigenlijk niet. Net als de 'Wat zou je doen als...?'-vragen. Dat weet je vaak niet, omdat het niet de realiteit is.

Het was overigens een zeer aangenaam samenzijn, zaterdagmiddag en -avond.

Queen – Jesus

And then I saw Him in the crowd

Wat een eerste zin! 'Jesus' staat op de B-kant van 'Queen', het debuut van de Britse popgroep. Het album kenmerkt door de rockmuziek. In een paar schetsen wordt in dit lied het verhaal verteld van Jezus van Nazareth.

A lot of people had gathered round Him

The beggars shouted the lepers called Him

The old man said nothing

He just stared about him

All going down to see the Lord Jesus

All going down to see the Lord Jesus

All going down

Then came a man before His feet he fell

Unclean said the leper and rang his bell

Felt the palm of a hand touch his head

Go now go now you're a new man instead

All going down to see the Lord Jesus

All going down to see the Lord Jesus

All going down

It all began with the three wise men

Followed a star took them to Bethlehem

And made it heard throughout the land

Born was the leader of man

All going down to see the Lord Jesus

All going down to see the Lord Jesus

All going down

It all began with the three wise men

Followed a star took them to Bethlehem

And made it heard throughout the land

Born was the leader of man

All going down to see the Lord Jesus

All going down to see the Lord Jesus

All going down

Dit lied is geschreven door Freddie Mercury. Zijn ouders zijn aanhangers van het Parsi-zoroastrisme, een religie uit India. Niet zo opmerkelijk, want Mercury werd geboren als Farokh Bulsara op Zanzibar, waar zijn vader werkte voor de Britse koloniale overheid. Als kind ging Mercury naar school in India, waar hij met zijn ouders heen was verhuisd. De jonge Farokh mocht naar Engeland om te studeren.

In de jaren die volgden, leek van een religieuze Freddie Mercury niets over. Berucht zijn de feesten die hij gaf. Zijn levensstijl leek weinig op die van trouw. Daar heeft hij ook de prijs voor moeten betalen. Wat hem een afschuwelijk levenseinde gaf.

Opmerkelijk is dat op het laatste album wat Mercury meemaakte, Innuendo, het nummer 'We're all God's people' staat. Zo is de cirkel weer rond. Zou Freddie Mercury dan toch...?

Fluit

Dat is ook knap vervelend: de fluitiste van het Metropool Orkest is haar fluit kwijt. Die fluit lag in de auto – toen de fluitiste haar dochter uit school haalde, sloegen dieven een autoruit in en namen de fluit mee. In de tas van de fluit zat ook een piccolo. Samen een marktwaarde van zo'n 17.000 euro. Mede dankzij de negen karaats fluit.

Dan vraag je je toch af: hoe wisten de dieven dat ze juist die tas moesten hebben? Was het een wilde gok of een gerichte actie? Waar zet die moeder de auto neer, als ze haar dochter ophaalt? Staat die auto dan drie huizenblokken verderop? Staat die auto op een onduidelijke plek? En die dochter, kan die niet fietsen? Is dochterlief over het paard getild, of moest die gelijk door naar fluitles?

Vreemd hoor.

Herkenning

Een tijdje geleden, toen ik een jaar of zes, zeven, acht was, gebeurde het wel eens dat ik een kamer binnenkwam en er bepaalde mensen begonnen te huilen. (…)

Onder die mensen waren er een stuk of wat die huilden als ze mij zagen. Dan kwam ik de kamer binnen en dan keken ze naar me en brachten ze (meestal vrouwen) beide gekromde handen, met hun ringen en de knoesten, gezwollen en hard als die van een boom, die hun knokkels waren, dan brachten ze die handen naar hun dorre wangen en zeiden ze, met theatraal ingehouden adem: 'Oi, er zet ois zejer enlech tsoe Sjmiël!'

O, hij lijkt zo ontzettend op Sjmiël!

Dit zijn wat zinnen uit de inleiding van 'Verloren', een boek van Daniel Mendelsohn. De auteur en journalist werd vaak vergeleken met zijn oud-oom Samuël. De twee leken sprekend op elkaar. Het zou nog jaren duren voordat Mendelsohn de moed nam om op zoek te gaan naar het verhaal van zijn oud-oom.

'Verloren' is het openhartige reisverslag van Mendelsohn, waarin hij verslag doet van zijn reizen over de wereld. Alles in dienst om te weten wie die oud-oom dus was. Hij ontdekt dat Sjmiël en zijn gezin zijn omgebracht tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Ik moest aan dit voorval en dit boek denken toen mijn tante (de zus van mijn moeder) deze week belde. Mijn tante H. had mijn eerste boek Uit Zeeland Zeeuwse Laarzen gekocht via de boekhandel. De auteursfoto deed haar denken aan haar vader, mijn opa dus.

 Morgen is het honderd jaar geleden dat mijn opa Hartog is geboren. Hij stierf nog voor ikzelf geboren was. Zijn honderdste geboortedag is de reden voor een familiedag. Ik zal mijn ooms en tantes weer zien. Zouden zij ook gaan huilen bij het zien van mij?

Heerenveens Dictee

Koppeltekens in het woord, of juist niet? Moet je een hoofdletter gebruiken, of is dat bij dit woord niet nodig? Hoe zat het ook alweer met de trema's boven letters? Het Groot Dictee der Nederlandse Taal, met spreekstalmeester Philip Freriks, is een jaarlijks hoogtepunt voor schrijvers en BN'ers (en BV's).

Vorig jaar werd in Heerenveen een lokaal Dictee gehouden. Ik heb er aan meegedaan, als semi-bekende inwoner van Heerenveen. Toen heb ik niet gewonnen. Dit jaar wilde ik weer meedoen, om nu wél te gaan winnen. Nauwlettend heb ik de plaatselijke en lokale kranten in de gaten gehouden.

Maar hoe ik ook keek, niets een aankondiging van een nieuw Heerenveens Dictee. Navraag bij een organisator leerde me dat er dit jaar geen Dictee komt. Dus geen kans om voor de titel te gaan.

Nu maar hopen dat in 2012 wel een Dictee wordt gehouden.

Dylan en de lowbudget-musical

Ongeveer tweeënhalf jaar geleden werd bekend gemaakt dat Bob Dylan een lowbudget-musical zou gaan schrijven. Dylan zou samenwerken met Robert Hunter (van The Greatfull Dead), met wie hij ook samenwerkte voor Together Through Life (2009).

In een artikeltje wat toen op internet stond, vertelde Dylan iets over de musical en de voorbereiding. "Hunter is an old buddy [ze werkten ook al samen voor Down in the Groove, 1989]. We could probably write a hundred songs together if we thought it was important or the right reasons were there."

"He's got a way with words and I do too. We both write a different type of song than what passes today for songwriting. We'll be writing a couple of other songs too, for some off-Broadway play."

Nu zijn we dus tweeënhalf verder. Van die musical heb ik niets meer gehoord. Evenmin Tom Willems, bij wie ik voor alle zekerheid dit verhaal maar heb gecheckt. Die musical kunnen we wel vergeten. Niet heel vreemd, de musical 'The times they are a-changin'', gebaseerd op Dylans teksten, ging na twee dagen Broadway alweer van de planken.

Overigens denk ik wel dat Dylan en Hunter samen liedjes hebben geschreven. Die teksten, en wellicht ook wat demo's, liggen in een grote kluis van Columbia. Keurig gearchiveerd voor later.

Ritueel slachten

Marianne Thieme is boos. De frontvrouw van de Partij voor de Dieren zegt dat de Eerste Kamer mijlenver van de samenleving afstaat. Want volgens Thieme, zelf praktiserend Zevende-dag-adventist, is de samenleving ervan overtuigd dat de vrijheid van godsdienst ingeperkt moet worden om zo een einde te maken aan de rituele slacht.

Tjah, ik weet het niet. Natuurlijk is het jammer dat het wetsvoorstel van Thieme niet door de Senaat is gekomen. En dan moet je je afreageren. Gelukkig kan dat, maar in alle emotie zeg je misschien niet hetgeen wat handig is.

Ik zeg er daarom maar niets over. Wel dat ik Thieme snap in haar eerste reactie. Tegelijk denk ik dat Thieme er maar eens een nachtje over moet slapen.

13-12-'11

Het is vandaag een bijzondere dag. Om meerdere redenen, kan ik wel zeggen. Vandaag heb ik mijn tweede werkdag als ICT'er bij Omrin gehad. Dat is al een verdubbeling van het aantal dagen dat mijn voorganger op deze werkplek, heeft gewerkt. Okee, een terechte vraag is of dat een prestatie van mijn kant is. Maar toch, het is bij deze gezegd.

Verder zijn vandaag mijn ouders 43 jaar getrouwd. Dat is dan wel een heuse prestatie. Want statistisch gezien, heb je weinig kans dat je huwelijk het decennium haalt. Mijn ouders zijn dus al ruim vier decennia samen.

En als laatste, nu we het toch over cijfers hebben: het is vandaag de dertiende van de twaalfde van de elfde. Als dat niet grappig is, weet ik het ook niet meer.

ICT'er

Sinds vandaag ben ik ict'er bij Omrin, de afvalverwerker in Fryslân. Inderdaad iets heel anders dan de journalistiek. Maar het is een leerwerktraject via de gemeente. Voor een half jaar werkend leren, en na dat half jaar word ik overgenomen door Omrin. Dat is het idee.

Vandaag dus begonnen. Wat kan ik er van zeggen? Het bedrijf is in ieder geval erg leuk. De collega's zijn leuk. Verder ben ik benieuwd hoe het project gaat lopen. Voorlopig drie dagen in de week – dat kan worden uitgebreid naar vijf dagen per week.

Goed, eerste dag, met een kerstpakket naar huis gestuurd en met de uitnodiging voor een bedrijfsetentje. De arbeidsvoorwaarden zijn in ieder geval goed.

Voetbal

Het voetbal is maar een vreemde sport. Je mag maar met elf mensen in één team spelen, en meer mogen het niet zijn. Als je een gele kaart hebt, heb je een waarschuwing – bij twee gele kaarten krijg je één rode, en moet je van het veld af. Zelfs zo het veld af, dat je niet meer in de dug-out mag zitten maar gelijk naar de kleedkamer moet.

Je kunt ook gelijk een rode kaart krijgen. Dan moet je ook gelijk het veld af. Als iemand het veld af moet, mag er niet iemand het veld weer op om elf spelers te krijgen. Je moet het dus met een man minder doen.

Voetbal speel je met één voetbal. Het effect met twee ballen heb je dus niet.

Er is maar één keeper, de rest van de spelers moeten zich bewegen op het veld.

De bal moet binnen de lijnen blijven. Gaat de bal over de lijn, moet de andere partij de bal ingooien. Ingooien, niet met de benen het veld inspelen.

Wordt er een overtreding gemaakt in het eigen zestienmetergebied, dan moet de andere partij een strafschop nemen. Dat moet door één persoon worden gedaan, de rest van alle spelers moeten buiten het zestienmetergebied staan.

Bij een vrije bal moeten de andere spelers op een minimale bepaalde afstand van de bal staan. Je mag dan niet dichterbij komen.

Wat een lastig spel eigenlijk, dat voetbal. Je mag niets, en je moet van alles.

Tony Garnier

Een andere bassende held van mij is Tony Garnier. Deze getinte muzikant is sinds 10 juni 1989 lid van de Never Ending Band van Dylan. Al twee decennia, onafgebroken, lid van Dylan's begeleidingsband – de band die Dylan begeleidt tijdens zijn Never Ending Tour.

Dat is een hele prestatie. In dezelfde tijdspanne zijn heel wat gitaristen, drummers en multi-instrumenten op de loonlijst van Dylan genoteerd en afgevoerd. Geen enkele muzikant heeft het dus zo lang weten uit te houden, continue on tour.

Het zal vanwege de lange samenwerking zijn dat Garnier de officieuze bandleider wordt genoemd van de Never Ending Tour. Maar tegelijk is Garnier een ongrijpbare persoon, over wie ik weinig weet. Behalve dat hij in dezelfde staat is geboren als Dylan (Minnesota). Dat hij een telg is uit een muzikanten-familie. En dat hij sessie-muzikant is, die in zijn vrije tijd samenspeelt met onder meer Tom Waits.

Moet ik verder iets van hem weten? Misschien is dit wel genoeg. Geen verhalen over verslavingen of depressies. Geen verhalen over een zelfgemaakte basgitaar of een versterker. Evenmin verhalen over een foutloze ingewikkelde auditie van een uur.

Enkel het feit dat Tony Garnier een staatgenoot is van Dylan. En al twintig jaar diens bassist. En de laatste jaren de bandleider. Daar moet ik het mee doen.

John Deacon

Eén van mijn helden is John Deacon, bassist van Queen. Niet alleen omdat hij basgitaar speelt, maar vooral omdat hij in de schaduw is blijven staan van zijn collega's. En dat terwijl 'Deacy' een intelligente muzikant is.

Op het titelloze debuutalbum van Queen staat de bassist vermeld als 'Deacon John', diaken Jan. Een omschrijving die hem wel past, volgens mij. Maar voor hij Deacon John werd, waren de wegen van Queen en de benjamin van de groep gescheiden van elkaar.

Deacon was natuurkunde-leraar, een beroep wat hij erbij bleef doen toen hij tot Queen toetrad. Tijdens zijn Queen-auditie speelde hij naar verluidt een uur lang een ingewikkelde basloopje, wat hij zelf had bedacht – zonder zich te vergissen. En waar gitarist Brian May zijn eigen gitaar bouwde, zette Deacon de Deacy Amp in elkaar, een versterker waar May en Deacon gebruik van maakten.

Na de dood van Freddie Mercury, vorige maand twintig jaar geleden, trok Deacy zich langzaam maar zeker terug uit het openbare leven. Wel deed hij mee aan het tribute-concert in 1992, en baste hij mee met 'No-one but you (Only the good die young)', de eerste post-Mercury-singel van Queen. Dat was zijn laatste wapenfeit.

Queen zonder Mercury was geen Queen, vond Deacon. Dat is de officiële lezing. Een officieuze lezing is dat Mercury een vader voor Deacon was. Deacon verloor zijn eigen vader op 11-jarige leeftijd. In de jaren 90 werd Deacon depressief en alcoholverslaafd, waar hij overigens overheen is gekomen.

Het uitgebreide 'Queen+'-project, van Queen met Paul Rodgers, de nieuwe Queen-cd, de musical, daar heeft Deacon zijn zegen aan gegeven. May en Roger Taylor, de twee basisleden van Queen (beiden afkomstig uit SMILE), schijnen daar veel waarde aan te hechten. Ze zouden eens anders...

John Deacon, wat een man.