Bob

Zaterdag stond ik bij Bob Geldof, donderdag sta ik bij de andere Bob – Dylan. Ze hebben beiden dezelfde voornaam, zijn beiden in de muziek werkzaam, hebben beiden politieke opvattingen die ze via de muziek de wereld in stuurden, en traden beiden op bij Live Aid '85.

En juist dat laatste is wat de twee Bobben niet tot vrienden maakt. Of misschien wel juist tot vijanden. Dylan was de afsluiter van het intercontinentale concert Live Aid. Na hem zou alleen nog USA for Africa optreden. Het werd een anti-climax.

Alleen al de opkomst. Dylan werd bijgestaan door de Stones-gitaristen Keith Richards en Ronnie Wood. Alle drie waren ze behoorlijk aangeschoten, en gerepeteerd hadden ze niet. In Clinton Heylin's “20^th Anniversary Edition” van Behind The Shades (een vrij complete Dylan-biografie), citeert de auteur Dylan zelf:

They screwed around with us. We didn't even have any monitors out there. When they threw in the grand finale at the last moment they took all the settings off and set the stage up for the thirty people who were standing behind the curtain. We couldn't even hear our own voices, and when you can;t hear, you can't play; you don't have any timing. It's like proceeding on radar. [1985].

Dat waren de omstandigheden. Toch had Dylan een eigenwijze boodschap te vertellen. De filmpjes van die boodschap zijn lastig te vinden. Gelukkig is het wel opgeschreven, onder meer door Howard Sounes in de andere Dylan-biografie Down The Highway.

“'I'd just like to say I hope that some of the money that's raised for the people in Africa, maybe they could just take a little bit of it – maybe one or two million maybe – and us it, say, to pay the... er... pay the mortgages on some of the farms... the farmers here owe to the banks.' There was some cheering from the Philadelphia crowd. But Bob Geldof, watching on television in London, was aghast. Het thought Bob displayed a 'complete lack of understanding of the issues raised by Live Aid'. (…). It was a merciful moment when Lionel Richie came on stage for 'We are the world'. As he came off, Bob passed Arthur Baker. “The first thing he said to me [was]: “Do you think they understood what I was saying?”'”

Geldof zelf schreef over de grootste teleurstelling van de avond, een optreden dat catastrofaal was. De opmerking over het geld voor de Amerikaanse boeren was 'a crass, stupid and nationalistic thing to say... Dylan left the stage and as he walked by his manager, he just looked up and said “Sorry”.'

Het behoeft geen betoog dat Bob Geldof voor de Live 8-concerten van 2005, geen uitnodiging heeft gestuurd naar Bob Dylan.

Toch opmerkelijk dat Dylan en Geldof beiden in Nederland optreden, in dezelfde week. Wel met een groot verschil in het bezoekersaantal. Terwijl Geldof niet het Koornbeurs Theater in Franeker (750 beschikbare kaartjes) vol kreeg, staat Dylan in een volle Ahoy-zaal.