Je kunt zeggen dat Daniël Lohues de echte winnaar is van de 'Edison Popprijs 2011'. Zelf won hij het beeldje in de categorie 'kleinkunst/theater'. De Drent stond de afgelopen maanden in het theater met “Hout Moet”, zijn jongste cd. Maar indirect kreeg Lohues ook een Edison.
Rob de Nijs mocht namelijk het bronzen beeldje ophalen als 'beste mannelijke artiest' vanwege zijn cd “Eindelijk vrij”. En deze cd is geproduceerd door Lohues. Natuurlijk is het de vraag in hoeverre De Nijs zijn prijs zal delen met Lohues. Daar gaat het ook niet om – de morele winnaar lijkt me duidelijk.
Overigens, in de categorie 'kleinkunst/theater' liet Lohues Ernst Jansz achter zich. De laatstgenoemde toert momenteel voor het tweede seizoen door het theater met zijn vertaalde Dylan-teksten. Jansz' Doe Maar-collega Henny Vrienten mocht daarentegen wel een award mee naar huis nemen: de musicalaward voor de muziek (Petticoat).
Voor deze prijzen kan traditioneel gestemd worden door het publiek. De genomineerde met de meeste stemmen, gaat met de prijs naar huis. En toch, ik vraag me af in hoeverre de organisaties niet hun eigen stem erdoor drukken.
Waarom is Daniël Lohues beter in het theater dan Ernst Jansz? Waarom mag Henny Vrienten de award mee naar huis nemen voor de beste musicial-muziek, en niet een collega? Gaat het niet om de voorkeuren van de jury, de organisatie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten