Vandaag viert onze vorstin haar 74e verjaardag. En ze is nog steeds alive and kicking. Zij is misschien het beste bewijs dat we prima kunnen blijven werken na onze 65e verjaardag. Ik weet het, gezondheid is een belangrijke factor. Maar toch, het is niet onmogelijk.
In Noordlaren wordt vanavond de eerste marathon op natuurijs tijdens deze winter verreden. Een mooie primeur voor de schaatsers. Een helemaal eerlijke strijd wordt het niet. Landelijke rijders mogen niet meedoen, omdat zij in Weissensee zijn. Daar is morgen het NK en zaterdag de alternatieve Elfstedentocht.
Wie van de schaatsers in Groningen doet extra zijn best om te winnen op de koningin haar verjaardag? Ben benieuwd!
I can't believe the news today
Oh, I can't close my eyes
And make it go away
How long...
How long must we sing this song
How long, how long...
'cause tonight...we can be as one
Tonight...
Broken bottles under children's feet
Bodies strewn across the dead end street
But I won't heed the battle call
It puts my back up
Puts my back up against the wall
And the battle's just begun
There's many lost, but tell me who has won
The trench is dug within our hearts
And mothers, children, brothers, sisters
Torn apart
Sunday, Bloody Sunday
Sunday, Bloody Sunday
How long...
How long must we sing this song
How long, how long...
'cause tonight...we can be as one
Tonight...tonight...
Sunday, Bloody Sunday
Sunday, Bloody Sunday
Wipe the tears from your eyes
Wipe your tears away
Oh, wipe your tears away
Oh, wipe your tears away
(Sunday, Bloody Sunday)
Oh, wipe your blood shot eyes
(Sunday, Bloody Sunday)
Nico Dijkshoorn heeft een autobiografische roman geschreven. In 'Nooit ziek geweest' neemt Dijkshoorn literaire wraak op zijn vader Klaas. Die man heeft zijn gezin jarenlang getreiterd en gekleineerd, met name ten koste van Nico. Nu zit Klaas te dementeren in een verzorgingshuis.
Je kunt je afvragen of het goed is om over je vader te schrijven als hij zich niet meer kan verweren. Voor Nico was het de afweging om een realistisch beeld van zijn vader op te schrijven. Iedereen liep met Klaas weg – maar vrijwel niemand wist hoe hij als vader was.
Los van het ethische aspect, ben ik een fan van Dijkshoorn. Hij is in staat om onder woorden te brengen wat veel andere mensen niet lukt. De manier waarop hij zijn vader beschrijft, is authentiek. Hoe Dijkshoorn dicht bij De Wereld Draait Door is bijna niet te evenaren. Misschien is een boek als 'Nooit ziek geweest' noodzakelijk om Nico Dijkshoorn te begrijpen.
Om te zeggen dat E&R mijn lust en mijn leven is, gaat misschien wat ver. Maar het neemt wel een belangrijke plaats in. Gisteravond en vandaag had ik een kaderweekend: besturen (kaders) van de verschillende projecten komen bijeen om met elkaar van gedachten te wisselen. Zoiets doet me altijd wel goed, andere projecten ontmoeten. Maar eerlijk is eerlijk, vanavond slaap ik in mijn eigen bed. En dat is me ook veel waard.
Het is vandaag precies 72 jaar geleden dat het concentratiekamp Auschwitz is bevrijd. De Russen hebben de nazi's verjaagd uit het grootste vernietigingskamp van de Endlösung. Daarmee kwam een einde aan vijf jaar onrecht. Maar het betekende ook het begin van het communistische onrecht – in de vorm van de dictatuur.
Ruim een jaar geleden ben ik in Auschwitz geweest. Het kamp maakte onderdeel uit van een reis naar het oosten, waarbij we ook in Berlijn zijn geweest. Het maakte indruk op me, het grote veld met de barakken en restanten ovens. Het moet er altijd koud zijn. Het verbaast me niets.
Vandaag laat het Nederlandse recht ook van zich horen. Topcrimineel Willem Holleeder is op vrije voeten gekomen. Hij heeft tweederde van zijn straf erop zitten – genoeg om weer als vrij mens de wereld in te gaan. De Neus heeft zijn straf gehad en krijgt van de samenleving een tweede kans. Zo zit ons recht in elkaar. Toch zal niet iedereen hier het recht achter vinden, veel meer is bij Holleeder sprake van onrecht wat hij zijn medemens heeft aangedaan.
Van werkelijk recht of onrecht is in dit geval geen sprake, maar de PVV heeft de benoeming van Fransie Timmermans als mensenrechtenbaas tegengehouden. In plaats daarvan is een Let op die post gekomen. Saillant detail: deze Let noemde de PVV racistisch of xenofobisch, en de partij speelde een spraakmakende rol in omstreden beleidsvoorstellen. Maar alles beter dan Timmermans op een hoge post.
Recht en onrecht vormen een vrij schimmig spel. De grens ligt niet tussen wit en zwart of tussen goed en fout. Er zijn meer factoren die meespelen. En uiteraard de belangen. Zo werkt dat bij mensen, blijkbaar.
Ik ben op een feestje. Of eigenlijk een feest, want het is best druk in de grote zaal. Het lijkt een gezellig TL-verlichte gymzaal. Misschien is het meer een groot restaurant, waar voor de gelegenheid minder tafeltjes staan. In plaats daarvan staan de aanwezigen.
Geel is de dresscode. Je moet iets geels aanhebben. Keeper Maarten Stekelenburg heeft een oud shirt van Ajax uit de kast getrokken. Met zijn gele keepers-shirt staat hij vlak bij mij. Opeens zie ik een man, zo'n twintig meter verderop, met een uitgestrekte arm staan. In zijn hand heeft hij een pistool. Hij richt op iemand.
“Liggen! Liggen!” wordt overal geroepen. Ook Maarten geeft die opdracht. Plots heb ik een hand van Maarten in mijn gezicht. Terwijl hij met zijn hand gebiedt om te liggen, komt die hand dus in mijn gezicht. In het gaan liggen zie ik dat iedereen in de zaal is gaan liggen. Het doet me denken aan een moskee, waar de gelovigen aan het bidden zijn. Maar hier ligt iedereen door elkaar.
Er wordt geschoten door de pistoolman. Een aantal keer.
Dan wordt ik wakker. Er is niets van het feestje over.
Een week voor de overdracht, heeft Herman Tjeenk Willink vandaag afscheid genomen als vice-voorzitter van de Raad van State. Volgende week woensdag neemt oud-minister Piet Hein Donner het stokje over van de PvdA’er, die er vijftien jaar op heeft zitten.
De functie van vice-voorzitter is een mooie baan. Je bent de belangrijkste adviseur van de koning(in). En mocht het staatshoofd ontbreken, dan is de vice-voorzitter het staatshoofd ad interim. Zo nu en dan mag je als RvS-leider ook optreden als informateur bij een kabinet.
Over de benoeming van Donner als opvolger van Tjeenk Willink is veel te doen geweest. Al in de zomer van vorig jaar ging het hardnekkige gerucht dat de overstap al geregeld zou zijn. Dit idee werd bevestigd toen Ivo Opstelten, minister van Veiligheid en Justitie, de benoeming overnam van de minister van Binnenlandse Zaken – het ministerie waar Donner als laatste op zat.
Er zit een luchtje aan deze zaak. Zelfs zo dat de Nationale Ombudsman, Alex Brennikmeijer, zich met de benoeming gaat bezighouden. Nobel, want daarmee wordt de politiek door een onafhankelijke persoon in de gaten gehouden.
Maar toch, ik vraag me af in hoeverre de gescheiden machten en instanties elkaar niet een hand boven het hoofd houden. Er spelen zoveel belangen, dat echt kritisch op elkaar zijn niet voorkomt. Daarbij zijn er zoveel dwarsverbanden, dat je niet eens kritisch kunt zijn.
In onze geciviliseerde samenleving hebben we veel witteboorden-corruptie, vrees ik.
Sinds kort volg ik de Poule des Doods met hun eenzame uitvaarten. De Amsterdamse schrijver F. Starik heeft er zelfs twee boeken over geschreven. Over die eenzame uitvaarten. 'De eenzame uitvaart' en 'Eén steek diep'.
Ik was van plan om in Heerenveen, want daar woon ik, ook een Poule des Doods te beginnen. Zoiets doe je niet zomaar. Ik informeerde bij Starik zelf hoe dat opstarten precies gaat. Of ik me ook aan bepaalde regels moet voldoen.
Starik hield de boot af. Hij mailde me terug over het ontbreken van een eenzame uitvaart. Over gekwalificeerde dichters. Over geen geklungel bij het graf. Dat het geen zin heeft om de organisatie van een Heerenveense Poule op te nemen, met alle sympathie voor het idee.
Dat dan weer wel.
Helaas. Dat wordt dan de Amsterdamse gedichten over de eenzame doden volgen.
Afgelopen weekend hadden het CDA en de PvdA hun partijcongres. Een mooi ritueel waarbij leden doorgaans als applausmachine werken voor de voorstellen van het bestuur of leden. En om een nieuwe koers uit te zetten.
Het CDA wil de christendemocratische waarden weer voorop zetten. Om dat kracht bij te zetten, was fractieleider Van Haersma Buma zondag te gast bij Buitenhof. VHB is één dan de drie musketiers, die de partij leiden.
VHB had het over emigranten die een bijdrage willen leveren aan de Nederlandse economie. Een nobel idee, want dat is het toppunt van integratie. Maar bij zijn uitleg bekroop mij een gevoel van vervreemding.
Blijkbaar geldt in Nederland enkel een economische immigratie. Politieke vluchtelingen mogen alleen hier blijven, als een economische toevoeging aan Nederland hebben. Wij, het gastland, mogen er alleen beter van worden als vreemdelingen hun huis en haard achterlaten om ons te helpen.
Waar is de christendemocratische waarde van elkaar helpen? Van het opkomen voor de zwakkeren in de samenleving? Hoe zat het ook alweer met de vreemdeling, de gevangene, de naakte, de hongerige, de dorstige?
Ik ben in een Overijssels dorp, daar waar mijn oma de laatste decennia van haar leven heeft gewoond. In een nieuwbouw-appartement zo'n driehonderd meter verderop, wonen E. en J. met hun dochtertje S.
Na het eten volgt een stofzuigronde met franse slag. S., bijna een jaar oud, vindt de stofzuiger een bijzonder apparaat. Vooral het gedeelte waar de wind uit blaast. Wanneer de stofzuiger door de kamer trekt, gaat S. er achteraan.
Opeens moet ik denken aan een lied van Ernst Jansz. Molenbeekstraat heet het boek en de cd, waarin Jansz schrijft over zijn jeugd in de Amsterdamse straat. In het titelnummer zingt Jansz:
met mijn voetjes langs de glijders
van de stofzuiger als paard
trekt zij mij een stoere rijder
rond de tafel langs de haard
Toen ik het bijhorende verhaal in het boek las, probeerde ik me in te denken hoe dat ongeveer gebeurd zou moeten zijn. Ik beeldde mij altijd het huis van mijn Overijsselse oma in. Die nu zo ongeveer de buurvrouw van mijn vrienden zou zijn.
Niet omdat ik in dat huis ook op een stofzuigerpaard werd voortgetrokken. Want dat herkende ik niet. Wel een tafel naast een kachel. Dat beeld bij oma, zoiets moet het bij Jansz zijn geweest. Verder had ik er geen voorstelling bij.
Tot ik S. achter het apparaat zag kruipen. Nog even en ook S. komt als een stoere rijder op een stofzuiger als paard te zitten.
'Waar ben je?' is de eerste vraag die gesteld wordt tijdens een mobiele-telefoongesprek. Dat heeft ooit eens een onderzoek uitgewezen. Tegenwoordig zijn er zoveel sociale media, dat we niet meer hoeven vragen hoe het met iemand is. Als iemand niet twittert, dan is er een probleem.
Zelfs de vraag waar iemand is, lijkt te vervagen. Want ook dat is iets wat via de smartphones op de digitale ether gegooid. Wie je bent, wat je doet, waar je bent, wanneer het gebeurt en hoe het met je gaat zijn vragen die nauwelijks meer gesteld worden. Want dat lees je wel. De vraag waarom iemand iets doet, of doet zoals hij doet, wordt evenmin gesteld. Waarschijnlijk is die vraag niet relevant.
Des te vaker hoor ik de vraag 'Hoe laat is het nu?' tijdens zo'n mobiele-telefoongesprek. We leven in het Westen in zo'n tijdcultuur, met op elke steen een klok. Om onze pols een horloge, op de treinstations een of meerdere klokken, op onze telefoons een klok, op onze iPod een klok, overal is een klok. Maar toch moeten we soms tijdens het bellen vragen hoe laat het is.
Wannsee is een meer ten zuidwesten van Berlijn. Waarschijnlijk zou het een relatief onbekend meer zijn gebleven, ware het niet dat de naam ervan verbonden is aan de Endlösung. Vandaag precies zeventig jaar geleden, 20 januari 1942, kwamen nazi-kopstukken bijeen in een villa bij dit meer. De hoge heren bespraken de definitieve oplossing van het Jodenprobleem.
Het heeft iets absurds: vijftien volwassen mannen die nadenken over een georganiseerde massamoord op andere mensen, een heel volk, alsof het om een wiskundig probleem gaat. Zo stel ik me dat voor. Nu, zeventig jaar na dato, kijk ik naar deze conferentie als iets vreemds, iets onwerkelijks.
De geschiedenis laat zien dat de Wanssee-conferentie niet het 'gewenste resultaat' heeft opgeleverd. Nog steeds zijn er Joden, en het 'Jodenprobleem' bestaat nog steeds. Gelukkig wel – voor zover je van een probleem met de Joden als volk zou kunnen spreken. Kritiek op het nederzettingenbeleid, de relatie met de Palestijnen, je kunt er een mening over hebben. Maar dat is duidelijk wat anders dan dat de Joden per definitie de bron van alle kwaad vormen.
Het 'Jodenvraagstuk' is in verschillende vormen nog steeds verschenen. Soms met een vergelijkbaar doel (zoals in voormalig Joegoslavië), soms 'menselijker' (Apartheid, 'seperate but equal'). Alsof we niets leren van de geschiedenis. Alsof de geschiedenis zichzelf herhaalt.
De NS kondigde aan dat station Zwolle komende zomer niet een hele maand dicht gaat. Dit was wel de bedoeling, omdat een vierde perron wordt aangelegd en de tunnel onder de sporen wordt verbreed. Maar nu blijkt dat het station maar een enkele keer dicht hoeft.
Nu begint het geklier met wel open, niet open en wanneer wel en wanneer niet. Er zal onduidelijkheid komen. De een weet meer van de situatie dan de ander. Uiteindelijk loopt het weer helemaal mis – het zal niet de eerste keer zijn dat een stationsverbouwing anders loopt dan gepland. Wie rijdt, wordt gedupeerd.
Het is nog geen zeven uur 's ochtends, als ik vanmorgen een exemplaar van dagblad De Pers meeneem. Deze gratis ochtendkrant is mijn favoriet onder de ov-kranten. Redelijk op niveau, veel eigen verhalen en eigen opinie, weinig knip-en-plakwerk van ANP-berichten. Dat bevalt me wel.
Op de cover van vandaag een bijzondere foto, of tekening. Een Antilliaans meisje, gefotografeerd van de achterkant. De aandacht – of beter, míjn aandacht wordt gelijk getrokken naar de brede billen van het meisje. Dat is waar het om draait. De spijkerbroek, met een riem met ijzeren dopjes erop, zit laag. Het driehoekje van haar string is te zien. Dat driehoekje telt drie kleuren, rood-wit-blauw. Vanwege de staande kleuren, lijkt het me iets Frans.
Het blijkt het coververhaal van de krant te zijn. Een verhaal over bubbling. “Kontschudden is kassa”, is de weinig verhullende titel. Deze danstechniek heet nu Dirty Dutch House, is de 'kunst van het schudden met de billen' en is Neerlands grootste muzikale exportproduct. Andre Rieu kan inpakken.
Op de achterkant van dezelfde krant staat een paginagrote advertentie van Sapph, de lingerie-keten. Een meisje (jonge vrouw is ze eigenlijk) met iets te rode lippen prijst een paars setje aan. Een paarse beha, die haar borsten wat opduwen en een ronde vorm geven, en een bijpassende string. 'Dress less to impress' is de boodschap die de adverteerder naast de jonge vrouw heeft gezet. Ik vraag me af wie precies verleid moet worden, de man of de vrouw.
Waarschijnlijk zou ik het weer vergeten zijn, als ik niet werd geteisterd op de weg naar huis. Fietsend naar huis, ervaar ik aan den lijve wat die winterse buien zijn, waar de weerman het gisteravond over had. Vrij harde wind, versterkt met hagel, laat mij verlangen naar een warm kop koffie. Plots moet ik denken aan de twee vrouwen met hun ondergoed.
Het heeft iets ongelijks, merk ik bij mezelf op. De twee vrouwen, en dan met name het Sapph-meisje, die in hun ondergoed staan, maar het wel warm hebben. Niet alleen omdat ze bekeken worden, maar ook omdat ze in een warm gebouw zijn. Ik heb me wel warm aangekleed, maar heb het koud, vanwege de winterse buien.
Eigenlijk had ik dagblad De Pers moeten gebruiken als warmhouder, gewoon door de krant ter hoogte van mijn borst in mijn jas te duwen.
Gisteren was het de depressiefste dag van het jaar. Tenminste, zo luidt een onderzoek. De derde maandag van januari heeft meerdere factoren. De eerste is de ‘gewone’ maandag: je moet weer opstarten na het weekend. De tweede oorzaak is dat de derde maandag van januari vaak de eerste werkdag is na de kerstvakantie – dubbel opstarten dus. Als derde en misschien wel doorslaggevende reden is dat werknemers teleurgesteld zijn dat de goede voornemens alweer mislukt zijn.
Misschien is het onderzoek wel van de hand van Diederik Stapel. Want ik merk er weinig van, niet bij mezelf en bij niemand in mijn omgeving.
Ruim twee jaar geleden las ik de dichtbundel 'Dichter bij het graf'. Deze bundel is geschreven door twee kennissen van mij, die toen studeerden aan de Theologische Universiteit in Kampen. 'Dichter bij het graf' is een woordspeling: het is een antwoord van de studenten op de Poule des Doods.
De Poule des Doods is een initiatief van de Amsterdamse dichter F. Starik. Doel van deze Poule is het begeleiden van eenzame uitvaarten: uitvaarten waar niemand anders en anders niemand komt.
Het idee van de Poule bleef me na het lezen van 'Dichter bij het graf' achtervolgen. Tot ik onlangs 'Een steekdiep' las, het verslag van zevenendertig eenzame uitvaarten. Bijzonder, die begrafenissen waar nauwelijks iemand komt. Hoeveel van die begrafenissen zouden er landelijk zijn, op jaarbasis?Hoeveel zou zo'n begrafenis kosten? Waarom zou de gevonden familie niet bij zo'n uitvaart aanwezig willen zijn?
Liesbeth List heeft aangekondigd dat ze stopt met optreden. Met haar jubileumtournee, vanwege haar veertigjarig werkzaam leven, neemt de zangeres afscheid van het publiek. Geef List maar eens ongelijk. Ze heeft alles gedaan tijdens haar carrière. Nu is ze 70, en is het tijd om te genieten van het plichtloze bestaan.
Bijzonder dat je op je zeventigste kunt zeggen dat je stopt met werken. Hoezo stoppen met je 65e? Doorwerken kan dus prima – mits je gezondheid dat toelaat (maar dat geldt eveneens voor het doorwerken tot 65, en elke andere leeftijd).
Natuurlijk ken ik Liesbeth List ook. Haar hit met Ramses Shaffy is een klassieker. Hun professionele samenwerking mondde uit in een levenslange vriendschap. Waar Shaffy, mede door korsakoff, zijn levensavond doorbracht in een verpleeghuis, ging List stug door.
Twee keer kroop List in de huid van de chansonnière Edith Piaf. Bij de reprise was ik van de partij. Ik schreef er een recensie over voor school en voor 'Ik houd van theater'. Niet dat ik gelijk fan werd van List, maar ik was wel onder de indruk. En nadien viel mij haar naam steeds vaker op in de media.
Onder het station van Heerenveen loopt een fietstunnel. Die loopt van de westzijde (de achterkant) naar de oostzijde (de voorkant) van het station. In die fietstunnel is ook een voetgangersgedeelte, een stoep, die parallel loopt aan het fietspad. Als van de westzijde naar de oostzijde loopt, is al vrij snel aan de linkerkant een trap naar de perrons. Even verderop, in het verlengde van de looprichting, is een trap naar het stationsplein. Bij dat stationsplein is een AH to go, een bloemenzaak, een leegstaand pand waar tot voor kort een boekhandel zat, en het busstation.
Ik loop onder het spoor door, op weg van het westen naar het oosten. Op het hoekje van de trap naar de sporen, zie ik een jongen en een meisje staan. Ik schat ze op een jaar of veertien. Het meisje staat met haar rug tegen de muur. Ze heet Tessa, denk ik. De jongen heeft zijn handen tegen de schouders van Tessa. Hij leunt op zijn bovenarmen. Klaas, dat lijkt me een geschikte naam voor hem.
Tessa kijkt soms wat beschaamd om zich heen, zeker als er een voetganger of een fietser voorbij komt. Klaas lijkt het weinig uit te maken. Hij legt zo af en toe zijn lippen tegen de lippen van Tessa. Een prille liefde, en ik vraag me af hoeveel vriendjes en vriendinnetjes nog zullen volgen voor Klaas en Tessa.
Opeens moet ik denken aan een gebeurtenis van een paar weken daarvoor. Ik sta in de Etos op het station van Zwolle om mijn tijd te doden. Mijn aandacht wordt getrokken door een man bij de kassa, die net iets te hard praat. “Waarom zijn die condooms eigenlijk zo duur?” vraagt die man. Het moslimmeisje, ze draagt vol trots een hoofddoek, antwoordt iets, wat ik niet kan verstaan. Ik meen iets te horen van vaste prijzen en dat zij er ook niet over gaat.
De man neemt weer het woord. “Er wordt ons allemaal opgedragen om veilig te vrijen, maar condooms kosten flink wat euro's. Zo wordt het veilig vrijen toch niet gestimuleerd?”
Het meisje zegt dat ze er niets aan kan doen, behalve wijzen op de goedkopere varianten. Volgens de man zijn die nog steeds te duur. Maar hij legt zich erbij neer. Zijn niet helemaal onvoorwaardelijke liefde kent een prijs. Een te hoge prijs.
Tjah, de liefde. Voor Klaas en Tessa een onbekend terrein wat ze beginnen te beminnen. Voor de ander een gebied waar teveel aan wordt verdiend, in naam van de veiligheid. De liefde, hoe mooi het ook is, kent veel gezichten. Of zijn het spiegels, waarin we onszelf en onze eigen ideeën zien?
Wat voor iemand erg frustrerend is, is dat je het idee hebt dat je niet serieus wordt genomen. Ik had daar last van tijdens mijn stage bij de Leeuwarder Courant. Deze collega keek alsof hij (of zij) moest poepen als ik iets zei. Ik kreeg het gevoel bij hem (of haar) dat ik door mijn collega opgevoed werd, of dat ik door hem (haar) niet voor vol werd aangezien. Misschien komt het wel daardoor dat ik niet helemaal kon aarden bij de redactie van deze krant.
Gisteravond was het dan eindelijk zover: een informatie-bijeenkomst voor alumni. Tijdens deze avond zouden de hoge bazen van de opleiding Journalistiek tekst en uitleg geven over de ontstane situatie.
De bijeenkomst werd gehouden in een lokaal in het nieuwe gebouw van Windesheim, het gebouw X (en dat is geen pseudoniem). X is het grote glazen huis, waar de school de laatste vijf jaar in heeft geïnvesteerd. Geen van de aanwezige pers mocht mee het lokaal in. Want het zou wel eens kunnen zijn, dat er oud-studenten op beeld komen. En dat is niet de bedoeling.
Aan het woord was Albert Cornelissen, een professor-doctor-meester, die als college-voorzitter van Journalistiek als woordvoerder is opgevoerd. Manager ad interim Jan Rietman was er niet – hij is eerder deze week ontslagen als manager van de opleiding. En daarbij had Rietman een schnabbel als gespreksleider elders in de stad, dus hij kon er sowieso niet bij zijn. Zei Cornelissen.
De schoolleiding heeft geprobeerd om alle studenten uit de risicogroep (vanaf 1 september 2009) te bereiken. Met een goede administratie zou dat gelukt zijn, ware het niet dat sommige oud-studenten niets hadden ontvangen – ondanks een ongewijzigd adres.
Andere studenten waren hier ernstig gepikeerd over. Zij waren niet van plan om zelf hun adres te mailen, naar het mailadres dat op de website van Windesheim staat.
Windesheim biedt een herstelprogramma aan via masterclasses of 'herstel op maat' (voor individuele gevallen). Het resultaat is een certificaat, een aanvulling op je diploma. Een vrijwillige masterclass, wel te verstaan. Het is niet verplicht, en je gekregen diploma blijft ook zonder dat certificaat rechtsgeldig.
Wat moet ik er over zeggen? De school heeft de zaken niet op orde. Misschien is dit een topje van de ijsberg, en komen er misstanden aan het licht. Het zou me niet eens verbazen.
In het balkon van de trein waarin ik zit, zit ook een jongen van een jaar of 14. Hij zit op een klapstoel aan de zijkant van het balkon, naast de deur. De jongen heeft een schoolboek gepakt en neemt de tekst nog door.
Bij Akkrum staat de trein kort stil. Het sissende geluid kondigt aan dat de deur open gaat. Blijkbaar moet iemand naar binnen. Het blijkt een man te zijn, zo rond de veertig jaar. De man draagt een keurig bijgehouden baardje.
Als de man instapt, zucht hij diep. Hij werkt een geïrriteerde blik naar de jongen naast de deur. Hoe haalt die jongen het in zijn hoofd om op die plek te zitten, op het moment dat die man de trein in stapt?
De scholier leest onverstoord verder. Alsof het hem niets doet dat de baardmeneer met een ochtendhumeur is opgestaan.
Een foutje op mijn weblog. Gisteren schreef ik dat wijlen Steve Jobs in 2007 de iPad presenteerde. Maar dat is niet waar. De iPad bestaat pas sinds 2010. Dat is nog maar kort geleden. Het is natuurlijk zo, dat als iets er eenmaal is, je bijna niet meer kunt voorstellen hoe het leven was voordat datgene er was.
9 januari 2007: Steve Jobs lanceert de iPad. Hij doet dat op zijn karakteristieke wijze: in een coltrui en een spijkerbroek. Net als de rest van de Apple-producten, wordt ook de iPad een groot succes. Mede dankzij Jobs. Nu zijn we vijf jaar verder. De digitale revolutie begint ook onder dictators slachtoffers te brengen. Jobs, volgens sommigen ook een dictator, is er ook niet meer. Niet vanwege een nieuwe uitvinding. Maar omdat Jobs geveld werd door een ernstige ziekte. Niets menselijks is voor hem vreemd gebleven.
Sinds een paar maanden wordt in de gemeente waar ik kerk, de wet gelezen in een nieuwtestamentische versie. Die “christologische parafrase” is onderdeel van de vernieuwingsbeweging in onze kerk, zowel plaatselijk als binnen het kerkverband.
Op zich zijn vernieuwende krachten niet slecht. Als alles hetzelfde zou blijven als honderden jaren terug, misschien begrijp je dan niet wat het is om de huidige tijd christen te zijn. Maar toch, die wet, daar krijg ik toch de kriebels van.
Niet omdat het onjuist is. Want de wet benoemt dezelfde punten als Mozes indertijd. Maar het pijnpunt zit hem met name in de formuleringen van die nieuwtestamentische parafrase. De geboden zijn op zó'n manier geformuleerd, dat je er niet tegen kunt zijn. Ze zijn zelfs zó omschreven, dat je je afvraagt of er iets niet klopt. Alsof er iets verborgen zou moeten worden.
Natuurlijk zullen de opstellers en uitvoerders van deze wet het heel anders bedoelen. Zij zullen vooral voor 'de jeugd' en nieuwe inzichten meer uit het Nieuwe Testament willen leven. Maar als ik, als onderdeel van 'de jeugd', ook mijn mening mag geven: voor mij hoef je niet te vernieuwen om te vernieuwen.
Een prachtig mailtje kreeg ik deze week van mijn uitgever. “Vandaag hebben wij een bedrag van € 44,62 overgemaakt op je bankrekening. Dit zijn de royalty's die je in 2011 door de verkopen van je boek hebt verworven.”
Het zijn de royalty's voor mijn twee boeken. Dat geldbedrag wordt berekend over het aantal boeken dat wordt verkocht via de boekhandel of via de uitgeverij zelf. Van mijn eerste boek zijn 17 exemplaren via de boekhandel verkocht en 2 via de boekhandel. Dat levert mij dan € 24,26 op. Van Gisteren is een herinnering zijn 13 boeken via Boekscout verkocht en 2 via de boekhandel. Dat levert dan € 20,36 op.
Het zijn geen forse bedragen. Daar doe ik het ook niet voor. Het leuke is dat je eigen boek wordt gekocht en gelezen. Dat je je eigen naam op de voorkant van een boek ziet staan. Ik wil schrijven, uitgeven, en dit is een mooie manier.
Het is vandaag Driekoningen, en dat betekent dat de kerstboom het huis uit moet en de nieuwjaarswensen niet meer gegeven mogen worden. Tenminste, dat is de officieuze regel. Driekoningen is een religieus feest, en gebaseerd op de wijzen (magiërs) uit het oosten, die bij de pasgeboren Jezus op kraambezoek komen.
Ik vind het wel bijzonder hoor. “De wereld” wil niets meer weten van religie, hoewel het wel interessant blijft. Tegelijk blijft die seculiere wereld vastzitten aan bepaalde tradities. Omdat het nou eenmaal zo hoort. Zoals Driekoningen.
Heb ik het misschien bij het verkeerde eind? Ik hoop het.
