Het is vandaag precies 72 jaar geleden dat het concentratiekamp Auschwitz is bevrijd. De Russen hebben de nazi's verjaagd uit het grootste vernietigingskamp van de Endlösung. Daarmee kwam een einde aan vijf jaar onrecht. Maar het betekende ook het begin van het communistische onrecht – in de vorm van de dictatuur.
Ruim een jaar geleden ben ik in Auschwitz geweest. Het kamp maakte onderdeel uit van een reis naar het oosten, waarbij we ook in Berlijn zijn geweest. Het maakte indruk op me, het grote veld met de barakken en restanten ovens. Het moet er altijd koud zijn. Het verbaast me niets.
Vandaag laat het Nederlandse recht ook van zich horen. Topcrimineel Willem Holleeder is op vrije voeten gekomen. Hij heeft tweederde van zijn straf erop zitten – genoeg om weer als vrij mens de wereld in te gaan. De Neus heeft zijn straf gehad en krijgt van de samenleving een tweede kans. Zo zit ons recht in elkaar. Toch zal niet iedereen hier het recht achter vinden, veel meer is bij Holleeder sprake van onrecht wat hij zijn medemens heeft aangedaan.
Van werkelijk recht of onrecht is in dit geval geen sprake, maar de PVV heeft de benoeming van Fransie Timmermans als mensenrechtenbaas tegengehouden. In plaats daarvan is een Let op die post gekomen. Saillant detail: deze Let noemde de PVV racistisch of xenofobisch, en de partij speelde een spraakmakende rol in omstreden beleidsvoorstellen. Maar alles beter dan Timmermans op een hoge post.
Recht en onrecht vormen een vrij schimmig spel. De grens ligt niet tussen wit en zwart of tussen goed en fout. Er zijn meer factoren die meespelen. En uiteraard de belangen. Zo werkt dat bij mensen, blijkbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten