Biddende sporters

Deze week zat ik na te denken over topsporters. Met name over topsporters die religieus zijn. Hoe vaak zie je niet een voetballer met een T-shirt onder zijn clubshirt, met daarop een tekst als 'God loves you'?

Nog vaker zie je (bij voorbeeld) voetballers, die voor ze het veld in gaan een kruisje slaan. Of als ze het veld afgaan vanwege een wissel hetzelfde kruisje slaan. Soms in meervoud. Sommige spelers zie je naar boven kijken bij een wissel. Of met beide handen de lucht in bij een doelpunt.

DavidHeek, 'scheidsrechter, blogger en theoloog', schrijft vandaag in het Nederlands Dagblad een column over de biddende topsporter. En wat wij daarvan kunnen leren. De rebelse columnist gooit op eigenwijze manier de knuppel in het hoenderhok

'Voordat Przemyslaw Tyton, de zo-even ingevallen keeper van Polen, de strafschop stopt, knielt hij. Hij bidt voordat hij aan het werk gaat.' Op deze manier begint Heek zijn column. Een passend beeld voor een krant met een duidelijk christelijke achterban. Niemand kan tegen dit beeld zijn.

Vervolgens neemt Heek de oordelen op de korrel, die volgen op zo'n openbaar gebed. Een afstandelijke analyse (“gevaarlijke vermenging van topsport en religie”), de onkritische tolerantie (“Moet-ie lekker zelf weten”) en de zwaar-conservatieve reactie (“Een zondagontheiligende zondaar die zijn getrainde lichaam niet voor de Heer gebruikt – hij moet zich bekeren”).

In de volgende alinea wijst Heek deze criticasters terecht. Volgens Heek schijnt oordelen 'sowieso' niet gezond voor een mens te zijn. Hoe zat het ook al weer met de pot en de ketel? Afijn. Terecht zegt Heek over keeper Tyton, dat niemand in zijn hart kan kijken. Waarmee de discussie dood loopt.

Spiegelen moeten we ons als christen. Zeker ook omdat Jakobus ons de vraag voorhoudt hoe wij eigenlijk bidden. Omdat we bidden om onze eigen hartstochten te bevredigen. En dat is verkeerd.

Je kunt je ook afvragen of zo'n openbaar gebed noodzakelijk is. Veel gebed in het verborgene is veel kracht naar buiten, is een Visje-slogan. De profeet Daniël was gewoon om driemaal daags te bidden – in zijn binnenkamer, met het raam open richting Jeruzalem. De Here Jezus bindt Zijn discipelen op het hart om niet te bidden met een omhaal van woorden, zoals de huichelaars doen op de hoek van de straat en in de synagoge. Zij hebben hun loon al.

Nee, ga liever bidden in het verborgene. Want de Vader, die het verborgene ziet, zal je ervoor belonen. Misschien doet Hij dat wel door je een strafschop te laten stoppen. Maar misschien ook niet. Want het gaat Jezus niet om die strafschop. Of om de juiste basis-elf. Het gaat Hem om onszelf, tot eer van Zijn naam.