Tim Knol

Oerol is weer voorbij. Dit tiendaagse kunst- en cultuurfestival op Terschelling is een broedplaats van kunstenaars. Als bezoeker moet je de juiste mensen kennen – alleen dan maak je kans op een toegangsbewijs. Zie hier de akelige paradox: als je geen toegangskaartje hebt, leer je niet de juiste mensen kennen. En als je de juiste mensen niet kent...

Eén van de organisaties die nauw betrokken is bij Oerol, is muzieklabel Excelsior. Via deze platenmaatschappij kunnen beginnende muzikanten ervaring op doen. In de hoop dat deze mensen daadwerkelijk zullen doorbreken bij het grote publiek.

En plots was hij daar dan ook, Tim Knol. 20 lentes jong en uit Hoorn. Twee jaar geleden was Knol booming business. Dat werd versterkt toen hij bij Matthijs van Nieuwkerk een optreden mocht verzorgen. Tim Knol werd de muzikale hoop van het DWDD-publiek.

Die bewuste aflevering heb ik gemist. Maar ik werd achteraf op Knol gewezen door mijn oudste zus Jenny. Zij had van een bevriend echtpaar gehoord over Knol's optreden bij DWDD. Die Tim Knol, die leek wel wat op het jongste broertje van Jenny.

Goed.

Ik was best gecharmeerd van Knol. Een jonge singer-songwriter, die geniet van het maken van muziek. Welgeteld twee albums heeft Tim op zijn naam staan. En flink wat tournees, onder meer in Indonesië.

Maar wat ik vreesde, begint langzamerhand werkelijkheid te worden. Dat ook Tim Knol een vallende ster is. Iemand die plotseling aan de hemel oplicht. Een opvallende ster tussen het lichtend gewelf aan de hemel. Een lichtpunt waarbij je een wens mag doen. Je wenst dat Tim Knol je blijft grijpen. Maar op hetzelfde moment dat je de wens uitspreekt, weet je dat je geluk niet afhangt van een toevallige ster.

Helaas.