Man in de verte

Opnieuw is een boek van Martin Bril verschenen. Een postuum boek, want Bril is helaas niet meer onder ons. Het is een boek over de helden van Bril. Steve Earle, bijvoorbeeld. En Bob Dylan. Altijd weer Bob Dylan.

‘Man in de verte’ heet het boekje en is vandaag verschenen. Ik moet het boek nog lezen. Maar ik verheug me erop. Want ik geniet van de verhalen van Bril. De details waar hij op wees. De verrassende wendingen in zijn verhalen. Niet dat zijn verhalen verzonnen zouden zijn. Bril zorgde ervoor dat je lette op andere dingen.

Ik verheug me ook op het boek vanwege Dylan. ‘Man in de verte’ is ook de titel van Brils verhaal bij een Volkskrant-box met Dylan-muziek. De zestig-collectie. Bril schreef daar dus de ‘liner notes’ bij. Zoals alleen Martin Bril dat kon.

Bril kon er literatuur van maken. Van zo’n bijgaand boekje, wat toch als een soort ondergeschoven kindje wordt gezien. Want het is een boekje dat erbij zit. Het gaat niet om het boekje, dat is om nog eens na te lezen. Niet het boekje zelf vraagt de aandacht, het begeleidt slechts de muziek. Ik had Brils liner notes op mijn literatuurlijst willen zetten als ik nog op de havo zat.

‘De man in de verte’, het postuum verschenen boek, gaat over meer dan alleen Dylan. Want Bril luisterde in de auto naar zijn favoriete muziek. Als hij onderweg was, naar een klus. Of gewoon in de auto zat, onderweg om inspiratie te zoeken voor een nieuwe column.

Het maakt me benieuwd.

De man in de verte. Opnieuw postuum. Zover Dylan voor Bril was, zover is Bril voor mij geworden. Onbereikbaar, slechts te zien via de verrekijker van de letters. De man in de verte, gescheiden door een kist.

Slechts te ontmoeten via een postuum verschenen boek.