zondag 31 maart 2013

Broeder Dieleman


Nadat ik vrijdagavond de Inspiratieboot afstapte na afloop van het concert van Broeder Dieleman, heb ik een muzikale held erbij. Broeder Dieleman. Om meer dan één reden. Het is niet alleen dat hij ex-vrijgemaakt is, en de kerkelijke taal spreekt die ik herken. Om de bocht ligt er genade.
Het is ook niet alleen dat hij slechts een decennium ouder is dan ik.
Ook niet alleen dat hij uit Zeeland komt, een provincie waar ik vaak op vakantie ben geweest. Een provincie die veel heeft van het Friese landschap. En waar ik ook wel wat in herken.
Het is ook niet zijn muzikale creativiteit, die in een muziektraditie valt waar ik graag naar luister.
Misschien is het wel dat alles bij elkaar.

zaterdag 30 maart 2013

Broeder Dieleman


Het was vrijdag niet de eerste keer dat ik de kerk op Goede Vrijdag miste. In 2009 gaf ik de voorkeur aan Bob Dylan boven de ‘reguliere’ gedenkdienst van Jezus’ sterven. Maar van Bob Dylan wordt gezegd dat hij nog steeds gelooft.
Gisteren was ik in Amersfoort, op de Inspiratieboot. Een optreden van Saint Helena Dove. Maar vooral – dat trok mij met drie Beerze-vrienden naar Amersfoort – Broeder Dieleman. Een Zeeuw. Ex-gereformeerd-vrijgemaakt. Een interview met het Nederlands Dagblad, enkele weken geleden, maakte me nieuwsgierig naar deze kerkverlater, nauwelijks ouder dan ik.
Wat ik zag was een gedreven muzikant. Een creatieveling. Een jongen die net als Stef Bos weliswaar het gereformeerde geloof achter zich had gelaten – maar die eveneens als Stef Bos niet uit een
boek van Maarten ’t Hart was gelopen.
Toen ik hem na afloop vroeg of hij niet in de kerk had moeten zitten – het was immers Goede Vrijdag – vroeg hij zich hardop af of er nog diensten werden gehouden. Toen ik hem dat bevestigend antwoordde, omdat ikzelf nog steeds vrijgemaakt ben, vroeg hij mij waarom ik niet in de kerk zat. Het antwoord dat ik Broeder Dieleman wilde horen, vond hij voldoende.
En dat ik een elpee van hem kocht, was natuurlijk ook mooi.
Die elpee signeerde Broeder Dieleman graag voor me. Misschien niet een sterke foto, maar zijn signatuur staat er wel duidelijk op.
Lang leve de GKV. En dat op Goede Vrijdag.
Bedankt, Tonnie.


vrijdag 29 maart 2013

Stef Bos – Lied van de moeder; Pieta


Waar kan ik slapen vannacht
Denken aan niets
Waar ik woon zie ik alles
Wat ik niet wil zien
In elke kamer in dit huis
In alles wat hier is
Zie ik jou voor mij
Met mijn ogen dicht

Zie jou weer spelen in het zand
Alleen met je verbeelding
Bouwde jij kastelen
Leefde in je eigen wereld
Maar in elke straat in deze stad
Waar ik ook ben
In alle mensen die jij kende
Hoor ik nu jouw stem

En ik verlang naar de dagen
Dat je niets en niemand was
Te klein om heel de wereld
Te veroveren
Ik zou mijn leven geven 

Om nog een keer voor een dag
Het licht te zien in jouw ogen

Waar kan ik slapen vannacht
Wie houdt mij vast
Als ik weer val in het verleden
In een bodemloze leegte
En er gaat geen dag voorbij
Dezelfde film draait in mijn hoofd
Jij ligt weerloos in mijn armen
Jouw ogen zijn gebroken
En uitgedoofd

En ik verlang naar de dagen
Toen je niets en niemand was
Te klein om heel de wereld
Te veroveren
Ik zou mijn leven geven 

Om nog een keer voor een dag
Het licht te zien in jouw ogen

Ze noemen jou een koning
Ze noemen jou een bedelaar
Ze noemen jou een held
Ze noemen jou een lasteraar
Ze noemen jou een dromer 

En ze noemen jou een tovenaar
Ze noemen jou van alles

Maar ik verlang naar de dagen
Dat je niets en niemand was
Te klein om heel de wereld
Te veroveren
Nu zou ik alles geven 

Om nog een keer voor een dag
Het licht te zijn in jouw ogen

Ik verlang naar de dagen
Dat je niets en niemand was
Te klein om heel de wereld
Te veroveren
Ik zou alles geven om
Nog een keer voor een dag
Het licht te zien
In jouw ogen

© Stef Bos, 2009

dinsdag 26 maart 2013

Hyves


Vorige week heb ik mijn Hyves-profiel verwijderd. Ik deed namelijk niets meer met Hyves. Die status had mijn profiel al wel een paar maanden. Maar ik wilde Hyves een tweede kans geven. Misschien dat ik me had vergist, en ik toch opeens veel deed met deze vriendensite.
Dat bijvoorbeeld mensen contact zouden zoeken via Hyves. Maar dat dezen ze niet. Als ze al contact met me zochten, dan via Facebook.
Of gewoon van aangezicht tot aangezicht.
Maar niet via Hyves.
Dat geeft ook niet.
Daarom heb ik mijn profiel dus verwijderd. Ik verwachtte een hele ceremonie om mijn account te deleten. Want Raymond Spanjer en Sjuul Paradijs vinden het niet leuk als mensen afscheid nemen van Hyves. Dus moet je account verwijderen lastig worden gemaakt.
Als ik één ding heb geleerd in mijn tijd als ICT’er bij Omrin, is het wel de tegeltjeswijsheid: Google is my friend.
En zo vond ik via de grootste zoekmachine ter wereld een handleiding om mijn Hyves-profiel te verwijderen. Een eenvoudige handleiding werd gevonden. Een, twee, drie en schoon is uw kunstgebit. Mijn account verdween als sneeuw voor de zon. Alsof ik nooit op Hyves had bestaan.

maandag 25 maart 2013

Bob Dylan – Old man


Eigenlijk had ik vandaag iets willen bloggen over het project #WijDoenHetZelf. Over dat het de vierde week van het project is, en dat we dus een kwart van de tijdsduur achter de rug hebben. En dat het de Passie-week is. Voorbereidend op Goede Vrijdag.
Maar dat doe ik niet.
Ik wil namelijk een filmpje delen. Een opname van een concert van Bob Dylan. Uit 2002, toen Dylan nog akoestische gitaar speelde. Larry Campbell nog alle snaarinstrumenten bespeelde. En toen er nog meerstemmig gezongen werd door Bob Dylan & his band.
Het is een lied van Neil Young, de Canadese medestrijder van Dylan. Old Man heet het lied, afkomstig van Young’s plaat Harvest uit 1972. Waarom dit filmpje getoond moet worden? Omdat Dylan een cover speelt, en op die manier een eerbetoon brengt aan Neil Young. Omdat de cover typisch een Dylaneske cover is, het zou zomaar een eigen lied van hem kunnen zijn geweest. Omdat de drie gitaristen zo mooi harmonisch zingen.
En omdat Canada en de Verenigde Staten zo prachtig samenkomen.
Maar vooral omdat dit liedje ten grondslag ligt aan het promotielied, dat mijn broers Maarten en Jaap schreven voor Thijs.


zondag 24 maart 2013

Rokjesdag


Vandaag is het Palmpasen. Nog een week en dan wordt de opstanding van Jezus gevierd. De Heer is waarlijk opgestaan. Pasen is de tijd van het jaar waarin de lente volop in bloei is. Temperaturen die eindelijk weer boven de vijftien graden uitkomen.
Een periode waarin wordt uitgekeken naar Rokjesdag. Martin Bril kwam met deze dag. Rokjesdag is die ene dag in het voorjaar dat alle vrouwen als bij toverslag ineens een rok dragen, met daaronder blote benen.
Zover lijkt het nog zeker niet. Met een straffe oostenwind en temperaturen rond het vriespunt zijn blote benen uit den boze. Niets spontaan een rok.
Misschien moeten we wachten tot 22 april. Niet eens een hele gekke datum.

zaterdag 23 maart 2013

John Hiatt – Have a little faith in me




When the road gets dark
And you can no longer see
Just let my love throw a spark
An' have a little faith in me 

An' when the tears you cry
Are all you can believe
Just give these loving arms a try, baby
An' have a little faith in me

CHORUS:
Have a little faith in me
Have a little faith in me
Have a little faith in me
Have a little faith in me 


An' when your secret heart
Cannot speak so easily
Come here darlin' from a whisper start
Have a little faith in me 


An' when your back's against the wall
Just turn around an' a you will see
Duet: I'll be there, I'll be there to catch your fall
So have a little faith in me 


Vocalizing in the background:
Cause I've been loving you for such a long time, baby
Expecting nothing in return
Just for you to have a little faith in me
You see time, time is our friend
'Cause for us there is no end
All you gotta do is have a little faith in me (have a little faith)

I will hold you up!
I'm gonna hold you up!
Becuase your love it gives me strength enough
So have a little faith in me (have a little faith)

Hey hey! (faith, have a little)
All I want you to do for me tonight, baby (faith, just a little)
All you gotta do is justa have a little faith in me (have a little faith)
Yes! Yes, Ow, Baby! (faith, have a little, faith, just a little)
All you gotta do is justa have a little faith in me (have a little faith)
Just a little, said-a (faith, have a little, faith, just a little)
(guitar strumming)
SUNG OVER FADE:
Have a little faith in me (have a little faith in me)
Have a little faith in me (have a little faith in me)
Have a little faith in me (have a little faith in me)

© John Hiatt, 1989

vrijdag 22 maart 2013

#WijDoenHetZelf


Inmiddels is de derde week van het Leeuwarder project #WijDoenHetZelf ten einde. Drie weken ben ik nu bezig met mijn plan om als stadsschrijver aan de slag te gaan. De vraagt rijst op wat je na drie weken bent opgeschoten.
Ik heb in ieder geval flink kunnen schrijven. Verslagjes maken. Maar dan niet puur journalistiek. Net een wat andere manier van schrijven. Vijfhonderd woorden. Het lukt me wonderbaarlijk. Al zeg ik het zelf.
Het is in ieder geval wel zo, dat ik als schrijver creatief wordt uitgedaagd door dit project. Ik doe wat ik het liefste doe: schrijven.
En dat in de baas zijn tijd.

woensdag 20 maart 2013

Selma en Elena


Selma en Elena zijn twee Friese meiden. Vooral vandaag moeten de twee het ontgelden op de sociale media. Mede dankzij een actie van dagblad de Telegraaf, die nooit vies is van een bikkelharde campagne.
Selma en Elena zijn 18 en 19 jaar jong en komen uit Heerenveen en Leeuwarden. Dat is op zich nog niet het punt waarom ze zoveel aandacht krijgen. Dat is ook niet de reden waarom ze worden vastgehouden door justitie.
De meiden mishandelden namelijk afgelopen maandagavond op het station van Sneek twee vrouwen. Zonder reden. Opmerkelijk genoeg. Zeker omdat Selma en Elena net vrijgelaten waren nadat ze waren vastgezet – anderhalve week eerder sloegen Selma en Elena ook al letterlijk toe, opnieuw op station Sneek. Toen waren twee homo-jongens het slachtoffer.
Zulke acties maken behoorlijke woede los onder het gewone volk. Niet vreemd, omdat zinloos geweld altijd woede oplevert. De mishandeling past helaas in onze maatschappij. Scheidsrechter Richard Nieuwenhuizen werd in Almere mishandeld door boze voetballertjes. Zo zijn meer voorbeelden te noemen.
En elke keer vinden wij het allemaal verschrikkelijk.
Terwijl het dus elke keer weer gebeurt.
Het wordt tijd om de verontwaardiging om te zetten in daden. Dus wanneer je ziet dat een ander wordt mishandeld, moet je ingrijpen. En niet via sociale media veroordelen. Dat is te makkelijk. Daadwerkelijke hulp is moeilijk, maar werkt een stuk beter dan een mening via Twitter en Facebook.

dinsdag 19 maart 2013

Taizé-verslag Leeuwarder Courant


Afgelopen weekend was ik bij de Taizé-jongeren in Leeuwarden. Een weekend lang met elkaar nadenken over nieuwe solidariteit. Het weekend was een etappe in de pelgrimage naar nieuwe solidariteit.
Wat schetste mijn verbazing, toen ik zaterdagochtend in de kerk zat voorafgaand aan het ochtendgebed? Mijn oud-collega Koen Penneweerd schoof naast me. We kennen elkaar uit de tijd dat ik stage liep bij de Leeuwarder Courant. Koen stelde me een paar vragen voor zijn artikel.
Het artikel verscheen afgelopen maandag in de krant. Een mooi artikel. Toch wil ik iets nuanceren in het artikel, voor wie het heeft gelezen. Koen citeert me en schrijft:
‘Tromp, zelf vrijgemaakt-gereformeerd, vindt het leuk dat jongeren van allerlei gezindten een weekeinde bij elkaar komen. “Het gaat er ook niet zozeer om wat je precies gelooft, maar wat je doet in het leven. En dan is het fijn om daar met gelijkgestemden over te kunnen praten of deel van zo’n gemeenschap uit te maken.”’
Ik heb met dat citaat niet bedoeld dat het allemaal vrijheid blijheid is. Wel degelijk is het van belang of je gelooft dat Jezus voor je is gestorven en is opgestaan. Maar tijdens zo’n weekend zijn veel andere zaken van minder belang.
Als je samen leeft vanuit de genade van Jezus, en samen op weg bent om solidariteit opnieuw handen en voeten te geven, dan lijken doop en avondmaal geen twistpunten meer. Dat is wat ik heb willen doorgeven.
Want het was een schitterend weekend.

maandag 18 maart 2013

Bram Vermeulen op Taizé


Wat heeft Bram Vermeulen te maken met Taizé? Ik had nooit de link gelegd, totdat ik zelf heb meegedaan met de Landelijke Taizé-ontmoeting in Leeuwarden.
In Stenden Hogeschool, een van de locaties waar Taizé zich afspeelde, stonden posters. Op de posters stonden teksten over een bepaald thema. Eén van die thema’s had te maken met sociale interactie tussen mensen.
Sociaal.
En daar komt Vermeulen om de hoek. Een stuk tekst uit zijn lied ‘Testament’. Dood ben ik pas / als jij me bent vergeten.
Een mooie poster. Want door de Vermeulen-poster komen mijn interesses bijeen. Religie (Taizé), poster (creatieve uiting) en literatuur (Vermeulens tekst).
Bram Vermeulen op Taizé zegt daarom misschien meer over mijzelf dan over Vermeulen op Taizé.

zondag 17 maart 2013

Taizé. Opnieuw


Opnieuw een stukje over Taizé Leeuwarden. Omdat het sinds vanavond voorbij is. De gasten zijn naar huis. Vriendschappen zijn gesloten. Er is omhelsd. En de deelnemers zijn moe. Het lijkt me sterk dat alleen mensen van de initiatiefgroep moe zijn.
Ik zit nog vol met indrukken. Over een meisje in een elektrische rolstoel, die er het weekend was. Over de diensten, die me hebben geraakt. Over een poster over iets, ik weet niet eens meer wat precies, maar met een tekst van Bram Vermeulen.
Veel om over na te denken.
Eerst maar een nachtje slapen. Morgen zien we weer verder.

zaterdag 16 maart 2013

Taizé Leeuwarden


Bij het uitgaan van Stenden, kom ik broeder Sebastiaan en ds. Arjan Plaisier tegen. Ik herken ze, maar ze zijn voor mij volledig bijzaak. Passanten. Ondanks hun bekende status. Broeder Sebastiaan is van de Franse kloostergemeenschap Taizé en Plaisier is scriba van de Protestantse Kerk in Nederland.
Beide mannen zijn aanwezig op de Landelijke Taizé-ontmoeting Leeuwarden. ’s Ochtends heeft broeder Sebastiaan een korte toespraak gehouden over solidariteit. Solidariteit is meer dan een gevoel. Kijk bijvoorbeeld naar Jezus. Hij kwam naar de wereld voor het persoonlijke contact. Met het uitschot van de wereld. Het is alsof het Evangelie een aaneenschakeling is van persoonlijke ontmoetingen.
Het is het persoonlijke contact. Alsof de ander alles uitmaakt. Maar dan ook alles.
Maar dat denk ik niet als ik de twee mannen langs me zie lopen. Ik ben op weg met een opdracht. Een man met een missie. Ik ga namelijk naar buiten. Alleen ben ik niet, naast mij rijdt een jonge vrouw.
Een jonge vrouw, in een elektrische rolstoel. Zij kan zich moeilijk verstaanbaar maken. En heeft voor vrijwel alles hulp nodig. Ze is afhankelijk van iedereen, voor alles. Kort voor dit moment heeft ze met een aantal vrijwilligers, die de grote groep later van eten voorziet, gegeten. Nu rijdt ze naar buiten, waar ze opgehaald wordt door een vriend.
Deze vrouw heeft me geraakt vandaag. Een stuk mededogen. Maar ook solidariteit. Deze vrouw heeft me laten zien wat het is om persoonlijk contact te maken. Te laten zien dat zij alles uitmaakt.
Alles. 

vrijdag 15 maart 2013

Bob Dylan in de kunstadel


Afgelopen week werd Bob Dylan gepromoveerd tot de Amerikaanse kunst-adel. Opnieuw een prijs voor mijn favoriete artiest. Opmerkelijk was het zinnetje waarmee het persbericht afsloot. “Of Dylan de onderscheiding zelf in ontvangst zal nemen is nog maar de vraag. De 71-jarige zanger is het hele voorjaar op tournee.
Opvallend omdat Dylan wel vaker verstek laat gaan, maar dat is tot aan dit bericht nooit specifiek genoemd door de media. Toen Dylan de Pulitzer Prize kreeg, liet hij zijn zoon Jesse (de regisseur) het beeldje ophalen. Toen Dylan in 2004 een eredoctoraat kreeg, stond in een bericht in Metro dat Dylan zich zichtbaar verveelde ‘na het aanhoren van twee lange toespraken’.
En dan is er nog dat filmpje uit 1997. Bob Dylan ontvangt de Kennedy Lifetime Achievement. Hij zag er die avond uit als een zwerver in pak. Die hele avond interesseerde hem nauwelijks, zo leek het. Totdat Shirley Casear het podium opkomt en ‘Gotta Serve Somebody’ zingt. Dylan leeft op, beweegt mee en staat na de uitvoering als eerste op voor een staande ovatie. 
Dylan in de Amerikaanse kunst-adel. Nu is het wachten op de Nobelprijs voor de Literatuur, en dan heeft His Bobness alles ontvangen wat mogelijk is. Wat betreft de prijzen, dan. Hopelijk blijft hij eigenzinnig: want dat betekent dat ook de Nobelprijs hem zo weinig doet, dat zijn carrière niet voorbij is met de hoogste onderscheiding. En dat hij blijft toeren en muziek maken.

donderdag 14 maart 2013

Paus Franciscus


Habemus Papam! En wat voor een paus. Op internet kwam ik bijgaande foto tegen. In zijn vorige leven, als de Argentijnse kardinaal Jorge Mario Bergoglio waste Franciscus de voeten van aids-patiënten. Twaalf aids-patiënten.
Wat een man, die Franciscus. Want wat hij heeft gedaan met die mensen, is precies datgene waar Jezus ook voor stond. En ook heeft gedaan. Jezus ging zelf ook op de knieën om de voeten te wassen. Van Zijn twaalf leerlingen. Jezus ging op de knieën voor Petrus, die hem zou verloochenen. Op de knieën voor Judas, die hem kort daarna zou verraden (of had Judas Hem al verraden?). Op de knieën voor Johannes en Jakobus, die elk naast Jezus wilden zitten, als Hij Zijn koninkrijk kwam stichten.
Jezus ging op de knieën voor de leerlingen, die zelf de wereld in werden gestuurd. De leerlingen die gevangenen moesten opzoeken. Hongerige mensen moesten voeden. Naakten moesten kleden. Wezen en weduwen moesten beschermen.
Om te doen wat Jezus hen tot voorbeeld had gegeven.
Op zoek te gaan naar de hoeren en de tollenaars. Om hen de voeten te wassen.
Paus Franciscus heeft mijn protestantse hart gewonnen.

woensdag 13 maart 2013

Bram Vermeulen


Zoals de bakker alleen bakker is als hij brood bakt, zo ben ik geen zanger. Zo ben ik Bram Vermeulen die soms zingt, soms liederen componeert, soms schildert, soms columns schrijft, soms boeken, soms theaterprogramma's maakt, soms strips tekent, soms televisieprogramma's maakt, soms gedichten schrijft, kortom, die zelden niets doet.

dinsdag 12 maart 2013

#WijDoenHetZelf!


Vorige week ben ik gestopt bij de gemeentelijke buitendienst. Dat was niet helemaal zonder reden. Want ik ben begonnen met een nieuw project binnen de gemeente. #WijDoenHetZelf! heet het project.
Het project is redelijk eenvoudig. Wie een uitkering heeft, kreeg een uitnodiging om een plan te maken om aan het werk te komen. Een baan zoeken vanuit jezelf, zonder dat de gemeente je ergens plaatst.
Mijn plan is om als stadsschrijver aan de slag te gaan. Op het fietsje door Leeuwarden, op zoek naar een verhaal. Hoe dat precies vorm krijgt, en waar mijn verhalen komen te staan, zijn dingen waar ik de komende twaalf weken mee aan de slag ga.
Tijdens #WijDoenHetZelf! krijg ik ook de mogelijkheid om over het project te schrijven. Die verhalen zal ik op dit blog gaan plaatsen – mutatis mutandis (niet alles kan zomaar openbaar worden gemaakt).
#WijDoenHetZelf!

maandag 11 maart 2013

Boeijen, Hofstede, Vrienten – Aardige jongens


Ach, we dachten niet zo na
En we keken niet vooruit
Nee, we wisten niet
Hoe of wat we zouden worden
Misschien iets met muziek
Maar daar leeft een mens niet van
En je moet toch voor je kinderen
Kunnen zorgen

We waren jong
Toen de dag begon

© Henny Vrienten, 2008

zondag 10 maart 2013

Niet alle dwalers bennen verdwaald


Bij ’n tankstation
In de bergen hiel ver weg
Sprak ik met ’n vrumde
Die kwam ok mar zo daor terecht
Achter op zien camper
Stun te lezen, vrij vertaald
Niet alle dwalers bennen verdwaald

Bij ’n hooge boome
In ’n hiel groot berkebos
Strooide ’n verstrooide
Krummels stoete op ’t sloffe mos
Hij zung toen hij ’n kompas
Uut de binnenbuus had haalt
Niet alle dwalers bennen verdwaald

Niet alle dwalers bennen verdwaald, nee
Niet alle dwalers bennen verdwaald
Niet alle dwalers bennen verdwaald, nee
Niet alle dwalers bennen verdwaald

Bij ’n heilig hunebed
Van viefduuzend jaor
Kreeg ik onneudig uutleg
Van hoe kwamen die zwarfkeien daor
Eerst murmelde ik mar toen
He’k ’t op verzuuk hardop herhaald
Niet alle dwalers bennen verdwaald

Niet alle dwalers bennen verdwaald, nee
Niet alle dwalers bennen verdwaald
Niet alle dwalers bennen verdwaald, nee
Niet alle dwalers bennen verdwaald

Dwalen kan ’n doel weden
Mar zölfs zunder dat
Kan piereweijen weerde hebben
Ok al he’j der niks an had

Niet alle dwalers bennen verdwaald
Niet alle dwalers bennen verdwaald
Niet alle dwalers bennen verdwaald, nee
Niet alle dwalers bennen verdwaald

© Daniël Lohues, 2010

zaterdag 9 maart 2013

Denkend aan Holland


De afgelopen maanden kwam ik er maar niet los van: denkend aan Holland. Wat zou ik dan van Holland zien? De feiten liegen er niet om. Facebookrellen in Haren. Een grensrechter in Almere die wordt doodgeschopt. Jongeren die als de straat en buurt beheersen met hun harde muziek in de auto’s – ze hebben de muziek (het gebonk) zo hard aan staan, dat ik in huis het kabaal voel dreunen.
Plots wist ik waar ik aan moest denken. ‘Denkend aan Holland’ van Thomas Rosenboom. Ik kocht het boekje zo’n 7, 8 jaar geleden in Zeeland. Tijdens een vakantie met de familie Zomer, waarvan de pater familias hetzelfde boekje al eerder had gekocht dan ik. En er uit voorlas.
Rosenboom begint zijn pamflet, begin 2005 uitgesproken als Kellendoornlezing, met het beroemde gedicht van Hendrik Marsman. Maar de inhoud van dat gedicht zou volgens Rosenboom moeten worden aangepast. Denkend aan Holland is niet meer de brede rivieren, traag door oneindig laagland. Of de rijen ondenkbaar ijle populieren als hoge pluimen aan den einder staan.
Rosenboom: ‘Het is daarom dat ik graag een lans breek voor hier te lande al bijna overwonnen grootheden als geremdheid, afstand houden en geduld, kortom, voor alles dat tegengesteld is aan vrijheid, want alleen wie zijn eerste impulsen heeft leren onderdrukken zal in staat zijn iets op te brengen dat tegen zijn eerste belang en gevoel in gaat – die houdt een deur open al heeft hij zelf haast; die valt een ander niet in de rede al weet hij het zelf beter; die lacht ook om een minder geslaagd grapje van zijn opa, kortom: die is voorkomend en beleeft.’
Even verderop over feesten, die ‘volgens hetzelfde patroon ontaarden: iedereen begint met drinken, vervolgt met zingen, dan schreeuwen, en na zonsondergang, als alleen weerbare groepen nog meedoen, eindigt met schelden, glasgerinkel en vechten.’
Al aan het begin geeft Rosenboom een soort analyse van ‘de Nederlander’. ‘Het antwoord op de vraag hoe de moderne Nederlander zich onderscheidt is nu wel duidelijk geworden en luidt: a) hij denkt dat hij overal recht op heeft en dat alles om hem draait; b) hij is ongeremd; en c) hij denkt dat de rest van de wereld hem geweldig vindt.’
Voorbeelden noemt Rosenboom genoeg. Over het ongeduldige wachten op The Rolling Stones bij het concert in de Amsterdam ArenA. Het inhuldigen van een winnend voetbalelftal. Vriendinnen die elkaar ontmoeten en zich buigen over één van hun meegenomen kinderen.
Wanneer Rosenboom in het buitenland is, herkent hij de opvoeding bij anderen uit zijn eigen jeugd. Wat hij toen heeft meegekregen – rustig blijven, jezelf vermaken, opkijken tegen ouderen, stil zitten – dat gebeurt in andere landen, zoals België, Duitsland en Griekenland, nog steeds.
De schrijver pleit voor een schreeuwverbod op alle scholen en openbare instellingen. Gevangenissen moeten rustoorden worden – zodat gevangenen niet de agressie van televisies meekrijgen. Kortom, in een totaal andere sfeer terechtkomen. Rosenboom: ‘Het is stil, de gevangenis is een klooster geworden, het verblijf een retraite, de gevangene een monnik, hij krijgt een ervaring die niet alleen volstrekt anders is dan alles wat hij kende, maar hem mogelijk ook zelf verandert, ik bedoel gewoon: tot zichzelf brengt. Dat zou goed zijn, want geen mens is slecht.’
Die laatste alinea treft me wel, als retraite-ganger. Maar er is meer wat me raakt in het pamflet van Rosenboom. Namelijk dat hij de verworvenheden van Nederland met de grond gelijk maakt. De rechten van ons landje zijn doorgedraafde overschattingen.
Dat hele gebeuren rondom normen en waarden, waar oud-premier Balkenende bekend om staat, is helemaal geen gekke discussie. Zeker niet na Project X en de Almeerse grensrechter. Misschien wordt het inderdaad tijd dat heel Nederland in retraite gaat. Onthaasten. Tot rust komen. Om onszelf dan opnieuw uit te vinden.

Gemeentelijke buitendienst


Ruim zes weken heb ik gewerkt als ambtenaar bij de gemeentelijke buitendienst. De schoffelaars, zou je kunnen zeggen. Hoewel het schoffelen niet de hoofdmoot was tijdens de afgelopen anderhalve maand. Vooral perken ophogen met zand, takken en bladeren bijeen rapen, inspecties uitvoeren vormden de dagelijkse bezigheden.
In mijn groep zaten twee collega’s die een geweldige achternaam hadden. Niet dat ze daar iets aan konden doen. Maar het klopte wel. Zoals Jan Veldman, mijn voorman. Zo’n naam verzin je niet voor iemand in de buitendienst. Evenmin die van Johannes Grondsma, de hovenier van de groep.
What’s in a name?
Maar nu is mijn buitendienst voorbij. Ik begin maandag aan iets nieuws. #WijDoenHetZelf heet dat nieuwe project. Veel wil ik er nog niet over kwijt. Want maandag begin ik pas echt. Dit wil ik al wel vast kwijt. Ik krijg nu meer tijd om te schrijven.
Gelukkig.

dinsdag 5 maart 2013

Gitaarjongens


Gisteravond was ik bij het concert Gitaarjongens. Een concept van Henny Vrienten, ex-frontman van Doe Maar. Hij nodigde elf van Neerlands beste gitaristen uit. Daniël Lohues, bijvoorbeeld. Jan Akkerman, uiteraard. Harry Sacksioni. Jan Hendriks. Pablo van de Poel. George Kooymans.
Om maar eens wat namen te noemen.
Hoewel dit alles bij elkaar al een mooi affiche opleverde, was dit het niet wat me trof. Wel trof me het gastoptreden van Eelco Gelling, oud-gitarist van Cuby and the Blizzards. Het kon zomaar Gellings laatste optreden zijn geweest.
Maar wat me evenzeer trof, was dat ik op weg naar het toilet bijna tegen Elly de Waard liep. De Waard is een lesbische dichteres. Zij kende mij niet, ik herkende haar. Dat vond ik grappig.
Wat de avond een bijzondere wending gaf, was dat ik werd gegroet door iemand anders. Nu gebeurt het vaker als ik met Stefan op pad ben, dat ik bekenden tegenkom. Maar deze persoon was toch anders. Hij groette mij. En ik hem weer. Ik wist meteen wie het was. Niet een gitaarjongen. Wel een man met een verhaal over een gitaarjongen.
Tom Egbers.

zondag 3 maart 2013

Tentstof #3


Afgelopen weekend was het Springweekend van de landelijke vereniging E&R. Alle projecten waren uitgenodigd om gezamenlijk het nieuwe seizoen te openen. Een mooi weekend.
Tot zover alle sociale verplichtingen.
Tijdens het weekend is ook de nieuwe Tentstof gepresenteerd. Tentstof is het magazine van E&R, waarvan ik de hoofdredacteur ben. In alle bescheidenheid is het derde nummer van Tentstof, met ‘Zegen’ als thema, een mooi product geworden. Mede dankzij de vormgeving – een driewerf hulde voor Tineke.
Wat dit nummer extra bijzonder maakt, is dat hier veertigduizend exemplaren van gedrukt gaan worden. Het plan is om bij alle kerken van de GKv, CGK en NGK Tentstof in de postvakken te (laten) doen. Daarmee wordt het de grootste oplage van Tentstof in de korte geschiedenis.
Benieuwd naar wat de achterban van E&R vindt van Tentstof #3.