vrijdag 31 augustus 2012

Veldhovense pastoor


Een pastoor in Veldhoven is opgepakt. Hij zou kinderporno in zijn bezit hebben. Het bisdom 's-Hertogenbosch heeft de man op non-actief gezet – verdere acties lijken uitgesloten.

Je kunt veel vinden van de actie van de man. Inderdaad, kinderporno is niet iets waar je als persoon mee geassocieerd zou willen worden. Tel daarbij op dat je een christelijke leider bent, een geestelijke, en zoiets zou niet voorkomen. Maar het gebeurt. In het licht van het seksueel misbruik in de Katholieke Kerk is dit nieuws bijzonder pijnlijk.

Maar laat ik niet met de vinger naar de Katholieke Kerk wijzen. Wat zich daar heeft afgespeeld is afschuwelijk. Maar het laat zien dat 'de gelovige' ook maar een mens is. En laten wij als protestanten ook naar onszelf kijken. Waarom zou seksueel misbruik niet in de protestantse kerk voorkomen?

Al met al geen goede PR voor een kerk – van wie de Grondlegger ooit heeft gezegd: Laat de kinderen tot Mij komen.

donderdag 30 augustus 2012

Postkamer #2


Eén van mijn werkzaamheden op de postkamer van ING, is het zogenaamd indexeren van identiteitsbewijzen. Deze ID's moeten in het systeem worden opgenomen. Tijdens een werkdag komen veel van zulke bewijzen door je handen. Honderden namen per dag schuiven voorbij aan je ogen. Je zult al die namen maar onthouden...

Dat doe ik dus niet. Een aantal opvallende namen blijven me wel bij. Zo zag ik een identiteitsbewijs van een man die exact dezelfde voornamen heeft als ik. Frederik Lodewijk. Het is overigens geen familie.

Terwijl ik deze week met die bewijzen bezig was, bedacht ik me dat mensen van adel ook een bankrekening moeten hebben. Ik was benieuwd of hun adellijke titel op een identiteitsbewijs zou staan. Ik ben één adellijke identiteitsbewijs tegengekomen. Van een jonkheer. Die titel stond voor de doopnamen.

Weet ik dat ook weer.

woensdag 29 augustus 2012

De supermarkt


Ik loop af op mijn supermarkt, waar ik mijn dagelijkse boodschappen doe. Aan de rechterkant zie ik een vrouw in een rolstoel zitten. Net als een hond moet zij buiten blijven, bedenk ik me. Ze heeft de voetsteunen omhoog geklapt. Haar voeten hangen net boven de grond.

Wanneer ik de vrouw passeer, kijken twee ogen mij aan. Bijna net als een hond, hoopvol om losgelaten te worden. Om te mogen bewegen. Haar rechterhand trilt. Parkinson. Ik stap de supermarkt binnen. Op mijn slippers.

Ik haal mijn noodzakelijke dingen, en reken af. Het meisje voor mij in de rij lacht een paar lief naar me. Zij hoeft niet de zegels van de winkel te hebben. “Geef maar aan die man,” zegt ze tegen de caissière. Dat doet zij dan ook.

Als ik weer naar buiten loop, is de vrouw in de rolstoel weer vertrokken. Haar baasje is klaar met de boodschappen. Waar zou die mevrouw heen zijn gegaan? Waar is haar 'hondenhok', waar ze kan uitrusten van haar ziekte?

dinsdag 28 augustus 2012

Vreemde wereld


We leven in een aparte wereld. Ik vind het soms beangstigend hoe de ontwikkelingen elkaar opvolgen. Kees van der Staaij (SGP) die beweert dat zwangerschappen na een verkrachting nauwelijks voorkomen – bewijs is daar nooit voor geleverd. Arie Slob (ChristenUnie) die bij EenVandaag een politiek verhaal houdt waar bijna niets uit valt op te maken. Michelle Martin die in het Clarissenklooster een tweede kans krijgt, maar bij voorbaat al wordt weggepest.

De landing op Mars om sporen van leven te ontdekken. Pastoors die weigeren een kerkdienst te leiden vanwege een lesbisch ouderstel of een euthanasie-zaak. Een heavy metal-festival met tickets voor 'slechts' 6,66 euro. Werkeloosheid. Verkiezingsbeloften. Verwarring. Onthutsing. Rechtspraak.

Waar moet dat allemaal heen met onze wereld?

maandag 27 augustus 2012

Bob Dylan en Regina Havis


Bob Dylan houdt er wel van om dingen te doen die anderen niet doen. Dat ligt hem wel. Gisteravond speelde Dylan in Cincinnati, Ohio. Een van zijn twee gitaristen, Stu Kimball, had de eerste twee nummers vrijaf. Die mocht later beginnen.

Als toegift speelde Dylan Blowin' in the wind. Hij werd daarbij qua zang ondersteund door de McCary Sisters. Eén van die zingende zussen is Regina. Zij is een oude bekende van Dylan.

Tussen 1979 en 1981 zong zij eveneens mee met Dylan, als achtergrondzangeres. Het was Dylans 'christelijke periode'. Carolyn Dennis, vriendin van Regina sinds hun beider jeugd, spoorde haar aan om auditie te doen voor de back up vocals bij Dylan.

Behalve bij concerten is Regina ook te horen op de gospelplaten van Dylan, Slow Train Coming, Saved en Shot Of Love. Daarna raakte ze wat in de vergetelheid bij de zanger. Maar zo'n twintig jaar later is Havis er gewoon weer bij.

Want in 2003 verscheen het semi-tributealbum Gotta Serve Somebody. Een aantal Dylan-gospels wordt vertolkt door zwarte zangers en zangeressen. Pressing On (van Saved) wordt uitgevoerd door de Chicago Mass Choir. Met als lead vocal Regina McCrary. Inderdaad, bij Dylan bekend als Regina Havis.

Gisteravond was ze er dus opnieuw bij. Mocht ze wederom het podium delen met Dylan.
 

zondag 26 augustus 2012

Buddha-beeldjes


Regelmatig ga ik even buurten bij Wobbe. Hij heeft een muziekzaak op de Voorstreek in Leeuwarden. Ik kom er graag. Wobbe heeft interessante muziek, en hij levert albums op elpee. Een mooie zaak dus.

Een andere reden waarom ik zo vaak bij Wobbe kom, is om even te filosoferen. Even praten over religie. Over God, Jezus en de mensheid. We hebben het dan bijvoorbeeld over het heavy metal-festival. Waar je voor slechts 6,66 euro een kaartje kon kopen. Alsof de duivel ermee speelt. En dat doet-ie.

We hebben het ook over de Buddha-beeldjes. Die voor een paar euro bij de Xenos te koop zijn. Wobbe maakt zich daar zorgen over. Waarom zoeken mensen hun heil bij Buddha? Alsof van zo'n beeld je heil van afhangt. Een beeld dat niet kan praten, hoewel het een mond heeft. Die oren heeft, maar niets hoort. Lopen lukt het beeld niet, ondanks de voeten. De neus werkt evenmin.

Bob Dylan zong in 1979 het volgende:



Sister, lemme tell you about a vision that I saw

You were drawing water for your husband, you were suffering under the law

You were telling him about Buddha, you were telling him about Mohammed in one breath

(but) You never mentioned one time the Man who came and died a criminal's death



En zo is het. Dit zijn ware woorden van Dylan.

zaterdag 25 augustus 2012

Invallende duisternis


Gisteravond was ik voor een vergadering in een Overijsselse provinciestad. Zo rond kwart over negen waren we klaar met overleggen. Tijd voor een ontspannend drankje achteraf. Plotseling merkte ik dat het rond datzelfde tijdstip al donker begon te worden. De duisternis viel in. Terwijl het gevoelsmatig hoogzomer is.

It's not dark yet, dacht ik – but it's getting there.

vrijdag 24 augustus 2012

Postkamer


Sinds deze week werk ik op de postkamer van een grote nationale bank. Onderdeel van mijn werk is het sorteren van identiteitsbewijzen. Gekopieerde bewijzen, wel te verstaan.

Ik ben regelmatig Poolse paspoorten tegengekomen. En veel Nederlandse, uiteraard. Laatst zag ik het paspoort van ene meneer Fritz. Alsof ik het zelf was. Maar dan anders.

Wat ik ook veel ben tegengekomen, zijn de lange doopnamen van (vermoedelijk) de katholieke bankklanten. 'Maria' als doopnaam van een man is veel voorkomend. Of 'Elisabeth', bij een man. Ik heb zelfs 'Joanna' gezien als doopnaam van een man.

Verder weet ik niets van de bankklanten. Hun adres weet ik niet. Leeftijd kan ik zo zien, maar daar kijk ik niet naar. Ik weet niets over hun achtergrond. Hun huwelijkse staat. Of ze kinderen hebben. Ik kan niet bij ze achter de voordeur kijken.

Misschien is dat mar goed ook.

donderdag 23 augustus 2012

Buitengesloten


Ik heb mijzelf buitengesloten. Niet eens bewust, of met dat doel. Het ging eigenlijk heel per ongeluk. Omdat ik even aan het buurten was.

Het appartement precies tegenover dat van mij, wordt nu min of meer bewoond door mijn zusje. Min of meer, omdat ze nu aan het verhuizen is. Kasten komen binnen, het bed wordt geleverd, internet en tv worden aangesloten. Dat soort dingen. En omdat deze zaken vrijwel nooit op één dag plaatsvinden, is de verhuizing een langetermijn-verhaal.

Ik wilde eens controleren of de verhuizing wel goed ging. Dus ik stapte mijn appartement uit en stak de gang over. Mijn deur hield ik open, het zou slechts een inspectie zijn. De ramen stonden ook open. Kon het mooi luchten.

Terwijl ik mijn oog liet gaan over de muren, het schilderij en de foto's aan de muur, hoorden we een klik. Dat was mijn deur. Dus toch dichtgevallen. En ik kon niet naar binnen. Want mijn sleutels lagen in huis.

Dat was even balen. Want de reservesleutel lag in Heerenveen, bij pa en ma. Maar die waren een dag weg. Dus ik zou pas 's avonds weer mijn huis in kunnen. Maar nu ik toch bij mijn buurmeisje was, kon ik wel even helpen met de kast.

Na de kast en een maaltijd, vertrokken we naar Heerenveen. Als mijn ouders er niet zouden zijn, zou ik wel op een andere manier het huis in komen. We hebben allemaal zo onze “inbraak-mogelijkheden” om het ouderlijk huis binnen te komen.

Gelukkig waren mijn ouders al thuis toen ik aankwam. De sleuteloverdracht kon zo plaatsvinden. Met opgeheven hoofd weer naar huis vertrokken.

woensdag 22 augustus 2012

De weigerpastoor

De katholieke kerk in Waalre heeft zijn eigen incidentje. Een pastoor weigerde een baby te dopen. De reden: de ouders zijn allebei vrouw, het is een lesbisch echtpaar. De pastoor vond dat de dopeling geen katholieke opvoeding zou krijgen. Uiteindelijk heeft een collega uit Eindhoven de doop voor zich genomen.
Het is niet voor het eerst dat een katholieke geestelijke in het nieuws komt. Eerder was er al de Oranje-pastoor, die een mis opdroeg voor de (verloren) WK-finale Voetbal in Zuid-Afrika, 2010. Ook hadden we de pastoor die niet mocht luiden met de klokken. De euthanasie-pastoor, die een afscheidsdienst weigerde te leiden omdat de overledene euthanasie had laten uitvoeren.
Tjah, tel daarbij het afschuwelijke seksueel-misbruik-drama bij op, en de kerk wordt steeds minder serieus genomen. Inhoudelijk zit het wel goed, maar het is het beeld dat het 'm doet.
Helaas.

dinsdag 21 augustus 2012

Deadman – Take your mat up & walk

Het is geen geheim dat ik weinig heb met Opwekking. Evangelische zangers, van Nederlandse of Amerikaanse origine, daar kan ik zelf weinig mee. Nadeel is dat het aanbod christelijke zangers, zangeressen en bands dan wel beperkt wordt.
Voordat ik naar Beerze vertrok, attendeerde Wobbe me op een christelijke cd: Take your mat up & walk van de Amerikaanse band Deadman. Ik kende het niet, maar mocht het luisteren in de platenzaak.
Met succes, want Deadman – daar geniet ik van. Een countryfolk-achtige muziek. Het christelijke is duidelijk aanwezig, maar ligt er niet zo dik bovenop als bij hun evangelische collega's. Ik heb er al een recensie over geschreven, maar toch: als je je christelijke horizon wilt verbreden...

maandag 20 augustus 2012

Dromen

Ik heb het wel eens gehad over dromen. Over een bepaalde droom die ik mij herinnerde. Dromen zeggen vaak iets over onszelf. Of over onverwerkte indrukken. Zegt men.
Daar zou men best wel eens gelijk in kunnen hebben. Zaterdagavond dommelde ik wat in op de bank. Ik was net terug uit Beerze, waar ik een week heb geëvangeliseerd. Een mooie week. Het bijzondere was dat ik zo af en toe de stemmen hoorde van de gasten en de teamleden. Gek om dat mee te maken. Alsof ik niet helemaal weg was uit Beerze.

zondag 19 augustus 2012

Het weer

Het zou zomaar kunnen gebeuren, dat vandaag de temperatuur van 38 graden wordt gehaald. Dan heeft Nederland een nieuw warmte-record. Bijna veertig graden in ons kikkerlandje. Dit is weer het andere uiterste, na een wat kwakkelende en natte zomer.
Het is ook nooit goed in ons land, hoor je mensen zeggen. De ene keer is het te warm, dan weer te koud. Altijd hollen of stilstaan.
Wel grappig dat je aan de hand van het weer iets moois kunt zeggen. Over iets wat 'beyond' het weer is, verder dan alleen de temperaturen. Dominee Van Zanten is, net als ik, op evangelisatie geweest. Van Zanten geeft een mooie draai aan zijn verhaal, door het weer met evangelisatie te combineren. Een mooi verhaal, dat mij om meerdere redenen aanspreekt.

zaterdag 18 augustus 2012

Beerze

Vanmiddag ben ik thuisgekomen van het Project Beerze. Een mooie week heb ik gehad. Ondanks dat de opkomst over de gehele breedte tegenviel, hebben we als team toch kunnen saaien. En dat is minstens net zo belangrijk als het aantal.
Awel, ik ben weer thuis. Dat betekent dat ik weer paraat sta om te bloggen.

vrijdag 10 augustus 2012

Christenen, de samenleving en Project Beerze

Ik had vandaag graag een stukje geplaatst over Project Beerze. Over dat ik morgenochtend vertrek naar dit plaatsje in Overijssel. Om daar te evangeliseren. Over de schoonheid van onze opdracht.
Maar ik voel toch de noodzaak om over iets anders te bloggen. Over het festival Into The Grave. Dat vindt morgen plaats, op het Oldehoofsterkerkhof in Leeuwarden. Voor slechts 6,66 euro krijg je een ticket. Mag je de hele dag bij de heavy metal-muziek zijn. En gelukkig, er zijn kaarten genoeg.
Het is alsof de duivel er mee speelt.
En dan nog het interview van Gert Jan Segers. Hij is nu directeur van het Wetenschappelijk Instituut van de ChristenUnie. En kandidaat-Kamerlid van die partij. Plaats vier neemt Segers nu in. De kans is groot dat hij de Kamer in komt. Reden voor NRC Handelsblad om Segers te interviewen.
Segers wil de islam op de politieke agenda, nu Wilders is weggerend van dit thema. Sommige vitale stromingen binnen de Nederlandse islam staan haaks op de fundamentele vrijheden van de democratische rechtstaat.
Je mag homo's of afvalligen niet stenigen, zegt Segers. Maar dat homo's branden in de hel -zoals orthodoxe christenen leren-, valt volgens Segers binnen de vrijheid van godsdienstvrijheid. In een weblog schrijft Segers dat opvattingen binnen de vrijheid van meningsuiting vallen. Maar dat mensen van een flat gooien volkomen fout is.
Voor columnist Ilja Leonard Pfeiffer komt het verweer van Segers te laat. Vandaag schrijft Pfeiffer in nrc*next: “Een fundamentalist van de ene religie die kritiek heeft op de fundamentalisten van een concurrerende dwaalleer, dat is altijd lachen. (…)
Mijn conclusie zou zijn dat het de hoogste tijd is voor een christendebat. Want er zijn vitale stromingen binnen het Nederlandse christendom die haaks staan op de fundamentele vrijheden van de democratische rechtstaat.”
En dan volgt het voorbeeld van weigerambtenaren en de SGP-vrouwen. Altijd een makkelijk doelwit om op te schieten. Maar Pfeiffer heeft een aardige wens geformuleerd. Of nee, het lijkt meer op een noodzakelijke uitkomst.
“Dit christendebat zou wat mij betreft idealiter uitmonden in een wettelijk verbod op de ChristenUnie, de SGP en het CDA.”
Dit gaat mij te ver. Hoewel ik het goed vindt dat Pfeiffer het CDA nog als een christelijke partij ziet, die vergelijkbaar is met ChristenUnie en SGP. Maar daar houdt het op. Een verbod op christelijke partijen.
Het libertaire atheïsme steekt z'n kop op. Kluun had het niet zo verkeerd gezien. Van dat atheïstische dictatoriaal geregeerde samenleving.
Morgen ga ik naar Beerze. Ik hoop daar mensen te ontmoeten die wel ontvankelijk zijn voor de boodschap die we hebben. En niet gelijk zichzelf opsluiten in hun ivoren toren van het atheïsme.

donderdag 9 augustus 2012

Graffiti-kunst

Voor sommige mensen is graffiti per definitie iets wat niet kan. Omdat je het eigendom van iemand anders bekladt. Dat doe je niet, je blijft met je handen van andermans materiaal af. Hoewel ik het met die argumentatie in principe eens ben, vind ik bij graffiti dat soms sprake is van kunst.
Zoals te zien is op deze foto. Contradicshow In Terminis is op de kade geschreven. De onderkant van de horizon wordt gevormd door een kanaal. De bovenkant van de horizon is het industrieterrein van Leeuwarden.
Ik ben geen fotospecialist. Met beelden zoals foto's en filmpjes heb ik niet heel veel. Maar zo'n beeld als dit, met een tekst als aandachtstrekker, bevalt me wel.

dinsdag 7 augustus 2012

“Onze Dorian!”

Vanmiddag heeft windsurfer Dorian van Rijsselberghe Olympisch goud gewonnen op zijn wedstrijdonderdeel. Geen van zijn wedstrijden heeft hij verloren – al in de negende match was Van Rijsselberghe zeker van goud. Zijn slechtste resultaat? Een derde plek bij een surfwedstrijd.
Een bijzondere prestatie, zeggen deskundigen. Ik neem het voor kennisgeving aan. Ik wist niet dat windsurfen een olympisch onderdeel was. Evenmin dat dit jaar windsurfen voor het laatst is gehouden. Ook kende ik Van Rijsselberghe helemaal niet.
Ik heb niet eerder van hem gehoord, totdat hij opeens de vlaggendrager werd. Hij vertegenwoordigde ons land tijdens de openingsceremonie in Londen. Alsof het hem ook maar iets interesseerde. Dorian kwam niet voor de vlag. Tuurlijk vond hij het een eer, om vlaggendrager te zijn.
Maar die hele vlag kon hem gestolen worden. Uitkomen voor Nederland was dan wel prettig, want je moet toch voor een land uitkomen. Maar ook dat is slechts bijzaak voor Van Rijsselberghe. Hij kwam voor die Olympische gouden medaille. Niet voor het Wilhelmus of als vlaggendrager.
Vanavond zal Van Rijsselberghe worden gehuldigd in het Holland Heineken House. Al die Nederlanders vieren feest, worden dronken. Vanwege het goud van Van Rijsselberghe. Niemand van het Oranje-publiek kende Van Rijsselberghe. Ja, de professionele en amateur-windsurfers. Maar die zijn in een zeer minimale minderheid aanwezig in de officiële drankkeet.
Het Holland Heineken House heeft iets ongemakkelijks. Niet alleen dat een biermerk een officieel sponsor is van een sportevenement. Dat is al vreemd, net als de sponsoring van Coca-Cola en McDonalds. Nee, wat het ongemakkelijk maakt, is de eer die het House geeft.
Voorbeeldje. Toen Ranomi Kromowidjojo werd gehuldigd, presenteerde de spreekstalmeester Humberto Tan de huldiging. Niet alleen Suriname was trots op Kromo – het land van haar vader én Tan zelf. Niet alleen Indonesië was trots – het land van haar grootvader. Niet alleen Nederland was trots – het land van haar moeder. Nee, vooral het Holland Heineken House was trots.
Het hoogst haalbare plateau wat trots op je kan zijn, inderdaad. Het Holland Heineken House.

maandag 6 augustus 2012

Elly en Rikkert Zuiderveld – Vermoeide reiziger


Ook wel eens het idee dat je vermoeid bent? Dat je even niets aan je hoofd moet hebben, omdat alles teveel is? Dat gevoel heb ik zo af en toe. Je kunt soms bijna depressief worden. Omdat je nog niet klaar bent met je werk. Of omdat je morgen weer gewoon bij de baas moet melden.

Speciaal voor die momenten een lied van Elly en Rikkert Zuiderveld: Vermoeide reiziger.



Vermoeide reiziger

Hier is een herberg

Doe nu je schoenen uit

En rust hier een weinig

Met brood en wijn

Geef ik je weer kracht

Ik ben jouw huis

Ik zal je verwarmen

En onder jou zijn eeuwige armen



Vermoeide strijder

Hier is een schuilplaats

Was nu je voeten

En slaap tot de morgen

Met brood en wijn

Geef ik je weer moed

Ik ben jouw schild

Ik geef je erbarmen

En onder jou zijn eeuwige armen



Ik ben jouw huis

Ik zal je verwarmen

En onder jou zijn eeuwige armen



Vermoeide reiziger...

zondag 5 augustus 2012

Heel andere wereld


Vanaf zaterdag sta ik weer in Beerze. Ik draai een week mee met Project Beerze. Op deze manier geef ik gehoor aan de opdracht van Jezus, om alle volken tot Zijn leerlingen te maken. Ik doe dat op mijn bescheiden manier.

Soms vragen de mensen mij wat ik dan vertel aan de gasten. Valt in elk gesprek het woord God? Wijs ik altijd op Jezus? Nee, soms praat ik met gasten over hele gewone, dagelijkse dingen. Maar ik probeer wel met mijn gedrag iets te laten zien.

Een soort practise what you preach.

Wat predik ik dan? Hiervoor wil ik graag een liedtekst van De Dijk laten zien. Want Huub van der Lubbe heeft goed verwoord wat de boodschap van Project Beerze is.


Deze wereld met al zijn pijn en

Leed en gelazer, zijn vuil en verdriet

Deze wereld die je voelt schrijnen

Deze wereld is mijn wereld niet


Ik heb een heel andere wereld in mijn hoofd

Een heel andere wereld

Duizend keer mooier

Waar de mensen proberen

Om het niet te verklooien

Ik heb een heel andere wereld in mijn hoofd


Deze wereld van douwen en grauwen

Van snauwen en klauwen, van angst op krediet

Deze wereld, misschien is het de jouwe

Maar dit is mijn wereld niet


Ik heb een heel andere wereld in mijn hoofd

Een heel andere wereld

Duizend keer mooier

Waar de mensen proberen

Om het niet te verklooien

Ik heb een heel andere wereld in mijn hoofd


Noem me dom of naïef

Te onnozel, te lief

Of nog niet van illusies beroofd

Ik heb een heel andere wereld

Een heel andere wereld in mijn hoofd


Ik heb een heel andere wereld in mijn hoofd

Een heel andere wereld

Duizend keer mooier

Waar de mensen proberen

Om het niet te verklooien

Ik heb een heel andere wereld

Een heel andere wereld in mijn hoofd


Een heel andere wereld

Duizend keer mooier

zaterdag 4 augustus 2012

Roll on, John – een correctie


Gisteren schreef ik op mijn weblog over Tempest, het vijfendertigste studio-album van Bob Dylan. Ik plaatste een link naar de Belgische website Het Laatste Nieuws. HLN suggereerde dat zij een lied op de site hadden staan van Tempest: Roll On John.

Ik luisterde er naar en associeerde het lied met Dylans vroege folkperiode. Heel even dacht ik dat Dylan terugging naar zijn oude wortels. En waarom zou hij dat niet doen, om zijn volgelingen in verwarring te brengen? Zoiets als Dark Eyes op Empire Burlesque.

Gisteravond kreeg ik een mail van Tom Willems. Hij attendeerde mij erop dat Roll On John, zoals op HLN, niet van Tempest kan komen. Deze versie nam Dylan in 1962 op. We schrijven 13 januari 1962, als Dylan dit lied speelt bij Cynthia Gooding.

Tom wees me er ook op dat de opname komt van de verzamelaar 'There is no eye'.

Waarvan akte. Ik vind het wel zo netjes om dit alsnog te vermelden. Bij deze.


Dit verhaal kan twee dingen betekenen, overigens. Of Dylan heeft een oude folksong in een nieuw jasje gestoken. Of hij heeft weer lopen buren bij het gelijknamige lied voor zijn Tempest-song. Zoals Dylan wel vaker heeft gedaan. En zoals het hoort, binnen de folktraditie.

We weten het pas in september.

vrijdag 3 augustus 2012

Bob Dylan's Tempest

Begin september verschijnt het vijfendertigste studio-album van Bob Dylan: Tempest. Zoals het een goede commerciële afdeling van een platenmaatschappij betoont, krijgen de Bobcats zo af en toe een kruimel toegeworpen.
Zoals bijvoorbeeld de hoes: een deel van Pallas Athena prijkt op de hoes. De naam Tempest begint met de T in de vorm van een kruis. En dan de tracklist. Een lied over de Titanic moet te horen zijn. Niet een journalistiek verhaal, want een artiest heeft zijn dichterlijke vrijheid.
“Ik wilde een religieus album maken, maar ik had onvoldoende religieuze songs. Die vergen veel concentratie, want met dezelfde draad moet je tien keer iets anders weven,” is te lezen in een artikel op Het Laatste Nieuws. Dat kruis komt dicht in de buurt van een religieus album. Net als een titel als 'Narrow Way' en 'Pay in blood' (niet mijn eigen bloed...).
Nog een aardig iets: bij het artikel van Het Laatste Nieuws is “Roll on John” te horen. Een lied dat doet denken aan Dylan's vroege folkperiode.
Natuurlijk maken zulke toegeworpen kruimels mij nieuwsgierig. Ik kan niet wachten tot 11 september. Zou Dylan nog een verborgen stemadvies geven voor de Tweede Kamerverkiezingen van 12 september?

donderdag 2 augustus 2012

Bekeken worden


Je hebt altijd plaatsen waar je kunt kijken en bekeken worden. Het station is daar een goed voorbeeld van. Maar ook het centrum van een stad is zo'n plek. Kortom, kijken en bekeken worden kan het best op een plek waar veel mensen zijn.

Op plekken waar minder mensen zijn, kan het kijken en bekeken worden erg pijnlijk zijn. Je hebt dan bijvoorbeeld mensen die je niét willen aankijken. Maar die dat wel doen vanuit hun ooghoeken. Helaas is dat vaak net te opvallend. Zulke mensen hebben een blik in hun ogen zoals figuranten in een film: ze hebben net van de regisseur de opdracht gekregen om vooral niet in de camera te kijken.

Of je hebt mensen die jou aankijken, jou als een wandelend museumstuk waarderen. Op het moment dat je ze groet, kijken ze verschrikt op uit hun droom. Dat museumstuk kan nog praten ook, dát had ik niet verwacht!

In deze categorie vallen ook de mensen die je passeren en je aankijken als object. Zij kunnen zo opgaan in het kijken, dat ze bijna vergeten dat ze zelf actief deelnemen in het verkeer. Plotseling herinneren ze zich weer dat ze aan het autorijden zijn of op de fiets zitten.

Van de buitencategorie zijn die mensen, die je inderdaad niet aankijken. Deze mensen kijken juist heel geïnteresseerd naar een gebouw aan de andere kant van de weg. Je hoort ze denken: 'Ik weet dat je mij achter passeert, maar ik kijk je heel bewust niet aan. Stiekem hoop ik op een schouderklopje van je, dat ik dit zomaar voor jou doe.'

Kijken en bekeken worden, het is een sociale gebeurtenis waar veel bij komt kijken.

woensdag 1 augustus 2012

De Olympische Spelen


Bij de Olympische Spelen richt ik mij op de duursporten. Een tijdrit, een hockey-partij, dat soort toernooien. Die wedstrijden waar je de tijd voor moet nemen. Waar je voor moet zitten. Ik verbaas me elke keer over hoe iemand toch leeft voor zijn sport. Om dan nog voor je veertigste met sportpensioen te gaan. De uitzonderingen bevestigen de regel.

Waar ik niets van begrijp, zijn de korte sporten. Schermen en judo, bijvoorbeeld. Wanneer je op het verkeerde moment koffie zet, is het judotoernooi al met de B-finale bezig. Een ochtend en een middag duurt zo'n toernooi. Met op meerdere velden een partij. Een wedstrijdje van vijf minuten, twintig minuten pauze en dan weer aan de bak.

Wat ook opvalt, is het aantal medailles. Een paar honderd medailles van alle kleuren worden uitgedeeld. Je hebt het idee dat iedereen die meedoet aan de Olympiade dan ook zo'n prijs mee naar huis neemt. Maar het aantal Olympiërs is een veelvoud: waren dat niet duizenden?

Ik vind het maar een bijzondere wereld, die van de Olympische Spelen.