Persoonlijk jaaroverzicht

Wat voor jaar is 2012 geweest? Welke ontwikkelingen hebben zich tijdens dit kalenderjaar voorgedaan? Hoe heb ik mij door het jaar gemeanderd? Ik noem een aantal gebeurtenissen die het afgelopen jaar de revue zijn gepasseerd.

Dit jaar zijn twee edities van Tentstof verschenen. Tentstof is het ledenblad van E&R, en vult het gat op dat is ontstaan na het wegvallen van het Vuurwerk-blad. Tentstof is een jaarlijks blad, en verschijnt in maart bij de Springmeeting van E&R. Dat dit jaar twee edities zijn verschenen, komt omdat in november het veertigjarig jubileum van de vereniging werd gevierd. En daar hoorde een tusseneditie van Tentstof bij.

Ik ben hoofdredacteur van Tentstof. Samen met eindredactrice Tineke Smits vorm ik het spil van het blad. We moesten nadenken over de naam van het blad, de vormgeving, tone of voice, advertenties, wie schrijft er mee, et cetera. Een mooi proces, dat nog steeds gaande is.

2012 is ook het jaar van mijn verhuizing naar Leeuwarden. Een plek net buiten het centrum van de Friese hoofdstad. Redelijk onverwacht, maar wel een welkome ontwikkeling in mijn leven. Al gauw raakte ik ingeburgerd in de stad en de kerk. Binnen de kortste keren had ik contact met twee Dylan-fans uit de kerk. En natuurlijk contact met mijn platenboer Wobbe aan de Voorstreek.

In dit jaar heb ik de hoofdredactie van de Perspex overgedragen aan Jan-Hendrik. Na twee jaar redactiewerk, waarvan de laatste achttien maanden als hoofdredacteur, vond ik het wel goed geweest. Het nieuwe bestuurslid Communicatie sloeg een nieuwe weg in, waar ik mij niet in kon vinden. Reden om plaats te maken dus.

Het jaar waarin een nieuwe plaat van Bob Dylan verscheen, Tempest. Dagblad de Volkskrant kopte in september: “Bam! Dylans beste plaat”. En inderdaad, Tempest behoort tot één van Dylans beste platen. Een puur genot. Dylan heeft van president Obama de hoogste burgerlijke onderscheiding ontvangen, de Medal of Freedom.

In het najaar ben ik begonnen met de cursus Theologische Vorming Leeuwarden, een cursus gegeven door de PKN in Leeuwarden. Een bijzondere club, waar een aantal cursisten niet meer letterlijk geloofd in God. Leerzaam om ook andere stromingen binnen het christendom te horen.

Ik heb dit jaar mijn BHV gehaald. Nu mag ik brandjes blussen en reanimeren!

Doe Maar is dit jaar weer bij elkaar gekomen voor Symphonica in Rosso. Weliswaar zaten de uitvoeringen goed in elkaar, maar ik miste wat. Net alsof de muzikanten net niet helemaal losjes speelden. En ik miste muziek van Klaar, de reünie-cd uit 2000. Qua uitvoering prima, maar qua sfeer minder dan De Kuip-concerten uit 2008.

In 2012 heb ik het scribaat van de Morgenster overgenomen. Een mooie functie, waarin ik mijn nieuwe gemeente meer en beter leer kennen.

De Maya-kalender is vervangen, en dat heeft niet tot de vernietiging van de aarde geleid.

Dit zijn zo de dingen die gepasseerd zijn. Lang niet alles is genoemd. Wel de belangrijkste momenten uit dit kalenderjaar.

Messiaanse gemeente

Aan de Bleeklaan in Leeuwarden, waar ik aan woon, is een gebouw van de Baptistengemeente De Wijngaard gevestigd. De baptisten kerken er zelf niet, maar zitten elke zondag in het WTC-gebouw. Wie er wel kerkt, is de Messiaanse Gemeente. Niet op zondag, maar elke zaterdag.

Vandaag besloot ik opnieuw een blik te werpen bij deze kerk. Het viel me niet mee. Allereerst de sfeer. De Messiaanse Gemeente is een evangelische gemeente, met veel vlaggen, handengeklap, open handen en veel Opwekking. Ik verwachtte veel psalmen, maar die waren niet te bekennen.

De wet werd voorafgegaan door een soort trance-samenzang van Deuteronomium 6 vers vier tot negen, het eerste vers in het Hebreeuws, de rest in het Nederlands. Veel grijze hoofden, een drietal gezinnen met kleine kinderen. Een aantal mannen met een keppeltje, een man met een gebedssjaal. Andere mannen hadden kwastjes aan de riem hangen.

Dan de namen. De Messiaanse Gemeente spreekt de naam van de HEER  uit als Jehoewah, JHWH. Jezus wordt Jesjoea. En bij de binnenkomst wordt je een sjabbat sjaloom gewenst. Ik vroeg de man die me dit wenste, waarom hij dit deed. Omdat ze als gemeente dicht bij het Joodse volk staan. Dat is het volk waar de wegwijzing, de Thora, uit is voortgekomen. En Jesjoea.

Maar, vroeg ik de man, is niet het gevolg van Pinksteren dat we de namen en de Bijbel gewoon in onze eigen taal kunnen uitspreken? Jazeker, zei de man, en dat mag ook.

Tot zover de vormgeving. Nu de inhoud. Ene Charlie Lengkeek uit Emmeloord deed de spreekbeurt. En wat voor een spreekbeurt. Als uitgangspunt had hij psalm 37 vers drie en vier.

Hij had een aantal voorbeelden van profetieën die vaak voorkomen in de Bijbel. Wat ik er van opstak, was dat het vooral op de klank uitgekozen profetieën hadden, die weinig met elkaar van doen hadden. Desondanks vond Charlie ingang bij de Leeuwarders.

De koningin sprak in haar kerstrede het vertrouwen uit in Europa. In EUROPA! Vol afschuw keek Charlie de gemeente rond. ‘Het koninkrijk van leem en ijzer’, noemde deze voorganger Europa. Het leek Charlie goed om de gemeente op te roepen om te bidden voor het koningshuis.

Waar ik van schrok, was Charlie’s aanval op de kerk. Daar zit weliswaar iets goeds in, maar lang niet voldoende. Want de kerk is niet de messiaanse beweging. De messiaanse beweging is dé schakel tussen de Joden en de christenen in de diaspora. In deze beweging vindt Charlie de meeste vreugde. Omdat Gods feesttijden de meeste vreugde geven.

En die feesttijden worden door de messiaansen vervuld. Door niemand anders. We zijn op weg naar de duizendjarige sabbat: in de eerste zesduizend jaar heeft God de aarde geschapen, in de volgende duizend jaar rust Hij uit. Het chiliasme vermengt met Harold Kushner.

Het viel me niet mee.

Bijna een jaar voorbij

Het geheugen is een vreemd iets. Nu het jaar bijna voorbij is, wil ik de gebeurtenissen op een rijtje zetten. Wat is er het afgelopen jaar gebeurd? Wat heeft me verrast? Waarin ben ik teleurgesteld? Het vreemde van het geheugen is dat je sommige dingen helder voor de geest hebt. Bepaalde gebeurtenissen vallen je binnen. Maar bladerend in je agenda of in je oude blogs, zie je ook dingen die je al bijna vergeten was. 'Oh ja, dat gebeurde ook nog dit jaar!'
Tjah, 2012. Geen apocalyps, zoals die aangekondigd was.
Wat het wel was, laat ik maandag weten.

Martin Bril

De afgelopen dagen las ik het boekje ‘Man uit de verte’, van wijlen Martin Bril. ‘Man uit de verte’ is een verzameling verhalen en columns over Brils helden. Muzikanten. Hoe langer Bril dood is, hoe meer ik hem mis.

Want wat Bril deed, is ongekend. Hij was een geliefd tafelheer bij De Wereld Draait Door (niet in de laatste plaats, omdat DWDD-presentator Matthijs van Nieuwkerk de schrijver als columnist aantrok bij het Parool, toen Van Nieuwkerk daar de hoofdredacteur was). Ook was Bril een geliefd columnist bij het Parool en later de Volkskrant.

Maar bovenal was Martin Bril een liefhebber van Dylan.

Deze drie elementen komen bijeen in het onderstaande filmpje. Daags na Brils overlijden hield DWDD een herdenkingsuitzending. Huub van der Lubbe (De Dijk) speelt ‘Tot jij mijn liefde voelt’, de literaire vertaling van ‘Make you feel my love’ van Dylan. In het publiek zijn literaire vrienden en collega’s van Bril te zien.

Martin Bril. De man uit de verte.

Bob Dylan – O, come all ye faithfull (Adeste Fideles)

Adeste fideles læti triumphantes,
Venite, venite in Bethlehem.
Natum videte
Regem angelorum:
Venite adoremus (ter)
Dominum.

O come, all ye faithful,
Joyful and triumphant!
O come ye, O come ye to Bethlehem;
Come and behold him
Born the King of Angels:

O come, let us adore Him,
O come, let us adore Him,
O come, let us adore Him,
Christ the Lord.

Sing, choirs of angels,
Sing in exultation,
Sing, all ye citizens of Heaven above!
Glory to God
In the highest:

O come, let us adore Him,
O come, let us adore Him,
O come, let us adore Him,
Christ the Lord.

The Pogues – Fairytale in New York

It was christmas eve babe 
In the drunk tank 
An old man said to me: won't see another one 
And then they sang a song 
The rare old mountain dew 
I turned my face away and dreamed about you 
Got on a lucky one 
Came in eighteen to one 
I´ve got a feeling 
This year´s for me and you 
So happy christmas 
I love you baby 
I can see a better time 
Where all our dreams come true. 

They got cars big as bars 
They got rivers of gold 
But the wind goes right through you 
It´s no place for the old 
When you first took my hand on a cold christmas eve 
You promised me broadway was waiting for me 
You were handsome you were pretty 
Queen of new york city when the band finished playing they yelled out for more 
Sinatra was swinging all the drunks they were singing 
We kissed on a corner 
Then danced through the night. 

And the boys from the NYPD choir were singing Galway Bay 
And the bells were ringing out for christmas day. 

You´re a bum you´re a punk 
You´re an old slut on junk 
Lying there almost dead on a drip in that bed 
You scumbag you maggot 
You cheap lousy faggot 
Happy christmas your arse I pray god it´s our last. 

And the boys of the NYPD choir's still singing Galway Bay 
And the bells were ringing out 
For christmas day. 

I could have been someone 
Well so could anyone 
You took my dreams from me 
When I first found you 
I kept them with me babe 
I put them with my own 
Can´t make it out alone 
I´ve built my dreams around you 

And the boys of the NYPD choir's still singing Galway Bay 
And the bells are ringing out 
For christmas day.

© The Pogues, 1988

Man in de verte

Opnieuw is een boek van Martin Bril verschenen. Een postuum boek, want Bril is helaas niet meer onder ons. Het is een boek over de helden van Bril. Steve Earle, bijvoorbeeld. En Bob Dylan. Altijd weer Bob Dylan.

‘Man in de verte’ heet het boekje en is vandaag verschenen. Ik moet het boek nog lezen. Maar ik verheug me erop. Want ik geniet van de verhalen van Bril. De details waar hij op wees. De verrassende wendingen in zijn verhalen. Niet dat zijn verhalen verzonnen zouden zijn. Bril zorgde ervoor dat je lette op andere dingen.

Ik verheug me ook op het boek vanwege Dylan. ‘Man in de verte’ is ook de titel van Brils verhaal bij een Volkskrant-box met Dylan-muziek. De zestig-collectie. Bril schreef daar dus de ‘liner notes’ bij. Zoals alleen Martin Bril dat kon.

Bril kon er literatuur van maken. Van zo’n bijgaand boekje, wat toch als een soort ondergeschoven kindje wordt gezien. Want het is een boekje dat erbij zit. Het gaat niet om het boekje, dat is om nog eens na te lezen. Niet het boekje zelf vraagt de aandacht, het begeleidt slechts de muziek. Ik had Brils liner notes op mijn literatuurlijst willen zetten als ik nog op de havo zat.

‘De man in de verte’, het postuum verschenen boek, gaat over meer dan alleen Dylan. Want Bril luisterde in de auto naar zijn favoriete muziek. Als hij onderweg was, naar een klus. Of gewoon in de auto zat, onderweg om inspiratie te zoeken voor een nieuwe column.

Het maakt me benieuwd.

De man in de verte. Opnieuw postuum. Zover Dylan voor Bril was, zover is Bril voor mij geworden. Onbereikbaar, slechts te zien via de verrekijker van de letters. De man in de verte, gescheiden door een kist.

Slechts te ontmoeten via een postuum verschenen boek.

Jan Rot - Ankie

Snuffelend op het internet, kwam ik dit filmpje tegen. Jan Rot voert opnieuw zijn lied Ankie uit. Ankie is de hertaling van Angie, een lied van The Rolling Stones. En zeg nou zelf, als je Jan Rot dit lied ziet vertolken, krijg je welhaast medelijden met hem.

Bob Dylan – Winterlude

Winterlude, Winterlude, oh darlin’
Winterlude by the road tonight
Tonight there will be no quarrelin’
Ev’rything is gonna be all right
Oh, I see by the angel beside me
That love has a reason to shine
You’re the one I adore, come over here and give me more
Then Winterlude, this dude thinks you’re fine

Winterlude, Winterlude, my little apple
Winterlude by the corn in the field
Winterlude, let’s go down to the chapel
Then come back and cook up a meal
Well, come out when the skating rink glistens
By the sun, near the old crossroads sign
The snow is so cold, but our love can be bold
Winterlude, don’t be rude, please be mine

Winterlude, Winterlude, my little daisy
Winterlude by the telephone wire
Winterlude, it’s makin’ me lazy
Come on, sit by the logs in the fire
The moonlight reflects from the window
Where the snowflakes, they cover the sand
Come out tonight, ev’rything will be tight
Winterlude, this dude thinks you’re grand

Copyright © 1970, renewed 1998

Bob Dylan-imitatie: Jingle Bells

Soms moet je toegeven dat een imitatie wel bijzonder goed in elkaar zit. Zoals deze. Geniet!

Ester

Vandaag het Bijbelboek Ester gelezen. Een interessant boek. Het is zo'n boek waar niet iedereen van weet wat hij er mee aan moet. Hoe zit het precies tussen Mordechai en Ester? Is Mordechai de oom van het verhaal? Dat wordt in het Bijbelverhaal zelf ontkracht: Mordechai en Ester zijn neef en nicht, hun vaders zijn broers.

Opmerkelijk is ook dat niet Ester, maar Mordechai de eigenlijke hoofdpersoon is. Ester krijgt een cruciale plek in het Perzische koningshuis, maar het is Mordechai die de aandacht op zich vestigt. Minstens net zo opmerkelijk is dat de naam van God in het verhaal niet voorkomt. En toch krijgt het boek een prominente plek in de canon.

Voor meer interessante opmerkingen, kun je naar het blog van dominee Van Zanten. Hij heeft vandaag een aantal punten gepubliceerd om eens over na te denken.

Levon Helm

Al surfend op YouTube kwam ik het volgende filmpje tegen. Eigenlijk is het geen filmpje, het is een foto. Maar onder de foto klinkt een a capella-gezongen lied. Van Levon Helm, de zingende drummer van The Band.

Eerder dit jaar stierf de zanger aan de gevolgen van keelkanker. Een akelige ziekte.

Het filmpje hier is volgens de publisher 'Levons Helm Goodbye'. Het is opgenomen een maand voordat Helm stierf. Kippenvel.

Daags voordat Helm stierf, was al bekend gemaakt dat hij stervende was. DWDD-huisdichter Nico Dijkshoorn maakte een tribute voor Helm.

Nieuws

Eindelijk, na twee maanden, weer een bericht op mijn weblog. Het is niet dat ik niks te melden heb. Er gebeurt genoeg in mijn leven. En in de wereld. Genoeg om over te bloggen. Maar misschien ook meer om over te zwijgen.
In het nieuwe jaar begin ik met een nieuwe blog. Dit blog en mijn nieuwssite zullen samengevoegd worden in een nieuwe website. Uiteraard volgt de nodige informatie te zijner tijd.
Ik wilde met dit bericht laten weten dat er niets aan de hand is. Dat ik er nog ben.

Zesde reünie Doe Maar

doe

maar

niet

Uit: P. Kouwes – Daar schrik je toch van, uitgeverij Nieuw Amsterdam 2008

Tentstof's tusseneditie

Gisteren is de tusseneditie van Tentstof naar de drukker gegaan. Deze editie wordt tussen 3 en 10 november naar alle leden van E&R gestuurd. De reden: het veertigjarig jubileum van de vereniging, en de daarbij behorende reünie.

Een tusseneditie. Tentstof is een jaarlijks magazine en verschijnt in maart tijdens de Springmeeting. Maar vanwege het jubileum kon de redactie het zich niet veroorloven om niét te verschijnen.

In het schrijven en maken van de artikelen is veel tijd gaan zitten. Mensen benaderen, in de archieven duiken, nadenken over vormgeving en stijl – allemaal van dat soort dingen. We hadden als voordeel dat we Tentstof als blad al hebben. De formule en randzaken waren al bekend. Maar nu de concrete invulling.

In alle bescheidenheid: ik ben er trots op. Opnieuw hebben we een mooie Tentstof afgeleverd, waar we iets mee hebben neergezet.

Nu is het wachten tot begin november, als de leden het blad krijgen. Ik ben benieuwd of onze achterban net zo enthousiast is als ik.

BeterBezigHuis

Sinds afgelopen vrijdag loop ik een werkstage in het Natuurmuseum in Leeuwarden. De stage valt in het kader van het BeterBezigHuis. Dit project vindt plaats tijdens de herfstvakantie. De bedoeling is dat kinderen op een interactieve manier iets leren over duurzaamheid.

Uiteraard nemen de kinderen hun ouders ook mee. Sommige ouders gaan leuk met hun kinderen om. Ontspannen, gezellig. Zonder dat er onenigheid is. Die kinderen groeien op in een liefdevol nest, om het zo te zeggen.

Lang niet alle ouders zijn zo liefdevol. Ik zie ook ouders die hun kinderen bijna negatief benaderen. Een verwijtende toon, alsof die kinderen zo dom zijn om een vraag te stellen. Te stom om na te denken. 'Oh nee he, weer zo vraag van mijn rotkind'.

Maar laat ik niet te negatief over die ouders praten. De kinderen vermaken zich en hebben een leuke middag.

Bob Dylan en Nobelprijs Literatuur

Opnieuw is de Nobelprijs voor de Literatuur aan de neus van Bob Dylan voorbij gegaan. De Chinees Mo Yan ('spreek niet!', what's in a name?) strijkt met de eer. Misschien dat het Zweedse comité met deze Nobelprijs-serie een politiek statement wil maken. De literaire Nobelprijs naar een Chinees, de Vredesprijs naar de Europese Unie voor hun stabiliteit, vrede en democratie. Je zou er bijna politiek achter zoeken.

Nee, dan Dylan. Voor hem geen politieke prijzen meer. Begin jaren zestig kreeg hij een prijs van een liberaal-elitair clubje. Hij stootte de aanwezigen voor het hoofd, toen hij bij zijn bedankwoordje zei dat hij iets van zichzelf herkende in de moordenaar van J.F. Kennedy.

Sindsdien, en vooral de laatste jaren, ontvangt Dylan 'slechts' eredoctoraten en de Pulitzer Prize.

Is het jammer dat Dylan de Nobelprijs voor de Literatuur niet krijgt? Ik vind van wel, omdat Dylan's teksten niet zomaar popteksten zijn. Het is poëzie, grenzend aan proza. Gezien zijn prijzenkast, zou je kunnen verwachten dat die Nobelprijs eindelijk richting Malibu, Florida gaat. Want daar woont Dylan.

Maar goed, voorlopig moeten we weer even wachten. In de tussentijd: gefeliciteerd, Mo Yan.

The Band - Blind Willie MctTell

Begin jaren tachtig nam Bob Dylan het lied 'Blind Willie McTell' op. Dylan op piano, Mark Knopfler op gitaar. Het lied werd afgekeurd voor de plaat Infidels, en verdween zodoende in de kluizen van platenmaatschappij Columbia/CBS.

In 1991 verscheen 'Blind Willie McTell' op de Bootleg Series, vol. 3. The Band, Dylans voormalige begeleidingsband, maakte de "demo" van het lied af. Hun versie verscheen op hun comeback-album Jericho. Deze versie vormt de basis voor Dylans live-uitvoeringen van 'Blind Willie'.

Seen the arrow on the doorpost
Saying, “This land is condemned
All the way from New Orleans
To Jerusalem”
I traveled through East Texas
Where many martyrs fell
And I know no one can sing the blues
Like Blind Willie McTell

Well, I heard that hoot owl singing
As they were taking down the tents
The stars above the barren trees
Were his only audience
Them charcoal gypsy maidens
Can strut their feathers well
But nobody can sing the blues
Like Blind Willie McTell

See them big plantations burning
Hear the cracking of the whips
Smell that sweet magnolia blooming
See the ghosts of slavery ships
I can hear them tribes a-moaning
Hear that undertaker’s bell
Nobody can sing the blues
Like Blind Willie McTell

There’s a woman by the river
With some fine young handsome man
He’s dressed up like a squire
Bootlegged whiskey in his hand
There’s a chain gang on the highway
I can hear them rebels yell
And I know no one can sing the blues
Like Blind Willie McTell

Well, God is in His heaven
And we all want what’s His
But power and greed and corruptible seed
Seem to be all that there is
I’m gazing out the window
Of the St. James Hotel
And I know no one can sing the blues
Like Blind Willie McTell

Copyright © 1983 by Special Rider Music

Bruce Springsteen - Atlantic City

Bruce Springsteen is een geweldige artiest. Een zanger die als een van de laatste der mohikanen weet hoe je muziek moet maken. Niet het bombastische synthesizer-geluid, waardoor elke hit op de andere lijkt. Nee, stabiele rock-n-roll, zal ik maar zeggen.

Eén van zijn grootste nummers is Atlantic City. In zijn versie klinkt dat als volgt:

The Band, de voormalige begeleidingsband van Bob Dylan, nam dit lied ook op tijdens hun comeback. Onder aanvoering van wijlen multi-instrumentalist Levon Helm klinkt Atlantic City zo:

En dan als laatste Mumford & Sons met hun folk-versie van Atlantic City:

Voor de liefhebber volgt hier de tekst:

Well, they blew up the chicken man in philly last night

Now, they blew up his house, too

Down on the boardwalk they're gettin ready for a fight

Gonna see what them racket boys can do

Now, there's trouble bustin in from outta state

And the d.a. can't get no relief

Gonna be a rumble out on the promenade

And the gamblin commissions hangin on by the skin of his teeth

Well now, evrything dies, baby, that's a fact

But maybe evrything that dies someday comes back

Put your makeup on, fix your hair up pretty

And meet me tonight in atlantic city

Well, I got a job and tried to put my money away

But I got debts that no honest man can pay

So I drew what I had from the central trust

And I bought us two tickets on that coast city bus

Now, baby, evrything dies, honey, that's a fact...

Now our luck may have died and our love may be cold

But with you forever I'll stay

Were goin out where the sands turnin to gold

Put on your stockins baby, `cause the nights getting cold

And maybe evrything dies, baby, that's a fact

But maybe evrything that dies someday comes back

Now, I been lookin for a job, but it's hard to find

Down here it's just winners and losers and don't

Get caught on the wrong side of that line

Well, Im tired of comin out on the losin end

So, honey, last night I met this guy and Im gonna

Do a little favor for him

Well, I guess everything dies, baby, that's a fact...

(C) Bruce Springsteen

Luister je nou alweer naar Bobby

Zondag heb ik het boek 'Luister je nou alweer naar Bobby' gelezen. Dit boek is van Dylan-blogger Tom Willems. Ergens heb ik wel sympathie voor zowel het boek als de schrijver. Want het gaat over iets waar ik zelf ook erg van geniet: Bob Dylan. Net als Tom kan ik helemaal opgaan in de muziek en de feitjes rondom Dylan.

Maar er is ook een groot verschil. Tom wijst op details, foutief geschreven woorden, verkeerde labels, en vrij minuscule puntjes. Hij geeft nauwelijks interpretaties en vindt covers maar niets. De versies van Ernst Jansz vindt hij bijvoorbeeld laf. Covers gruwelijk. En Mark Knopfler is een gitaarneuzelaar, ondanks zijn rijke carrière.

Een verschil dus. Want ik vind de vertalingen van Jansz erg mooi, goed gedaan. Mark Knopfler is een gewaardeerde muzikant, hoewel hij een matig optreden gaf bij Dylan. Covers zijn niet altijd geslaagd, maar geven wel een mooie invalshoek voor een lied. En interpretaties vind ik mooi: het geeft de mogelijkheid om zelf met het lied weer verder te gaan, omdat het iets extra's te zeggen heeft.

Vind ik het boek een slecht boek? Nee, het is een boek wat vooral interessant is voor de écht Dylan-liefhebbers. Voor diegenen die Dylan op de voet volgen.

Ik vond het dus een mooi boek.

Mijn moeder is de beste

De TROS heeft een programma gehad met Yolanthe Cabau als presentatrice. Daarin nemen kinderen en vaders het tegen elkaar op. Mijn vader is de beste. Dat wordt bewezen met een aantal spellen. Wanneer het team van vader en kind een spel niet haalt, barst het kind in tranen uit. Papa is niet de beste, en 'heel Nederland' ziet dat.

Alsof de beste ouder geselecteerd kan worden door een tv-programma. Mijn vader is sowieso de beste. Maar mijn moeder ook.

Als ik bij mijn moeder ben (en bij mijn vader), dan zorgt ze goed. Bij vertrek geeft ze nog wat spullen mee. Altijd handig om dit of dat te gebruiken. Een onvoorwaardelijke zorg. Zo ken ik mijn moeder: als het de kinderen maar goed gaat.

Zo is mijn vader ook. Immers, zij zijn samen één.

Daar hoeft geen TROS aan te pas te komen.

Mijn moede is de beste.

Geen inhoud

Vandaag geen inhoudelijk verhaal van mij. Niet dat ik zonder inspiratie zit. Integendeel. Mijn lichaam barst van de inspiratie. En van de adrenaline. Dat is het nu juist. Een dag vol met afspraken en afspraakjes. Ik vlieg van het ene sociale contact in het andere.

Vergeef het me.

Morgen meer.

Sap

Jolande Sap is opgestapt als partijleider van GroenLinks. En laten we eerlijk zijn: het zat er natuurlijk allang aan te komen. Het vertrouwen van het partijbestuur was denk ik niet eens zo heel erg groot.

Dat wantrouwen komt niet door de Kunduz-beslissing. Evenmin door de begroting, die GroenLinks in de lente met vijf andere partijen sloot. Door deze gelegenheidscoalities heeft GroenLinks laten zien dat de partij (semi-)verantwoordelijkheid kan dragen.

Het wantrouwen begon door Tofik Dibi, die zichzelf beter in staat achtte om de partij op winst te laten komen tijdens de verkiezingen. En het afscheidsinterview van Ineke van Gent, die aan het einde van haar Kamerlidmaatschap een boekje open heeft gedaan.

En natuurlijk het gigantische verlies van 12 september: bijna zeven zetels kwijt! Bijna, dankzij een lijstverbinding werd de zevende zetel weer aan de partij teruggegeven.

Of de partij hierdoor op korte termijn overheen komt, is de vraag. Hopelijk zijn de volgende verkiezingen pas over een aantal jaar: dan heeft de partij de tijd om over deze klappen heen te komen.

Dierendag

Dierendag is een mooi commercieel feest. Want laten we eerlijk zijn: die beesten hebben heus niet door dat je ze die ene dag in het jaar beter behandelt dan anders. Evenmin kijken ze uit naar Dierendag. Alsof ze in hun agenda of boven hun bed de dagen aftellen tot 4 oktober.

Twee jaar geleden belde ik voor mijn nieuwsblog met de Partij voor de Dieren. Ik was benieuwd of Dierendag een vrije dag betekende voor de partij van Marianne Thieme. De dame aan de telefoon wist niet of ze überhaupt iets speciaals deden. Zij vertelde dat het elke dag dierendag was.

Maar dat verhaal moest ze wel eerst opvragen bij een leidinggevende.

Premierschap

Mark Rutte is momenteel bezig met het formeren van zijn tweede kabinet. Terwijl buiten de herfst zijn intrede doet, praat Rutte met Diederik Samsom voor een nieuwe coalitie. En de gesprekken lijken de goede kant op te gaan.

Het wordt het zesde kabinet in een decennium tijd, na het struikelen van Paars-II. Zes kabinetten, en geen daarvan heeft de volle vier jaar gediend. Kok, Balkenende en Rutte delen dit met elkaar: ze hebben niet hun karwei voldoende afgemaakt. Ruud Lubbers is nog steeds de langstzittende premier van na de oorlog: twaalf jaar.

Misschien dat Rutte de komende week kan bellen met Jean-ClaudeJuncker. Deze politicus is al sinds januari 1995 premier van Luxemburg. Dat is bijna 18 jaar. En met die stabiliteit lijkt het wel goed te zitten.

Kijk, zo kan het dus ook.

Jakob Dylan bij David Letterman (voor Gemme)

Vier jaar geleden ben ik met Gemme bij Jakob Dylan geweest. Jakob Dylan, inderdaad, de zoon van. Hij trad op in de Melkweg, ter promotie van zijn eerste solo-plaat Seeing Things.

In de maanden na het concert ben ik op zoek gegaan naar filmpjes van Dylan. Eén van de leukste filmpjes is Dylans optreden bij David Letterman. Jakob lijkt enorm veel op zijn vader Bob. De gitarist in het filmpje heeft wel wat van Gemme.

Maar vooral die drummer, die heeft mijn aandacht getrokken. Die drumt lekker zijn partij mee en zingt wat mee.

Speciaal voor Gemme laat ik het filmpje zien.

Luister je nou alweer naar Bobby?

Zaterdag was ik de hele dag uit van thuis. Het was ruimschoots na middernacht dat ik thuiskwam en in mijn brievenbus keek. Tot mijn grote verbazing zag ik daarin een boek liggen. In een verpakking, dat wel. Want de postbode weet niet wat er in dat boek zit. En moet het wel bij mij afleveren.

Ik was blij verrast om te zien wat in de verpakking zat. 'Luister je nou alweer naar Bobby?' werd bij mij afgeleverd. Ha, daar is het boek al! De uitgever had schrijver Tom Willems laten weten dat de release-datum was verschoven van 2 naar 5 oktober. Het boek had ik dan ook een week later verwacht.

Niets bleek dus minder waar te zijn. Ik heb weer wat te doen, de komende periode. Lekker boekje lezen.

Daniel Lohues - H. Christoffel

De breedste riviern
De dreugste woestijns
'n Zoegend moeras
ik reis met een grijns
Want ik weet ja zeker ja
Hij helpt mij verdan
Hij is echt zo'n iene
daor he'j nog wat an

Christoffel, Christoffel
Haol mij op 't pad
Christoffel, Christoffel
Ik heb joe vlak bij mien hart

Grootsteedse straoten
De ienzaamste vlaktes
Hij giet altied met
as de taasse weer pakt is
Ok al he'je echt gien mense meer
die kek hoe of 't giet
dan moe'j wel geleuben
Dat e bestiet

Zo'n blauwe medaille
in de knip of op de buus
Gef reden tot rust
A'j weg bennen van huus
In de börstzak, de linker
He'k 'm as 't der öm spant
En a'k ooit weer thuuskom
Komp e mooi an de wand

(C) Daniël Lohues, 2006

Motown-zanger Frank Wilson overleden

LEEUWARDEN - Zanger Frank Wilson is overleden. Hij leed aan prostaatkanker. Wilson is 71 jaar geworden. Dat heeft de muzieksite Soul Source gemeld.

Frank Wilson is bekend geworden van het lied Love Child. Ook was hij een bekend producer. Zelf nam Wilson het liedje Do I love you (Indeed I do) op, maar vernietigde vrijwel alle exemplaren. Slechts twee exemplaren zijn bewaard gebleven.

Verjaardag

Onlangs had ik een verjaardag. Plots moest ik denken aan een verhaal van een cabaretier. Die altijd te laat naar huis ging. Want hem was ooit gezegd dat je op het hoogtepunt van zo'n feest moest vertrekken. Maar elke keer als hij dacht dat dit het hoogtepunt was, besloot hij te blijven. Want als je weggaat, weet je niet of er een nog groter hoogtepunt komt.

Ik herkende mezelf in dat verhaal. Ik nam afscheid en vertrok.

Queen – Jesus

And then I saw Him in the crowd
A lot of people had gathered round Him
The beggers shouted and the lepers called Him
The old man said nothing
He just stared about Him
All going down to see the Lord Jesus
All going down to see the Lord Jesus
All going down

Then came a man before His feet he fell
Unclean said the leper and rang his bell
Felt the palm of a hand touch his head
Go now go now you're a new man instead
All going down to see the Lord Jesus
All going down to see the Lord Jesus

All going down

It all began with the three wise men
Followed a star took them to Bethelehem
And made it heard throughout the land
Born was the leader of man
All going down to see the Lord Jesus
All going down to see the Lord Jesus
All going down

It all began with the three wise men
Followed a star took them to Bethelehem
And made it heard throughout the land
Born was the leader of man
All going down to see the Lord Jesus
All going down to see the Lord Jesus

All going down

© Freddy Mercury, 1971

Freddie Mercury & Montserrat Caballé – The golden boy

The boy had a way with words, he sang, he moved with grace

He entertained so naturally, no gesture out of place

His road in life was clearly drawn, he didn't hesitate

He played, they saw, he conquered as the master of his fate

The girl had an iron soul no-one could rocognise

Material ambition that her gentleness disguised

She gave herself to him certain of his fame

Wanted him for luxury, for limelight and his name

And then he sang to her

I love you for your silence

I love you for your peace

The still and calm releases

That sweep into my soul

That slowly take control

I love you for your passion

I love you for your fire

The violent desire

That burns me in its flame

A love I dare not name

His rise was irresistible – he grew into the part

His explanation simply that he suffered for his art

No base considerations of some glittering reward

The prize was knowing that his work was noticed and adored

I love you for your silence

I love you for your peace

The still and calm releases

That sweep into my soul

That slowly take control

Yes he told the truth

Accepting every honour with a masterly display

Of well rehearsed reluctance to be singled out this way

He started to believe that he was all they sad and more

While she forgot – she forgot the reasons she had wanted him before

I love you for your passion

I love you for your fire

The violent desire

That burns me in its flame

A love I dare not name

The still and calm releases

That sweep into my soul

That slowly take control

And when at last they fell apart she wished that she could be

The hardened heart of yesterday, as cynical as he

By changing for the better, she had changed things for the wors

The words that made them happy once now echoed... echoed as a curse

© Freddy Mercury, Mike Moran en Tim Rice

  

Snelle kassa

Ik sluit aan bij de rij in de supermarkt. Eén kassa is open, maar ik zie dat de tweede kassa ook opengaat. 'U mag hier ook wel komen,' zegt het kassa-meisje. Een wat oudere heer en twee dames van eind veertig, begin vijftig, die voor mij in de rij staan, gaan naar de net geopende kassa. Ik voeg mij bij de 'oude' rij.

Maar de achterste vrouw van de twee, die net naar de nieuwe kassa gingen, gaat het allemaal te traag. Nog voor ze daadwerkelijk de boodschappen op de band heeft gelegd, wisselt zij van rij. Toch maar de oorspronkelijke kassa gebruiken. Die lijkt sneller te gaan.

De twee dames wisselen nog een gemaakt-ontspannen lach uit. Ik sluit me aan bij de nieuw-geopende kassa, in de veronderstelling dat de spijtoptant eerder aan de beurt is dan ik.

Maar als ik heb afgerekend en mijn boodschappen in de tas stop, zie ik dat de vrouw die wisselde tussen de twee kassa's, nog aan het afrekenen is. Tjah, haastige spoed...

Bob Dylan en belangrijke momenten

Nadenkend over Bob Dylan, bedacht ik me onlangs dat Dylan in Nederland optrad omstreeks belangrijke gebeurtenissen. Mijn eerste Dylan-concert was mei 2002 – de oorlog tegen het terrorisme was volop aan de gang na '9/11', en het optreden was vier dagen voor de moord op Pim Fortuyn.

Mijn tweede concert was in november 2003, ik was net begonnen aan mijn tweede jaar Havo-4. Mijn derde Dylan-concert was in oktober 2005 – Katrina had kort daarvoor New Orleans onder water gezet. In 2007 ging ik weer naar Dylan, het was Tweede Paasdag. 2009 volgde daarop, Goede Vrijdag. En in 2011 was de Arabische Lente druk doende om kolonel Khadaffi af te zetten.

Ik ben benieuwd welk belangrijk moment staat te gebeuren, als Dylan binnenkort opnieuw naar Nederland komt.

Haren

Haren staat even in de internationale belangstelling. Vrijdagavond vond daar het Nederlandse Project X plaats. Het meisje Merthe stuurde via Facebook een uitnodiging naar haar vrienden voor haar 'sweet sixteen'-verjaardag. Maar per ongeluk nodigde ze alle Facebook-mensen uit, en niet haar privé-vrienden.

Onder meer in Duitsland en Amerika zijn vergelijkbare fouten gemaakt. Op basis van zulke fouten is de film Project X gemaakt. Deze titel is dus ook op het Harense feest geplakt.

Zoals dat gaat, krijgt iedereen behalve de schuldige de schuld. Het is de schuld van Merthe, die zo stom was om de uitnodiging te versturen. Het is de schuld van de gemeente, die niet adequaat heeft gereageerd. Het is de schuld van de politie, die het alcoholverbod niet goed handhaafde. Het is de schuld van de mobiele eenheid, die weliswaar de straat had afgezet, maar verder niets deed.

Maar het is niet de schuld van de duizenden jongeren die naar Haren kwamen. Ondanks dat dié jongeren kwamen om te rellen, zijn zij onschuldig. Zij hebben het recht om zich enorm diep te verlagen. Om als letterlijk onredelijke mensen te laten gaan.

Om winkels te plunderen. De politie en de ME uit te dagen en te pesten. Om met elkaar te rellen, vanwege de uitnodiging. Om volledig door het lint te gaan, zonder duidelijke reden en aanleiding. Gewoon, omdat het kan.

Daar is geen moslimfilmpje voor aan te pas gekomen.

Freddy Mercury & Montserrat Caballé – Guide me home / How can I go on?

Now the wind has lost my sail

Now the scent has left my trail

Who will find me

Take care and side with me

Guide me back

Safely to my home

Where I belong...

Once more

Where is my star in heaven's bough

Where is my strength, I need it now

Who can save me

Lead me to my destiny

Guide me back

Safely to my home

Where I belonge

once more

Guide me back

Safely to my home

Where I belong

Once more

But how can I go on?

How can I go on this way...

When all the salt is taken from the sea

I stand dethroned

I'm naked and I bleed

But when your finger point so savagely

Is anybody there to believe in me

To hear my plea and take care of me?

How can I go on

From day to day

Who can make me strong in every way

Where can I be safe

Where can I belong

In this great big world of sadness

How can I forget

Those beautiful dreams that we shared

They're lost and they're nowhere to be found

How can I go on?

Sometimes I seem to tremble in the dark

I cannot see

When people frighten me

I try to hide myself so far from the crowd

Is anybody there to comfort me

Lord... take care of me

How can I go on

From day to day

Who can make me strong in every way

Where can I be safe

Where can I belong

In this great big world of sadness

How can I forget

Those beautiful dreams that we shared

They're lost and they're nowhere to found

How can I go on?

© Freddy Mercury & Mike Moran, 1987

Muziek

Over smaak valt niet te twisten. Over de muzieksmaak dus ook niet. Maar natuurlijk heb ik wel een mening over de muziek. Ik heb zo mijn voorkeuren voor wat ik wel luister – en voor wat ik juist niet luister.

Op mijn werk staat vaak de radio aan. Als achtergrondmuziek, niet zozeer om de radio zelf. Een enkele keer hoor ik iets bekends voorbijkomen. Toto, met Africa bijvoorbeeld. Of R.E.M., Losing my religion. Bekende hits, die ook nog met enig gevoel zijn gemaakt.

Maar veel meer hoor ik muziek van dertien in een dozijn. Artiesten waar ik nog nooit van heb gehoord. En die je waarschijnlijk ook nooit meer zult tegenkomen. Een soort one-hit-wonders. Zonder een echte hit, en zonder een onderscheidend liedje.

Deze trend is iets van de laatste tien, vijftien jaar. Sinds de opkomst van de Hitzones, zeg maar. Pak een willekeurige verzamel-cd uit de kast, en kijk naar de tracklist om te zien wie je nog kent. En of het liedje je nog wat zegt. Grote kans dat je wordt teleurgesteld.

Nee, gelukkig kan ik thuis weer in mijn eigen muziek duiken.

De Tweede Kamer

Vandaag is de nieuwe Tweede Kamer geïnstalleerd. Honderdvijftig mannen en vrouwen zullen ons land vertegenwoordigen. In principe voor een periode van vier jaar.

In principe.

Want in de afgelopen tien jaar heeft geen enkel kabinet de rit uitgezeten. Door de val van het kabinet, zijn ook de bijbehorende Kamers ontbonden. Hoe lang houdt de huidige Kamer het vol? Ik hoop vier jaar – maar ik heb er een hard hoofd in.