Muziek

Over smaak valt niet te twisten. Over de muzieksmaak dus ook niet. Maar natuurlijk heb ik wel een mening over de muziek. Ik heb zo mijn voorkeuren voor wat ik wel luister – en voor wat ik juist niet luister.

Op mijn werk staat vaak de radio aan. Als achtergrondmuziek, niet zozeer om de radio zelf. Een enkele keer hoor ik iets bekends voorbijkomen. Toto, met Africa bijvoorbeeld. Of R.E.M., Losing my religion. Bekende hits, die ook nog met enig gevoel zijn gemaakt.

Maar veel meer hoor ik muziek van dertien in een dozijn. Artiesten waar ik nog nooit van heb gehoord. En die je waarschijnlijk ook nooit meer zult tegenkomen. Een soort one-hit-wonders. Zonder een echte hit, en zonder een onderscheidend liedje.

Deze trend is iets van de laatste tien, vijftien jaar. Sinds de opkomst van de Hitzones, zeg maar. Pak een willekeurige verzamel-cd uit de kast, en kijk naar de tracklist om te zien wie je nog kent. En of het liedje je nog wat zegt. Grote kans dat je wordt teleurgesteld.

Nee, gelukkig kan ik thuis weer in mijn eigen muziek duiken.