Een morbide God?

Het is opvallend dat de God uit het Oude Testament als een morbide, wraakzuchtige God wordt gekend. En dat die God uit het Nieuwe Testament van de God van liefde is. Twee Goden, eigenlijk, die niet met elkaar te verenigen zijn. Want de wraak, zoals bijvoorbeeld in Leviticus 9 en 10, tjah, dat is niet te rijmen met de God die vraagt om je vijanden lief te hebben en voor ze te bidden.

In het lied 'Samen in de naam van Jezus' wordt gezongen dat God niet veranderd is. Dus de God van liefde is dezelfde als die van de wraak. En dat spoort niet met elkaar, vinden veel mensen tegenwoordig. Maar volgens mij is het wel degelijk met elkaar te rijmen.

God was in het Oude Testament ook al een liefhebbende God. Hij verbond Zichzelf met het volk Israël en liet zo zien hoe Hij met de wereld wilde leven. Zoals het met Israël ging, zo zou het met de hele wereld kunnen gaan.

Niet-Joden waren van harte welkom. Dat begon al bij Abraham – Eleazar was niet Abraham's zoon, maar werd wel meegenomen in het verbond dat God met Abraham sloot. De hoer Rachab hoorde volledig bij het volk, nadat Jozua de stad Jericho had ingenomen. Ruth, de Moabitische, werd bijna met open armen ontvangen door het volk van haar schoonmoeder.

God strafte in die tijd heel direct. Verlossing was er wel degelijk, mits je je omkeerde tot het Hebreeuwse volk. Daar kwam een nuance-verschil in toen Jezus Christus naar de aarde kwam. Hij was een Jood. Hij vervulde als de volmaakte Hogepriester alle offers – die daardoor volmaakt werden en niet meer herhaalt hoefden te worden. Het Bloed had gestroomd.

Nog steeds moeten we ons dus naar een Hebreeër omkeren. Die heeft laten zien, dat vanwege Zijn bloed geen offers meer gebracht hoeven worden. Er hoeft niet meer direct gestraft te worden. Jezus' bloed geeft de mogelijkheid om ons tot Hem te keren.

Dat lijkt me niet morbide. Maar hoopgevend.