Gisteravond
werd Dylan's Tempest besproken bij De Wereld Draait Door. Omdat ik
een vergadering had, kon ik het niet live zien. Vandaag heb ik de
schade ingehaald. Ook de heren bij Matthijs van Nieuwkerk aan tafel
waren enthousiast over de jongste plaat van Dylan. Mart Smeets en Jan
Donkers mochten Tempest bespreken.
Tempest
is niet Dylan's beste plaat, vond Donkers. Want dan zou het beter
zijn dan Blonde On Blonde, en dat kon niet. Tjah, het is maar welk
richtsnoer je gebruikt. Tempest verdient evenmin de gelauwerde vijf
sterren, die in recensies aan de plaat worden gegeven – Donkers
gaat voor de vier.
Smeets
vertelde dat vroeger iedereen het op de middelbare school had over
Bob Dylan. Daar sprak je over, diens teksten besprak je met elkaar.
De sportjournalist vroeg zich af, wie op de middelbare school nog
over Dylan sprak.
Ik,
zei de gek. Tijdens mijn periode op het Greijdanus, waar ik de havo
heb gedaan, sprak ik regelmatig over Dylan. De ene keer met een
docent, de andere keer met klasgenoten. Sterker nog, mijn
profielwerkstuk heb ik gemaakt over Dylan. Dit werd zelfs genoemd
tijdens de diploma-uitreiking.
Smeets
vroeg zich ook af wie van de jongeren – 'tot dertig jaar' – de
plaat Tempest zou kopen. De drie jongeren in de zaal, op de eerste
rij, moesten het ontkennen. Geen Tempest bij hen in de cd-speler. Wel
bij mij. Sterker nog, vrijdag kocht ik de plaat op zowel cd als
elpee. En ik ben zeker nog geen dertig.
Bob
Dylan, is hij ooit weggeweest? Ik denk het niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten