Verkiezingen

Zo'n verkiezingsdag als vandaag voelt als een trouwerij. Aan het einde van de (lange) dag is je leven veranderd. Is de dag eenmaal onderweg, dan kun je niet meer terug. Het is definitief, en je ziet het gebeuren. Ingrijpen lukt niet meer, het is enkel jezelf overgeven aan de situatie.

Stemmen zelf kost maar een minuut, als het niet korter is. Met die rode potlood een hokje invullen, het stembiljet in de container en klaar is Kees. Het is een kleine handeling, maar het kan zomaar het verschil maken.

Vanmorgen, na het werk, heb ik zelf gestemd. ChristenUnie. Niet op de lijsttrekker Arie Slob. Ik vind hem weliswaar een goed politicus, een inhoudelijk debater. Maar als aanvoerder van de lijst minder geslaagd. Ik denk bijvoorbeeld aan zijn 'verkiezingsboekje'. Slob komt tot zijn recht in de Kamer, niet in de debatshows op televisie.

Evenmin heb ik gekozen voor de nummer 2, Carola Schouten. Zij heeft het goed gedaan tijdens de onderhandelingen van het Lente-akkoord. Maar omdat zij een vrouw is, stem ik niet op haar. Dat moet ik uitleggen. Want ik heb niets tegen vrouwen, en evenmin in de politiek. Wat mij betreft was een vrouw een lijsttrekker geworden.

Maar ik hoor om mij heen te vaak dat kiezers stemmen op de eerste vrouw op de lijst – omdat dat de eerste vrouw op de lijst is. Dat vind ik een drogreden. Dus stem ik principieel niet op de eerste vrouw op de lijst. Voor mij geen onderscheid des persoons.

Zo zijn meer redenen waarom ik niet op de een of ander heb gestemd. Ik wil graag aangeven op wie ik wél heb gestemd. Ron de Rover, plaats 34. Hij is mijn voorganger als voorzitter van de Stichting TijdVoorActie. Ik ken Ron als een hardwerkende man, inspirerend voor zijn omgeving.

Een raspoliticus voor de ChristenUnie.