Nog zoiets waar ik me aan kan ergeren: het aangekeken worden. Onderschat die manier van kijken niet. Mensen die je vanuit de auto of vanaf de fiets bekijken, alsof je een wandelende opzienbarendheid bent. Ze schrikken terug als jij ze in hun ogen aankijkt of aanspreekt.
Of wanneer je eigenlijk al te ver bent, en de desbetreffende verkeersdeelnemer kan zijn hoofd niet meer goed buigen.
Of wanneer ze zich opeens bedenken dat ze deel uitmaken van het verkeer, en zich op de weg moeten richten.
Mij hebben ze er niet mee, ik houd mijn blik maar bij mezelf. Het is de ander die last van mij heeft. Maar ik weet niet waarom. Ik hoop maar dat mijn boek mij die populariteit heeft geleverd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten