Als ik bij de Hema in de rij wil staan voor het beroemde ontbijtje, staat er een vrouw min of meer in het pad. Haar standplaats is weifelachtig, en ze staat gebogen boven haar portemonnee. Ze zoekt naar muntgeld. Net op het moment dat ik haar wil vragen of ze in de rij staat, geeft ze te kennen dat ik er wel langs mag. 'Ga maar, want ik zoek nog even,' zegt ze, terwijl ze zich met een glimlach weer buigt boven haar portemonnee.
Behendig als ik ben, pak ik een dienblad, zet daar het schoteltje op waar het ontbijt op staat, en loop naar de kassa. Daar reken ik mijn croissant, pistoletje met ei en ham en mijn koffie af, en draai me naar het gedeelte waar de tafels staan. Achter mij hoor ik de vrouw met de kassière praten.
“Toch maar een ontbijt geworden?” vraagt het meisje achter de kassa.
De vrouw laat weten dat ze twijfelde. “Ik wilde eigenlijk gewoon een kopje koffie, maar het ontbijt is goedkoper.”
De kassière valt mevrouw bij met het laatste woord. Inderdaad kun je 's ochtends beter een ontbijt kopen (1 euro) dan een los kopje koffie (2,95).
Ik kan rustig gaan zitten, want de koper en verkoper hebben elkaar gevonden. Daar was geen koehandel voor nodig.
Jij bent duidelijk geinspireerd door columnisten die van iets kleins iets groots kunnen maken; of beter: die aan iets kleins veel woorden wijden.
BeantwoordenVerwijderen