Pim Fortuyn

“We krijgen net het bericht binnen dat Pim Fortuyn zou zijn neergeschoten.” Het weer was al geweest bij het journaal van zes uur. De presentatrice deelt op de valreep nog deze mededeling. Langzamerhand werd duidelijk dat Fortuyn vermoord was. Door een man met een honkbalpetje.

Tijdens Fortuyns begrafenis stonden duizenden mensen langs de kant van de weg. Overal waar de zwarte begrafeniswagen voorbij schreed, klonk applaus. Alsof Fortuyn een artiest was, die net de beste show uit zijn carrière had gegeven. Maar hij was dood, en het applaus was een emotionele reactie van het publiek.

Ik vond het een vreemde gewaarwording. Al die mensen die spraken over 'onze Pim'. Zijn dood zorgde voor veel postume vriendschappen. Voor zolang het duurde, want bij de herbegrafenis van Fortuyn in Italië waren van die duizenden vrienden maar een handvol over. En dat applaus, waar klap je voor? Je kon Fortuyn geen hart onder de riem steken.

Pim Fortuyn kwam op in de tijd dat ik mij politiek bewust werd. Al gauw begon ik mij te verdiepen in de standpunten van de professor. Ik verbaasde me over zijn aantrekkingskracht. Als Fortuyn echt zo haatdragend was tegen buitenlanders, wat deden Joao Varela en Philemona Bijlhout bij de LPF? Als de LPF voor de 'gewone man' was, waarom zat de PvdA-econoom Eduard Bomhoff als LPF'er in het kabinet?

Vier dagen voor de moord, trad Bob Dylan op in Nederland. Het was mijn eerste Dylan-concert. Onder meer 'Solid Rock' stond op de setlist van dat concert. Herman Veenhof schreef in zijn recensie (10 mei 2002) van het Dylan-concert het volgende:

Dat [Solid Rock] is het hardste nummer van Saved, een plaat uit 1980 en één van de drie voluit christelijke platen die Dylan maakte. De tekst is compromisloos:

For me He was chastized, for me He was hated

For me He was rejected by a world that He created

Nations are angry, cursed are som

People are expecting a false peace to come

Well, I'm hanging on to a solid rock

Made before the foundation the world

And I won't let go, can't let go, no more

In die tijd putte Dylan zich uit in apocalyptische waarschuwingen, preekte even lang als hij er nu het zwijgen toe doet. Maar niet voor niets staat de song na 11 september weer op zijn lijst. En tussen zijn concert en dit stukje werd Pim Fortuyn vermoord.

Pim Fortuyn. De kale sigaarrokende professor, publicist, politicus. Hoe zou de foto op het bordes eruit hebben gezien met premier Pim? We zullen het niet weten. Misschien moeten we ons daar ook niet al te veel mee bezig houden. Fortuyns erfenis is voor Den Haag genoeg.