Dat was het dan

Iets na half vijf vanmiddag liep ik door de draaideur van Omrin naar buiten. Eerder die dag had ik al het bliebje bij de receptie ingeleverd. Het bliebje, de druppel, het pasje waarmee ik dagelijks het gebouw in ben gekomen. Waarmee ik de server-ruimte in kon. Het pasje wat mij toegang verschafte tot de wondere wereld van de afvalverwerker.

Vandaag was het natuurlijk ook de dag van de traditionele afscheidstournee. Bij de afdeling Communicatie wat handen geschud. Bij de ICT-collega's een hand geschud. Hier en daar een afscheidswoordje gesproekn.

Uiteraard werd ik door een ieder toegesproken met de wens op een betere toekomst. Want hoewel het half jaar bij Omrin als werkervaring geldt, was van een “serieuze” baan niet echt sprake. Via dit traject hoopte ik in het arbeidsproces te stromen.

Vanaf morgen zit ik weer thuis. Maar ik zit niet de hele dag thuis. Ik heb een volle agenda, gelukkig. Daarbij biedt het mogelijkheden om met andere dingen bezig te zijn. Zoals bloggen. Boeken schrijven. Journalistiek werk. Evangelisatie-werk.

Ik verveel me niet.