Eigenlijk zeg ik dat verkeerd. Want Dylan is al 25 jaar continue op
tournee. Sinds de tweede helft van de jaren tachtig is hij bezig met
de Never Ending Tour. Al die jaren bijgestaan door zijn trouwe
bassist Tony Garnier, de musical director van de Never Ending
Band.
Zaterdagavond stond de poet laurete in Engeland, op het Hop
Farm-festival. Dylan kwam met een verrassing. Behalve dat hij op zijn
keyboard akkoorden aansloeg, en regelmatig op centre stage zijn
teksten de wereld toezong, speelde hij op een grand piano.
Een grand piano. Zo'n vleugel, waar Jan Vayne jaloers op zou zijn.
Niet alleen Vayne, ook ik had graag Dylan horen piano spelen. Op een
échte piano, niet een keyboard-geluidje.
Ik kan er veel over zeggen. Doe ik niet. Ik was er immers niet bij.
De Britse The Telegraph was er wel bij. Het enige wat ik hoop, is dat
die grand piano in de tourkaravaan wordt meegenomen. Want dan kunnen
we mooie dingen verwachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten