KRO's Over De Streep #2

De KRO is momenteel bezig met een tweede seizoen van Over De Streep. Dit concept is overgewaaid vanuit Amerika, waar het onder de naam Challenge Day al een groot kassucces is. Ook in Nederland wint het meer en meer terrein.

Het idee is eenvoudig. Scholieren van een school gaan een dag lang in een gymzaal elders in den lande met elkaar in gesprek. In kleine groepjes maken de leerlingen de zin 'Als je me echt zou kennen, dan...' af. Daarna is een plenair gedeelte, waarbij de aanwezigen aan een kant van een streep staan. Wie zich aangesproken voelt door een stelling van de Amerikaanse leidinggevende, moet naar de andere kant lopen en de streep oversteken.

Mijn gevoel is hierin dubbel. Aan de ene kant is het goed dat middelbare scholieren op deze manier met elkaar in contact komen. We weten immers lang niet alles van elkaar. Het kan zomaar gebeuren dat we met vergelijkbare problemen zitten, zonder het van elkaar te weten. Omdat we elkaar daar niet over horen.

Juist op deze leeftijd is het goed als kinderen -jongvolwassenen, zo je wilt- leren inzien dat de ander meer is dan je van de buitenkant ziet. Achter een glimlach gaat misschien diepe ellende schuil. De stilte verbergt misschien een innerlijke strijd. Gedeelde smart is halve smart, maar gedeelde vreugde is dubbele vreugde.

Maar toch, moeten we van iedereen de diepste roerselen weten? Hoewel in kleine groepjes, worden sommige persoonlijke kwesties op de televisie uitgezonden. Misschien om zo het debat op te starten. Dat kan zijn.

In die groepjes zien we als televisie-kijker de tranen. Van alle kanten worden tissues aangesleept. De scholieren wordt moed ingesproken. Het negatieve zelfbeeld hoort niet zo negatief te zijn. Je mag er zijn, ongeacht je naam, uiterlijk of achtergrond.

En dan het gedeelte waarbij de leerlingen de streep moeten passeren. De Amerikaan die de stellingen poneert, doet dat op gepaste wijze: typisch Amerikaans, met veel emotie. Wie net zijn hart heeft gelucht en de mascara heeft weg gesmeerd met een zakdoekje, zit misschien nog in de emotionele sfeer. Dat gestimuleerd door een stem met een snik, en de tranen lopen weer over de wangen.

Die muziek eronder, natuurlijk hoort daar geen harde heavy metal onder. Maar door de muziek wordt ook de kijker in de emotie gesleept. Zoals we dat gewend zijn van de Amerikaanse televisie, waarbij emotie uitvergroot wordt en de norm lijkt.

In één dag naar onderling respect. Het zou interessant zijn om dat respect te checken. Zonder camera's, zonder poespas. Gewoon vragen, tijdens een mentorgesprek. Heeft de Challenge Day inderdaad respect opgeleverd in je klas? Wordt je inderdaad niet meer gepest? Ervaar je dat je wordt gewaardeerd om wie je bent?

Maar ja, controleer zoiets maar.