Het behoeft geen betoog dat ik deze dagen into Bob ben. Donderdagavond zag ik de meester optreden in Ahoy, vanavond zie ik Ernst Jansz de vertalingen brengen in Heerenveen. Bob Dylan is weer helemaal hot, hoewel niet iedereen daarvan is overtuigd. Sterker nog, soms staan er zelfs zulke grove fouten in de tekst, dat de recensent waarschijnlijk een tijdje onbetaald verlof krijgt.
Gisteravond heb ik Renaldo and Clara bekeken, een bootleg-dvd. Een vier uur durend filmverslag van Bob Dylan's Rolling Thunder Revue, het eerste gedeelte (die van 1975). De film verscheen pas in 1978, maar werd vrijwel gelijk uit de handel gehaald. Naar verluidt zou de film binnenkort officieel verschijnen.
Goed, Renaldo and Clara. Het is het regiedebuut van Dylan. Hij schreef de film zelf, en had ook voor zichzelf de hoofdrol weggelegd. Ook de filmmuziek nam hij voor zijn rekening. Niet heel opmerkelijk, aangezien de film vooral een verslag is van een tournee.
Vier uur lang Bob Dylan, misschien een trap na richting regisseur Sam Peckinpah. Die maakte in 1973 een film over Pat Garret and Billy the Kid, met onder meer Kris Kristofferson in de hoofdrol. Dylan mocht ook meespelen, als het karakter Alias (what's in a name?), en mocht ook de muziek schrijven. Dylan's rol werd in de definitieve versie beperkt tot een aantal minuten.
De film Renaldo and Clara is meer dan alleen een beeldverslag van de Rolling Thunder Revue. Het is ook een film met meerdere verhaallijnen. Al was het alleen maar om de acteurs tot hun recht te laten komen. Acteurs. Joan Baez speelt de Woman in White – Baez was in een eerder leven het vriendinnetje van Dylan, en is een zangeres met een hoge stem. Sara Dylan speelt Clara. Bob Dylan speelt Renaldo. Zanger en ex-voorman van The Hawks (later The Band) Ronnie Hawkins speelt Bob Dylan.
Heeft de film een boodschap? Die heb ik er niet uit kunnen halen. Dat kan natuurlijk aan mij liggen. Mocht er wel een boodschap in zitten, hoor ik het graag. Wat dat betreft is Masked & Anonymous wat duidelijk. Daarin gaat het over het leven, over de corruptie die in elk mens verborgen zit. Tjah.
Bob Dylan en films, het is een wonderlijke combinatie. Zijn films zijn nooit een doorslaand succes, om niet te zeggen dat zijn films vrijwel altijd floppen. Wat dat betreft heeft zijn oudste zoon Jesse een goed voorbeeld van hoe het niet moet.
Ik kan er nog veel over zeggen. Dat moet maar niet. Want Dylan en ik hebben eigenlijk iets gemeen. We hebben beiden veel met teksten (en muziek), maar minder met beeldende kunsten. Zodra we ons daar mee gaan bemoeien, horen we eigenlijk wat we wel weten: schoenmaker, blijf bij je leest.
Misschien is juist dat wel wat de gezonde spanning oproept, om iets te doen wat niet in je eigen straatje ligt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten