Vrijdag was ik in Kampen voor de Schooldag van de TU. Een zonovergoten dag, dat wel, maar de sfeer van 'vroeger' was verdwenen. In vroeger tijden liep ik aan de hand van mijn vader door de Broederstraat richting de Broederweg. We konden onze kont niet keren – de straten van Kampen waren overvol, en om de haverklap werden we aangehouden.
“We” is eigenlijk een te groot woord. Met name mijn vader werd aangesproken door (oude) vrienden, bekenden, kennissen, oud-collega's, en meer netwerkers. Als kind vond ik die momenten bijzonder vervelend. We kwamen nooit ergens, en de gesprekken duurden altijd te lang.
Later kantelde die straatgesprekken. Niet meer mijn vader, maar ik werd regelmatig staande gehouden voor een kort gesprek. Mijn vader begreep meer en meer hoe zo'n Schooldag voor mij als kind geweest moet zijn. Voor hem ging het plezier er meer en meer af.
Mijn vaders afwezigheid zal niet voor het teruglopende aantal bezoekers hebben gezorgd. Jammer vind ik het wel, dat er steeds minder mensen zijn. Aan de andere kant biedt dat misschien ook weer kansen. Gelukkig genoeg tijd om daar over na te denken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten