De eerste recensie van mijn boek 'Gisteren is een herinnering' is binnen. Tom Willems heeft de tijd genomen om mijn boek te lezen, én er een commentaar op te geven. Zijn recensie heeft me goed gedaan. Niet zozeer omdat Willems in zijn boekbespreking mij veren in de reet stopt. In dat geval zou ik hoogmoedig kunnen worden. Icarus heeft laten zien welke gevolgen hoogmoed heeft.
Nee, wat me goed doet is dat Willems verstand van zaken heeft – van Dylan, en daarom kan hij inhoudelijk ingaan op wat ik heb geschreven. Afijn, ik hoef niet zijn tekst over te nemen.
Wat moet ik met deze bespreking? Kan ik er wat mee? Het boekje is al uitgegeven, dus alle opbouwende kritieken kan ik niet meer meenemen. Vooralsnog neem ik het voor kennisgeving aan.
Til overigens niet te zwaar aan de term 'Dylan-vriendschap'. Het is een woord om een relatie te omschrijven. Als we elkaar spreken, gaat het over Dylan. Dat is wat verbindt. Niets minder, maar zeker ook niets meer.
Komt er nog een tweede Dylan-boek van mijn hand? Een vervolg waarin ik misschien dingen recht zet uit 'Gisteren is een herinnering'? Een boekje over de volgende tien jaar 'Bob Dylan'? Een biografie, een journalistiek onderzoek? Het zou zo maar kunnen. Maar op dit moment heb ik daarvoor geen plannen. Ook geen plannen om me daar mee bezig te houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten